เจ้าป่า
1237 คำ
“คุณมธุรส เรื่องนี้ฉันอยากให้คุณตรวจสอบอย่างละเอียด ลองเช็คประวัติของคนขับรถด้วย ว่าเขาเคยทำงานที่ไหนมาบ้าง ถ้าหากมีส่วนเกี่ยวข้องกับทาง K กรุ๊ป ช่วยแจ้งให้ฉันทราบด้วย”
“ค่ะคุณวาฬ”
“ส่วนคุณ HR คุณจัดการเรื่องค่าทำขวัญพนักงานคนนั้นให้ด้วย เรื่องในครั้งนี้คุณเองก็มีส่วนผิดอยู่เหมือนกัน ถ้าหากคุณยังหละหลวมเรื่องเกี่ยวกับพนักงานอีก ฉันคงต้องปลดคุณออกจากตำแหน่ง”
“คะ! ค่ะ”
“มีอะไรที่ฉันควรรู้อีกไหม? ถ้ามีก็รีบๆแจ้งด้วย ไม่ใช่ปล่อยให้มันเกิดจนแก้ยาก แล้วค่อยมาบอกฉัน”
“ขอโทษครับ/ ค่ะ”
เมื่อไม่มีใครพูดอะไรหลังจากขอโทษเสร็จ ฉันก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เอื้อมมือคว้ากระเป๋าของตัวเองเดินออกไปจากห้อง ตรงดิ่งไปยังห้องทำงานประจำตำแหน่ง โดยมีคุณมธุรส ซึ่งเป็นพนักงานน้ำดีเดินตามเข้าไปด้วย
“คุณช่วยส่งคนไปสืบอย่างลับๆนะคะคุณรส”
“ได้ค่ะคุณวาฬ”
“รู้ใช่ไหมคะ ว่าให้ทางนั้นรู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด”
“ทราบค่ะ”
คุณมธุรสรับคำเสร็จก็เดินออกไป ขอให้สิ่งที่ฉันสงสัยเป็นเพียงแค่ความสงสัยทีเถอะ ฉันไม่เคยสงสัยแบบนี้เลยสักครั้ง เพราะไม่เคยบาดหมางกับบริษัท K มาก่อน แต่ตอนนี้โคตรหวั่นใจ ไม่ใช่ว่าเรื่องร้ายๆที่เกิดกับทางนั้น เป็นเหตุการณ์ที่พวกเขาจงใจทำให้เกิดหรอกนะ ตั้งใจจะถอดบริษัทฉันออกจากการเป็นซัพฯเรื่องขนส่งจริงๆงั้นเหรอ แบบนี้ฉันคงต้องหาทางรับมือ ก่อนที่มันจะเกิดขึ้นจริง
ก๊อก! ก๊อก!
นั่งทำงานได้ไม่นาน ก็มีคนเคาะประตูส่งสัญญาณ และเพียงไม่นานก็มีคนเปิดเข้ามา ร่างสูงดูดีเพราะเสื้อผ้าที่ใส่ ก้าวเท้าเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของฉัน เขาปรายตามองการแต่งหน้า และการแต่งตัวของฉันนิ่งๆ ทำเหมือนที่ฉันเองก็มองสำรวจเขา
ปกติเจ้าป่าไม่เคยแต่งตัวแบบนี้ ผู้ชายที่ชอบเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ เปลี่ยนมาใส่สูทก็ยังดูดี สูทช่วยเสริมให้เขาดูดีมากขึ้นกว่าเดิม แต่นั่นมันไม่ใช่ประเด็นซะหน่อย เขามาที่นี่ทำไมเนี่ย?
“มาทำไม?”
“มาเปลี่ยนเอาป่านนี้ มันจะทันเหรอวะ?”
“เหอะ! ฉันไม่ได้เปลี่ยนเพื่อให้เขาหันมามองย่ะ ฉันเปลี่ยนเพื่อเปิดโอกาสให้ตัวเองหาผู้ชายคนใหม่ต่างหาก”
ฉันหลุบสายตาลงต่ำ เมื่อเจ้าป่าเหยียดปากเหมือนรู้ไส้รู้พุง เออ! ยอมรับว่าตอนนั้นคิดแบบที่มันพูด แต่พอได้เจอกับพี่อชิเมื่อกี้ ฉันเปลี่ยนความคิดแล้วไง ฉันกับเขาไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว แล้วมันผิดอะไรที่ฉันจะมองหาผู้ชายคนใหม่บ้าง
“เธอ … ไม่อยากได้เขาคืนเหรอวาฬ?”
เจ้าป่าเดินมาหยุดยืนตรงหน้าฉัน ใช้นิ้วชี้ข้างขวาเชยคางฉันขึ้นสูง ฉันมองสบสายตาแปลกแปร่งอย่างไม่เกรงกลัว ไอ้นี่ก็อีกคนแหละ ที่ไม่ค่อยเหมือนเดิมสักวินาที เจ้าป่าเป็นผู้ชายที่ฉันอ่านความรู้สึกบนสีหน้านั้นไม่เคยได้เลยสักครั้ง
“ทำไมฉันต้องอยากได้เขาคืน?”
