“เหรอ…งั้นก็ตอบมาสิว่านั่นถุงอะไร” จอมยียวนลอยหน้ารวนกลับ ก่อนจะเอ่ยถามคำเดิมอีกครา
“ถุงใส่เจ้าปุกปุยค่ะ” มือเรียวเช็ดคราบน้ำตาที่ยังคงเลอะตามซีกแก้มนวลป้อยๆ ก่อนจะเอ่ยถึงตุ๊กตาตัวเก่งของตนด้วยสีหน้ามีความสุข แบบภูมิใจนำเสนอสุดๆ อีกทั้งลืมความน้อยเนื้อต่ำใจ และละทิ้งความปั้นปึ่งเมื่อครู่ไปเสียสิ้น
“เจ้าปุกปุย…” คิ้วหนาได้รูปเลิกขึ้นเป็นคำถาม
“ค่ะ…นี่ไงคะเจ้าปุกปุยของมะลิ” เธอว่าพลางกระวีกระวาดดึงตุ๊กตาตัวโปรดเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตขึ้นมาโชว์หรา พร้อมยิ้มแฉ่ง จนเขาถึงกับอึ้งกับความน่ารักของเมียเด็ก เด็กหนอเด็ก…ทำอะไรก็ดูน่ารักน่ากิน เอ๊ย…น่าเอ็นดูไปหมด แต่ครั้นนัยน์ตาสีน้ำเงินอมเทาปะทะเข้ากับเจ้าปุกปุยของยัยตัวเล็กเขาก็ถึงกับผงะ
“เเน่ใจเหรอว่ามันชื่อเจ้าปุกปุย ขนของมันเหมือนเจ้าขี้เรื้อนมากกว่ามั้ง” วูล์ฟว่าพลางทำท่าขยะเเขยงเจ้าตุ๊กตาหมาสีขาวเเกมเหลืองหน้าตาโคตรน่าเกลียด เพราะมันอยู่
