ตอนที่ 6
802 คำ
EP.6
“อันพอใจค่ะ”
“ไม่ น้ำเสียงของอัน สีหน้าของอันมันฟ้องว่าอันไม่พอใจเลย”
“ฟ้องว่ายังไงคะท่านประธาน”
ดวงตาสวยหวานฉายแววขุ่นมัวอย่างปิดไม่มิดตวัดขึ้นมองเขา เหมือนกำลังพูดคุยในเรื่องเป็นการเป็นงาน ในฐานะของผู้บริหารกับเลขา ไม่ใช่ฐานะซ่อนแอบ แต่ดวงตาโกหกไม่ได้
“ก็ฟ้องว่าอันไม่พอใจ โดยเฉพาะตาคู่นี้มันบอกพี่หมดแล้ว”
“ไม่เกี่ยวเลยค่ะ ไม่มีเหตุที่อันต้องไม่พอใจ เพราะไม่ช้าก็เร็วเรื่องนี้ก็ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว”
“นั่นไง อันไม่พอใจ”
“อันไม่ได้ไม่พอใจ” น้ำเสียงงุบงิบคล้ายจะยอมจำนนแต่ก็ยังปฏิเสธ และคิ้วเรียวสวยก็แทบจะผูกโบ
ฟ้ากว้างเคลื่อนนิ้วเรียวยาวสัมผัสที่กึ่งกลางระหว่างคิ้ว คลึงเบาๆ ให้หล่อนผ่อนคลายแต่อันดามันกลับเบี่ยงหน้าหนี เขายิ้มน้อยๆ รอยยิ้มที่คล้ายจะแค่นให้กับตัวเอง และก็เป็นรอยยิ้มอย่างเอ็นดูคนตรงหน้า เพราะไม่ใช่ความผิดของอันดามัน เขาต้องเป็นคนแก้ไขปัญหานี้
“พี่ยังไม่ได้บอกอันเลยนะคะ ว่าอันไม่พอใจเรื่องอะไร แต่อันเดาถูก”
“ท่านประธาน!”
อันดามันเหลืออดที่ต้องมาเล่นเกมสองคำถามสามตัวช่วยกับเขา และหล่อนก็ไม่อยากระเบิดอารมณ์หึงหวงที่หล่อนไม่มีสิทธิ์นั้นสักนิด ทว่าทันทีที่หล่อนหันหา ริมฝีปากร้อนรุ่มนั้นก็ทาบทับลงมาทันที ทั้งลิ้นร้อนก็ซอนซุกเข้ามาในอุ้งปาก และฝ่ามือของเขาก็เคลื่อนที่ไปตามร่างกายของหล่อนราวกับหนวดหมึก
อันดามันรู้ว่าเขาจะทำอะไร แต่หล่อนจะไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นอีกแน่ ไม่ใช่ว่าไม่เคยเมคเลิฟในออฟฟิศนี้ เพราะไม่ว่าจะเป็นชุดรับแขก โต๊ะทำงานของเขา เก้าอี้ทำงานของเขา โต๊ะทำงานของหล่อน ในห้องน้ำ หรือแม้แต่ในลิฟต์ส่วนตัวเมื่อช่วงเช้าที่ผ่านมา ฟ้ากว้างก็พาหล่อนโลดแล่นขึ้นสวรรค์ไปแล้วทุกที่
แต่ที่ไม่ได้เพราะนี่เป็นวิธีง้องอนของฟ้ากว้าง
สามปีที่อยู่ร่วมคอนโดมิเนียม ทุกครั้งที่เกิดเรื่องไม่เข้าใจ ไม่ว่าจะเกิดจากหล่อนหรือเกิดจากเขา นี่คือวิธีที่ฟ้ากว้างจะง้องอน
เขาไม่ขอโทษ หล่อนไม่ขอโทษ แต่เขาจะ ‘เมคเลิฟ’
แน่นอนในยามที่ร่างกายเรียกร้องในกันและกัน ความขุ่นมัวก็มลายหาย กลายเป็นความกระสันอยากอย่างมากล้น และเขากำลังทำให้มันเกิดที่นี่ ในห้องทำงาน ซึ่งหล่อนจะไม่ยอมอีกแล้ว
“ไม่! ปล่อยอันนะ!”
สองมือผลักไสกายแกร่งที่เคลื่อนลงไปนั่งคุกเข่าอยู่แทบพื้น แต่เขาไม่ได้สะเทือนเลย ซ้ำก็ยังตามมาบดเบียดริมฝีปาก ทั้งดูด ทั้งเลีย พร้อมตรึงข้อมือหล่อนไว้กับพนักเก้าอี้ แทรกตัวเขาเข้ามาในระหว่างขา
ความวาบหวิวที่เขาสร้างได้โดยง่ายแค่ให้ท่วงท่ารุกรานจนอันดามันจินตนาการไปถึงท่วงท่าต่อเนื่องจากนี้ นั่นทำให้หล่อนต้องยิ่งดิ้นรน ต้องหนีให้พ้นจากสถานการณ์นี้ ไม่อย่างนั้นจะเป็นหล่อนเสียเองที่หยุดไม่ได้
ทว่ายิ่งดิ้น อกอวบก็ยิ่งเสียดสีกับแผงอกอุ่นที่กดทาบลงมา และโพรงดอกไม้ของหล่อนก็เย็นวาบจากที่กระโปรงชุดเดรสล่นขึ้นสูง ก่อนจะกลายเป็นร้อนฉ่าเมื่อเสื้อสูทของเขาเสียดสีอยู่กับลูกไม้ตัวจิ๋ว
“พี่ฟ้า!”
หล่อนเรียกเขาเสียงหลง รับรู้ได้เมื่อความเป็นหญิงถูกนิ้วร้อนแตะต้อง
“ขา...”
แต่เสียงขานรับแว่วหวานจากผู้ชายที่ใช้คำ ‘คะ-ขา’ มาล่อลวงหล่อนอยู่บ่อยครั้ง ก็ทำให้ทุกสิ่งในร่างกายราวกับจะถูกสตาป ก่อนจะร้อนผ่าวฉ่ำเยิ้มเมื่อเขาเคลื่อนปลายนิ้วถูไถตรงนั้น ถูขึ้นถูลง ราวกับจะเร่งให้ความฉ่ำชุ่มแทรกซึมออกมา
“อื้อ...”
หล่อนสะท้านจนครางฮือ ขนกายลุกพึ่บทั่วตัว และเขาก็ไม่ปล่อยให้หล่อนได้พูดประโยคถัดไป เมื่อความรุ่มร้อนนาบปิดปากที่อ้าประท้วง พร้อมกับแทรกลิ้นร้อนกว่าเข้ามาหา ตวัดไล้ลิ้นน้อยของหล่อนไม่ให้พลิ้วหนีไปทางไหนได้
มือข้างหนึ่งของเขาสอดเข้าจากใต้ชุดกระโปรงที่เลิกขึ้น แทรกมือขึ้นมากอบกุมอกอวบใหญ่ก่อนจะเคลื่อนนิ้วไล้ไปใต้ขอบบราเซียและรุกรานมาจนถึงอัญมณีสีสดที่แข็งเป็นไตสั่นระริกรอคอย ส่วนนิ้วมืออีกข้างก็ยังคงทำหน้าที่ถูไถใจกลางความเป็นหญิง
‘อื้อ...’
- ผู้เขียน