“ก็เธอรักเขามาก”
คำว่าเธอเหมือนที่เคยเรียกในอดีต น้ำเสียงนุ่มทุ้มไร้แววหงุดหงิด มันพาลทำให้หัวใจสั่นไหวไปมา ฉันเคยคิดว่าตัวเองรักพี่อชิมากจริงๆ ก่อนที่ฉันจะมาเจอกับเจ้าป่า ฉันเคยคิดว่าตัวเองเป็นแบบนั้น แต่ตอนนี้ฉันไม่มั่นใจ ว่าฉันเคยรักเขาหรือเปล่า
“ใช่ ฉันรักเขามาก”
ฉันเลือกที่จะโกหก และยกมือปัดมือของเจ้าป่าออก ฉันจะหวั่นไหวอะไรนักหนา หลังจากเหตุการณ์นั้น เจ้าป่าก็ไม่เคยสนใจฉันเกินเพื่อน ฉันรู้ดีจนไม่คิดจะเปลี่ยนใจจากพี่อชิไปไหนอีก แต่มันคงเป็นเวรกรรมของฉันที่เคยคิดไม่ซื่อแหละมั้ง ถึงได้โดนพี่อชิเขี่ยทิ้งแบบนี้
“ฉันจะทำให้เธอได้เขากลับคืนมา”
“ไม่ต้องหรอก พี่อชิคงไม่ได้อยากได้ฉันแล้ว”
“ไม่ได้! แกต้องทำ แกต้องเอาผู้ชายของแกกลับคืนมา ฉันจะได้เอาผู้หญิงที่ฉันรักกลับคืนไป”
อ่า! เขาคงต้องการแย่งพลอยใสกลับคืนไป ถึงได้มาบอกให้ฉันทำอะไรเพื่อดึงหัวใจพี่อชิกลับคืนมา
ทำไมนะ? ทำไมฉันถึงอภัยให้พี่อชิไม่ได้ เหมือนที่เขาอภัยให้พลอยใส ทั้งที่ยัยนั่นนอนกับผู้ชายคนอื่นมามากมาย เขาก็ยังอยากได้พลอยใส และยังเลือกพลอยใสเป็นคู่ชีวิต
“ฉันไม่ทำ แกอยากได้ แกก็ลองพยายามแย่งกลับไปเองสิ”
“เรื่องนี้แกเป็นคนผิดนะวาฬ! ดูก็รู้ว่าไอ้นั้นยังรักแกอยู่ ถ้าแกทำตัวเองให้มีเสน่ห์มากกว่านี้ ทำตัวเหมือนผู้หญิงมากกว่านี้ เขาต้องกลับมาแน่”
เหมือนจะฟังดูดี แต่เลือดในกายกลับพุ่งปรี๊ดๆ ฉันผิดอะไรก่อน! แล้วที่บอกว่าพี่อชิรักฉัน มันไม่จริงเลย สายตาเขาวันนี้ไม่มีฉันอยู่เลยสักนิด ฉันไม่คิดจะกลับไปหรอก ไม่อยากได้ผู้ชายที่เคยได้กับพลอยใสด้วย
“แกพูดผิดนะเจ้า ฉันไม่เหมือนผู้หญิงตรงไหน แล้วที่บอกว่าฉันไม่มีเสน่ห์ แกคิดไปเองคนเดียวหรือเปล่า ฉันไม่อยากกลับไปคืนดีกับพี่อชิ ขอโทษนะ แกหาทางเอาคืนมาเองเถอะ”
ตอนที่ฉันร่ายยาว ฉันขยับตัวพิงหลังเข้ากับเก้าอี้ ตวัดขาเรียวยาวขึ้นไขว้ห้างช้าๆ ท่าทางเย้ายวนจนเจ้าป่ายังตกใจ แต่ใบหน้าเขาตึงขึ้นจากเดิม เมื่อฉันสรุปสุดท้ายว่าไม่ยอมร่วมมือด้วย
“แกจะไม่เสียใจทีหลังแน่เหรอ?”
“ฉันเหมือนคนเสียใจไหมล่ะ?”
“หึ! ก็ดี”
รอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมานาน ทำให้ฉันรีบเบือนหน้าหนี เจ้าป่าก้าวเดินเข้ามาใกล้อีก โน้มหน้าลงมาใกล้ ทำในสิ่งที่ฉันตกใจสุดๆ อย่างเช่นการบดคลึงริมฝีปากของฉัน ลิ้นหนาแทรกผ่านเข้ามาผ่านช่องว่างน้อยนิด หางตาของเขาเหลือบมองไปทางประตู ฉันมองตามไป เห็นพี่อชิยืนทำหน้าตึงอยู่ตรงนั้น
“หึ! ยัยคนขี้โกหก! ฉันจะเป็นคนทำให้เขากลับมาหาแกเองวาฬ เชื่อมือฉันได้เลย”
เขาผละออกไปกระซิบเบาๆข้างหู ยืดตัวยืนหลังตรง มองผู้ชายที่กำลังก้าวเข้ามาในห้องด้วยแววตาวาวโรจน์ พี่อชิเดินมาหยุดอยู่ข้างตัวฉัน โน้มตัวลงมาใกล้ มองจ้องฉันนิ่งๆ ยกมือเช็ดลิปสติกที่มันคงจะเลอะตอนที่เจ้าป่าจูบออกไป
“ทำไมถึงจูบมัน!? ”
“ไม่ใช่เหอะ! ไอ้นี่มันเป็นคนจูบวาฬเอง วาฬก็แค่อยู่เฉยๆให้เจ้ามันจูบ”
ฉันลอยหน้าลอยตาตอบ พี่อชิกดริมฝีปากลงมาใกล้ หยุดไว้ก่อนจะถึงปากของฉันเหมือนคนเพิ่งนึกได้
ใช่ค่า เราเลิกกันแล้วไงคะ เมื่อวานนี่เอง ลืมหรือไง
- ผู้เขียน
