“คนบ้า! ไม่ให้ร้องได้ไงก็คนมันเจ็บนี่นา ออกไปนะ…ออกไป๊!” เธอแผดเสียงขับไล่ ทุบ ตี จิกข่วน และผลักไสเอวสอบให้ถอยห่างอย่างบ้าคลั่ง แต่ยิ่งขยับเขยื้อนกายเขาก็ยิ่งถลำเข้ามาเติมเต็มจนแทบมิดเม้น เมื่อเห็นว่าไม่เป็นผลนางมารน้อยก็จัดการฟ้อนเล็บใส่แผ่นอกกว้างด้วยความคับข้องใจเหลือแสน
“เอ๊ะ! ก็บอกให้ออกไปไงเล่าคนใจร้าย ฮือ…” ครั้นไม่ได้ดั่งใจเธอก็ร้องไห้ขึ้นมาอีกครา
“โอ๋…ไม่เอาน่าคนดี มีผัวแล้วอย่าร้องไห้สิจ๊ะ”
“ก็มันเจ็บนี่นา คนบ้า! ออกไปจากตัวเค้านะ” เธอตะโกนไล่เขาทั้งน้ำตา จนวูล์ฟต้องก้มลงจูบซับหยาดน้ำตาให้ด้วยกิริยาอ่อนโยนชนิดที่เจ้าตัวเองยังคาดไม่ถึง
“ไม่ออกจ้ะ เข้าแล้วออกยาก และจะทำให้หายเจ็บเดี๋ยวนี้แหละจ้ะ แต่อย่าร้องไห้นะจ๊ะคนดี ผัวไม่ชอบน้ำตา” ขาดคำพ่อตัวโตก็ก้มลงดูดปากจิ้มลิ้มด้วยความกระหาย และอาศัยจังหวะที่เธอกำลังหลงระเริงไปกับรสจูบพายุบุแคมของเขาผลักดันตัวตนอันใหญ่ยิ่งเข้าเ
