Bad Mafia 1: จม
1028 คำ
หลายวันต่อมา
บริษัท MR จำกัด
ปึก!
“เอกชนฉบับสุดท้ายของอาทิตย์นี้ค่ะ” เสียงวางเอกสารพร้อมเสียงของพี่สุดาเลขาของฉัน
“ดีเลยค่ะเซ็น ๆ ให้จบจะได้ไปพักผ่อนอย่างสบายใจ” ฉันบอกก่อนจะหยิบเอกสารมาเซ็นให้เสร็จก่อนที่จะไปพักร้อนในวันพรุ่งนี้
“ไปพักผ่อนก็ขอให้พักผ่อนจริง ๆ นะคะไม่ใช่เอางานไปทำด้วย”
“แหมรู้ทันซะแล้ว^^”
“คุณมิรันก็...”
“เข้าใจแล้วค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง” เพราะตั้งแต่ที่เรียนจบมาฉันก็เริ่มเข้ามาทำงานที่บริษัทเลยทันทีเพราะไม่อยากเสียเวลา เพราะงั้นตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ก็สามปีแล้วที่ฉันทำงานมาโดยไม่ได้หยุดพัก
“แล้วมีใครไปบ้างเหรอคะ?”
“เพื่อน ๆ ของรันแล้วก็ทิว อ่อ มิร่าก็ไปด้วย” แม้ว่าฉันกับน้องจะไม่ได้สนิทมากเท่าไหร่แต่ก็อยากให้มิราออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างฉันเลยชวนไปด้วย
“อ่อ ค่ะงั้นก็เที่ยวให้สนุกนะคะ”
สองวันต่อมา...
เกาะสิมิรัน
ตอนนี้เรากำลังร่องเรือเพื่อไปที่เกาะที่มีชื่อว่าสิมิรันชื่อเหมือนของฉัน ความจริงชื่อของฉันก้มาจากที่นี่แหละพ่อแม่เจอกันและรักกันที่นี่ แต่นั่นมันก็เป็นเรื่องที่ผ่านมานานแล้วตอนี้พ่อแต่งงานใหม่กับแม่ของมิร่า ส่วนแม่ของฉันตอนนี้อยู่บนสวรรค์ท่านจากไปตั้งแต่ที่ฉันยังเด็ก
หมับ!
“ทะเลสวยไหม?” แรงกอดจากด้านหลังพร้อมเสียงถาม
“สวยค่ะ...รันไม่ได้มาที่นานแล้ว”
“ดีจังที่รันชอบ ฟอดดดด” ทิวก้มมาหอมแก้มของฉันตามประสาคนเป็นแฟนกันนั่นแหละ
“โอววว~มาสวีตกันอยู่นี่เองจะถึงเกาะแล้วไปเตรียมตัวกัน” เสียงของริรินเพื่อนของฉันส่งเสียง
หลังจากที่ลงจากเรือเสร็จเราก็ไปเดินถ่ายรูปกันที่นี่เราไม่ได้มาพักแต่มาเที่ยวกันเฉย ๆ เดี๋ยวก็กลับไปที่รีสอร์ทที่อยู่บนหาดที่นี่เป็นอุทยานแห่งชาติสำหรับให้นักท่องเที่ยวมาเที่ยวเล่นไม่มีที่พักให้มาแล้วก็ไปเท่านั้น ที่นี่น้ำใสมากกกก เราเล่นน้ำดูปาการังกันด้วยสนุกดีจนสุดท้ายก็ถึงเวลากลับ...
แน่นอนว่าเราก็ใช้เรือคันเดิมมันเป็นเรือยอร์ชขนาดใหญ่ทั้งที่มากันไม่กี่คนแต่ฉันก็ไม่ได้ขัดใจอะไรเพราะว่าทิวเป็นคนเลือก
“ริรินเห็นทิวไหม?” ฉันถามเมื่อเรือออกมาสักพักแต่ฉันไม่เห็นแฟนของตัวเอง
“ไม่รู้สิ”
“เห็นเดินด้านหลังของเรือแกลองไปดูดิ” เสียงของยี่หว่าเพื่อนอีกคนของฉันบอก
ฉันพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินไปหาทิวที่ด้านหลังเรือตามที่ยี่หว่าบอก...
“ไปไหนนะ?” ฉันบ่นพึมพำ
“อื้อออส์ อ่าส์~” เสียงอะไร?
เพราะเสียงแปลก ๆ ทำให้ฉันเดินไปดูทันทีเสียงเหมือนกันคนกำลัง...
