ชั่วโมงต่อมา
ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนรถของเจ้าป่า แลมโบกินี่สุดหรูราคาหลายสิบล้าน ด้านข้างฝั่งคนขับคือเจ้าของรถ ตั้งแต่เดินมาเรียกฉันที่นั่งเหม่ออยู่ระเบียง เจ้าป่าก็ไม่เปิดปากพูดอีกเลย มันดีแล้วที่เขาเงียบ แต่เงียบเกินไปฉันก็วางตัวไม่ถูก อึดอัดสุดๆ มีเรื่องที่อยากถาม แต่ไม่กล้าถาม
“ให้ไปส่งที่ไหน?”
“อ๊ะ คอนโด ไปส่งที่คอนโด XXX”
ฉันบอกที่ตั้งของคอนโดตัวเองออกไป เส้นทางที่รถมุ่งไปยังเป็นทางเดิม เพราะคอนโดฉันต้องไปทางนี้ เจ้าป่าเงียบลงไปอีก ฉันจึงต้องกลั้นใจถาม เรื่องที่ตัวเองสงสัยออกไป
“เมื่อคืน แก แกใส่ถุงหรือเปล่า”
“ทำไม กลัวฉันมักง่าย?”
“มะ ไม่ใช่ แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกันไง เอาสด แกก็ควรเก็บไว้ทำกับแฟนแกป่ะ”
“ไม่ได้ใส่!”
“อะ ไอ้เหี้ย! ไมมักง่ายจังวะ”
“หึ! ไม่รู้วะ จำไม่ได้ เมาเหมือนกัน”
เจ้าป่าพูดหน้าตาย มองฉันด้วยรอยยิ้มเยาะหยัน จากนั้นก็หันไปมองถนนต่อ ฉันอยากจะหยุมหัวเขาขึ้นมาเฉ
