สองสัปดาห์ต่อมา
เป็นเวลากว่าสองสัปดาห์ที่ฉันพยายามทำตัวให้ยุ่ง แม้งานจะยุ่งอยู่แล้ว แต่ฉันก็อัดงานเพิ่มไปอีกให้ตัวเองยุ่งมากขึ้น จะได้ไม่มีเวลาให้คิดฟุ้งซ่าน และเพื่อให้ตัวเองมีข้ออ้างในการบ่ายเบี่ยง
พ่อกับแม่รู้เรื่องฉันกับพี่อชิแล้ว ฉันยังไม่ได้อธิบายเรื่องพวกนั้นกับท่านทั้งสอง เพราะฉันบ่ายเบี่ยงมาได้ตลอดยังไงล่ะ แต่เหมือนฉันใช้ข้ออ้างไปหมดแล้ว วันนี้จึงถูกตามตัวมาที่บ้าน เลี่ยงไม่ได้เลย เพราะท่านทั้งสองดักไว้ทุกทาง
“เอาละวาฬ คงรู้นะว่าพ่อกับแม่ตามมาเพื่อคุยเรื่องอะไร ไหนเล่ามาสิ ว่าทำไมลูกกับอชิ ถึงเลิกรากันโดยไม่บอกผู้ใหญ่เลย”
แม่ฉันพูดด้วยใบหน้ากดดัน ฉันมองพ่ออย่างขอความช่วยเหลือ ท่านส่ายหน้าให้นิดๆ เหมือนว่าท่านเองก็อยากรู้เหตุผลเช่นกัน น้องๆของฉันก็ด้วย หน้าตาแต่ละคนกดดันสุดๆ และเจือความห่วงใยด้วย
“ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ ก็แค่หมดรักกันแล้ว”
ฉันพยายามไม่พูดเรื่องที่เห็นและเรื่