กึก!
“อ่าส์ พี่ทิวใจเย็นสิคะที่นี่ไม่ได้มีแค่เรานะคะ อื้อออ” เสียงนั้นทำให้ตัวของฉันสั่นไปทั้งตัว
“ช่างสิก็มิร่าสวยขนาดนี้พี่จะอดใจไหวได้ยังไง อ่าส์ หอมตัวจัง...” และเสียงต่อมาก็ยิ่งทำให้ฉันโมโหมากขึ้นกว่าเดิม นะนี่น้องสาวฉันกับแฟนของฉัน...
“เหอะ! เลวทั้งคู่!”
หมับ!
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!
ฉันควบคุมตัวเองไม่อยู่เข้าไปกระชากทั้งสองออกจากกันก่อนจะฟาดฝ่ามือไปที่หน้าของมิร่าน้องสาวของฉัน... แม้จะไม่ใช่น้องแท้ ๆ ก็เถอะ
“รันอย่าทำ..” เพี๊ยะ! ทิวพยายามเข้ามาห้ามแต่ฉันก็หันไปตบเขาด้วยเหมือนกัน
“อย่า?”
“เหอะ! ถามจริงนะพวกมึงเป็นหมาเหรอถึงเอาไม่เลือกที่ไม่เลือกคนขนาดนี้?” ฉันถามด้วยความโมโหและความเสียใจทั้งหมดที่มี
“รัน! ทิวอธิบายได้นะ” เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! แต่ฉันไม่อยากฟังเลยตบหน้าเขาไปอีกสองทีทั้งน้ำตา
“เลว...นี่น่ะเหรอคนที่ฉันคิดจะฝากชีวิตเอาไว้นะ”
“พี่รัน...”
“อะไร?!” ฉันกระชากเสียงสุดฤทธิ์เพราะตอนนี้ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้แล้วความโกรธ ความเกลียดประเด็นประดังเข้ามาไม่หยุด
“..ฉันเจอพี่ทิวก่อนนะได้มาก่อนด้วยพี่นั่นแหละที่แย่งเขาไป!”
“เหรอ?”
“งั้นก็สมสู่กันให้พอใจเถอะเพราะฉันไม่เอาผู้ชายอย่างนั้นหรอก ฮึก!” ฉันปาดน้ำตาทิ้งกลืนความเสียใจลงคอไปฉันไม่อยากเสียน้ำตาให้คนอย่างเขา
หมับ!
“เดี๋ยวรัน..” ทิวจับแขนของฉันเอาไว้
“พี่ทิว!!ปล่อยมือออกจากมันนะ!!!” หมับ! แต่ว่ามิร่าไม่พอใจมากพยายามดึงมือของทิวออกไปจากฉัน
“พี่ขอคุยกับรันก่อน..”
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย”
“แต่...”
“ใช่พี่จะไปคุยอะไรกับมันเล่าในเมื่อพี่บอกว่าจะเลิกกับมันอะ!” เหอะ! นี่มันวงจรอุบายอะไรกัน ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าทั้งคู่ชอบพอกัน
“คุยกับแฟนนายไปเถอะ..”
“ไม่!! ทิวอยากคุยกับรันก่อน..”
“พี่ทิวววว มิร่าบอกให้ปล่อยมัน!! ปล่อย!” ปึก!
“อ๊ะ!”
ตู้มมมมมมมมมมม~
เพราะคนสามคนที่กำลังกระชากกันไปมาเลยทำให้ฉันเสียหลักตกลงไปในน้ำทะเลทันที..
แปะ..แปะ...
ฉันพยายามตีน้ำให้ตัวเองขึ้นสู่ผิวน้ำอย่างหวาดกลัวเพราะฉัน...ว่ายน้ำไม่เป็นนน่ะสิ
“ชะช่วยด้วย..อุ๊บ!” ฉันพยายามร้องขอทั้งคู่แต่ว่าทั้งสองกลับนิ่งไม่ขยับไปไหนก่อนที่เรือที่กำลังแล่นอยู่จะค่อย ๆ ไกลออกไป...
“มะไม่นะ...”
ทำไมกันละ??
คนที่รับกรรมต้องเป็นคนที่โดนหักหลังจากอย่างฉันเหรอ?
เมื่อรู้ว่าไม่มีทางรอดแล้วฉันเลยทำได้แค่...ปล่อยตัวเองจมลงไปในทะเลที่ทั้งลึกและหนาวเย็นเหมือนน้ำแข็ง...
- ผู้เขียน
