ร้อนหัวใจเจ้าสาววัยกระเตาะ

ชะตากรรม

โหน่งเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ว่าที่เจ้าสาวของตนเอง มีสายตาหนึ่งมองพี่สาวในแวบนั้นด้วยความอิจฉา ภาวนามองทั้งสองคน เห็นภาวินียิ้มให้อาโหน่งอย่างอ่อนหวาน เธอรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในอก รีบเปิดประตูเข้าไปนั่งเอง มองลอดกระจกเห็นใบหน้าของอาโหน่งแล้วรู้สึกสงสาร อาโหน่งไม่รู้เรื่องราวของพี่เค้กกับพี่ตั้น ในใจของครีมรู้สึกแปลก ๆ เรื่องราวที่เธอเห็นระหว่างพี่เค้กกับพี่ตั้นวนเข้ามาในหัวอีกแล้ว เรื่องนี้มันช่างกระแทกใจเหมือนพี่เค้กกำลังสวมเขาให้กับอาโหน่ง ภาวนารู้สึกเศร้าขึ้นมาอีกแล้ว

"เฮ้อ..." น้องน้อยนั่งถอนหายใจกับชะตากรรมของทุกคนตอนนี้ แต่หน้าที่ของตัวเองเธอรู้ดี ว่าจะต้องปิดปากของตัวเองให้สนิท

'บ้าจริง... ถ้าสองคนนี้แต่งงานกันแล้ว ครีมจะหนีไปไกล ๆ เลย ไม่งั้นเรื่องที่รู้มันจะต้องจุกในอกของครีมไปจนวันตายแน่ ๆ’ นัยน์ตาของภาวนาดูเศร้าเมื่อเห็นอาโหน่งดูแลพี่สาว เขาเอื้อมมือรัดเข็มขัดนิรภัยให้กับพี่เค้ก

"ครีม ครีม ครีม" พี่สาวเรียกเธอเสียงดัง

"คะ" เธอสะดุ้งตกใจตื่นจากภวังค์ความคิด

ทั้งอาโหน่งและพี่เค้กพากันหัวเราะ

"ใจลอยไปถึงไหนสาวน้อย" อาโหน่งแซว เขายิ้มให้เธอจนเห็นฟันเรียงขาว

"อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม กินไอติมไหม?" เขาเอ่ยถามเหมือนหนูครีมเป็นเด็ก ๆ

"อาโหน่ง ปีนี้ครีมอายุสิบแปดแล้วนะคะ ไม่ใช่เด็กละอ่อนน้อย ๆ เหมือนแต่ก่อน" เธอทำหน้าเง้าและตัดพ้อเขา

‘ในสายตาของคุณอาไม่เห็นครีมเป็นสาวสะพรั่งมั่งหรือไง’ เธอค้อนแขวะ

"อ้าว...ของโปรดของชอบ ยังไง ๆ ก็ต้องเป็นของชอบอยู่วันยังค่ำจริงไหมล่ะ หิวไหมล่ะจ๊ะสองสาว พอดีอาโหน่งรีบมาในวันนี้ อามีงานเข้าตั้งแต่เช้า เลยยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยจนถึงป่านนี้เลย"

"อาโหน่งหิว ก็แวะสิคะ แล้วค่อยไปลองชุดทีหลังก็ได้ค่ะ" เค้กบอกเขาด้วยเสียงหวาน ๆ และนุ่มนวล

ภาวนาเห็นใบหน้าของอาโหน่งที่มองพี่เค้กว่าที่เจ้าสาวของเขาแล้วก็ใจแป้ว ๆ มันดูหวานหยดเสียจริง ๆ แววตาคู่นี้ดูอย่างไรก็อ่อนโยนกับทุกคน เธอมีอาการงอน ๆ

'สงสัยอาโหน่งต้องชอบและมีใจให้พี่เค้กแน่เลย แล้วพี่เค้กจะลืมพี่ตั้นได้เหรอ'

สาวน้อยยังหยุดความคิดของตัวเองไม่ได้ คิดแต่เรื่องของพี่เค้ก พี่ตั้น และอาโหน่งวนอยู่อย่างนั้น

ในรถ เสียงของทั้งคู่ก็สนทนากันอย่างสนุก ภาวนายิ่งจ๋อยลงไปอีก

‘เป็นผู้ใหญ่ต้องเข้มแข็งใช่ไหม ทำไมมันปวดหัวใจจังแฮะ’

เธอยกมือขยุ้มไปที่เสื้อตรงหน้าอกของตัวเอง สายตาของสาวน้อยแอบมองเสี้ยวหน้าของคุณอาอยู่ตลอดเวลา

เรื่องราวเมื่อเจ็ดปีก่อนในอดีตวนเวียนกลับเข้ามาอยู่ในหัวของภาวนา

"ตายแล้ว ช่วยด้วย ๆ มีเด็กจมน้ำ" มีเสียงเอ็ดอึงดังลั่นของคนงานที่อยู่ใกล้บริเวณริมห้วยท้ายไร่

พัสกรที่ทำงานอยู่ใกล้ ๆ รีบวิ่งตามเสียงไป เห็นคนงานกำลังพาเด็กหญิงหน้าตาซีดเซียวขึ้นมาจากน้ำ ตัวซีดเผือดไปหมดแล้ว มีผู้ชายคนหนึ่งกางผ้าขาวม้าแล้วปูให้คนที่อุ้มเด็กหญิงภาวนาขึ้นมาจากลำห้วยได้วางตัวเล็ก ๆ ของเธอลงตรงนั้น

"ยังหายใจไหม" มีเสียงหนึ่งถาม

พัสกรแทรกตัวเข้าไป แล้วนั่งลงใกล้ ๆ เขาจัดการทำซีพีอาร์ (CPR) ให้เด็กหญิงตามที่เรียนมา สองฝ่ามือหนากดลงไปตรงจุดกดที่หน้าอกแล้วทำท่าปั๊มแรง ๆ ก่อนจะหยุด แล้วบีบจมูกเด็กหญิง ก่อนจะก้มลงไปประกบริมฝีปากหนาของเขากับริมฝีปากบางของเด็กหญิง เป่าลมหายใจเข้าไปในปากของเธออย่างแรงเพื่อกระตุ้นให้เธอหายใจเอง ทุกสายตาจับจ้องมองด้วยความเป็นห่วง เด็กหญิงสำลักออกมาเป็นน้ำ ก่อนจะหายใจเองได้ เขารีบอุ้มตัวเด็กน้อยขึ้นมาพาดไหล่ กระโดดตัวเหยง ๆ ยังคงมีน้ำไหลออกมาจากปากน้อย ๆ ของเธอเป็นทางยาว

"พาไปโรง’บาลเถอะค่ะ"

"ใช่ ๆ รถมาพอดี"

ทุกคนกระวีกระวาดออกความเห็น และให้ความช่วยเหลือ มองเด็กหญิงด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใยประหนึ่งเป็นลูกเป็นหลานของตัวเอง

พัสกรอุ้มร่างตัวน้อย ๆ ไปยังรถคนงานที่แล่นเข้ามา เธอยังคงอยู่ในอ้อมกอดของเรา สายตาของเด็กหญิงที่ปรือขึ้นจ้องมองแต่ริมฝีปากของชายหนุ่ม และปลายคางของใบหน้าคมที่อยู่ใกล้ ๆ

"ครีมไม่เป็นไรแล้วนะ" เขาก้มหน้าลงมาถาม

เธอไม่พูดได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ

'อาโหน่ง...' แล้วเด็กหญิงก็หมดสติไป

ภาวนายกมือขึ้นแตะที่ริมฝีปาก ความรู้สึกอุ่นวาบเข้ามาในใจ ใบหน้าเริ่มแดง ตั้งแต่วันนั้นที่เกิดเรื่อง เธอก็ฝันเห็นแต่เขา คิดถึงแต่เขา ผู้ชายที่เด็กสาวคิดว่า เขาได้จูบแรกของเธอไป และอาโหน่งคือฮีโร่ในหัวใจของเด็กสาวตลอดมา

"ถึงร้านแล้วจ้ะคุณผู้หญิง กินให้อิ่มก่อนนะ ไม่งั้นอาโหน่งไม่มีแรงพอที่จะพาสาว ๆ ตะลอน ๆ แน่ ๆ” เสียงของพัสกรทำให้ภาวนาตื่นจากภวังค์

"ค่ะ" เธอเห็นพี่สาวตอบเขาแล้วทำสีหน้าระรื่น

'ครีมยินดีไปกับพวกเขาเถอะนะ ยังไงอาโหน่งก็คือผู้ชายที่แสนดี เขาคนนี้คงดูแลพี่เค้กได้ดีที่สุดแน่ ๆ’ เธอจำนนต่อทุกสิ่งในโลกใบนี้ไปเสียแบบนั้น

"ลงมาได้แล้วจ้ะ เจ้าหญิงตัวน้อย" อาโหน่งเปิดประตูให้ และยังคงแซวเธอเหมือนภาวนายังเป็นเด็กตัวจิ๋วเล็ก เด็กสาวได้แต่กล่าวขอบคุณเขาด้วยเสียงอ้อมแอ้ม

อาโหน่งหมุนตัวไปหาเค้กแล้วจับมือของเธอพากันเดินเข้าไปข้างในร้าน

'หนูครีม แกจะมาทำไม เหมือนเป็นส่วนเกินเลยนะ ชิ....' เธอเผลอทำหน้าเง้า เดินตามหลังคนทั้งคู่เข้าไป อยากจะหายตัวกลายเป็นอากาศธาตุไปเสียให้ได้