ลูกสาวบุญธรรมของแกรนด์ดยุคปีศาจ (SS2)

8.กักเก็บความดีเอาใว้ไม่อยู่

เมื่อมองเห็นแววตาของท่านเอลิซ่าคาเมลก็รู้เลยว่าเรื่องนี้...ท่านเอลิซ่านั้นวางแผนและตัดสินใจมานานมากแล้ว การจะเดินเข้าไปขวางความตั้งใจของเธอนั้น เป็นเรื่องที่ถือได้ว่าเกินกำลังของเขายิ่งนัก

"สองสัปดาห์ เมื่อท่านอีวานตื่นขึ้นมาแล้วท่านเอลิซ่ายังไม่กลับมา ข้าจะไปหาท่านแกรนด์ดยุคแล้วนำทัพไปบุกที่พระราชวัง"

เอลิซ่ายกยิ้มเธอจุมพิตที่หน้าผากของคาเมลเบาๆ

"เอาแบบนั้นก็ได้คาเมล..."

แสงสีน้ำเงินพัดผ่านมาพร้อมกับท่านเอลิซ่าที่หายไปต่อหน้าต่อตาของเขา เธอหายไปราวกับว่าไม่เคยยืนอยู่ตรงนี้ เขาก้มหน้านิ่งด้วยความรู้สึกผิดที่เกาะกุมอยู่ทั่วทั้งหัวใจ

"ไปบอกเรื่องนี้กับฮาซานเถอะ"

"!!"

คาเมลหันไปตามเสียงก็พบว่าท่านอีวานนั้นกำลังมองหน้าเขาอยู่

"นี่ท่านไม่ได้หลับอย่างนั้นหรือครับ"

พลังเวทของเอลิซ่านั้นแข็งแกร่งแต่ทว่ามันเทียบไม่ได้กับพลังของเขาหรอก ที่เธอไปเพราะว่าเขายินยอมให้เธอไป ถึงในใจจะเจ็บปวดแต่ความจริงบางอย่างเธอจำเป็นต้องรู้เพราะว่าเขาไม่อาจบอกกล่าวกับเธอได้ว่าเรื่องราวมันเป็นเช่นไร

เนื่องจากคำปฏิญาณในอดีต..

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองกระทำสิ่งที่โง่งมที่สุดในชีวิต การปล่อยเอลิซ่าให้เธอเดินไปหาบาร์ตัน มันคือสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้นแต่ทว่า..เขาไม่อาจฆ่าบาร์ตันได้เพราะวิหารจะไม่สามารถทำร้ายราชวงศ์

และ..นี่คือทางเลือกที่ดีที่สุดในยามนี้

"แต่ท่านเอลิซ่าบอกว่า.."

"บอกกับฮาซานว่าให้เตรียมกำลังคนให้พร้อมเอาไว้ เมื่อข้าสั่งการลงไปทหารของเขาจะต้องพร้อมที่จะบุกพระราชวังทุกเมื่อ..บอกเท่านี้ก็พอ"

เพราะฮาซานนั้นฉลาดเป็นกรด บอกกล่าวเพียงเท่านี้เขาก็จะสามารถล่วงรู้แล้วว่าเอลิซ่าอยู่ในพระราชวัง ส่วนเลเซน เขาร่ายเวทขึ้นมาเป็นนกสีขาวตัวหนึ่งก่อนจะปัดมือเพื่อให้มันบินออกไปด้านนอกหน้าต่างเพื่อไปบอกกล่าวกับเลเซน

สองสัปดาห์อย่างนั้นหรือ ข้ารอนานขนาดนั้นไม่ได้หรอกนะเอลิ นี่คือการเดิมพันครั้งสุดท้ายของข้าเช่นกัน หากว่าเขาไม่ยอมรามือเช่นนั้นข้าก็จะทำลายพระราชวังให้ย่อยยับลงไปซะ!

.........

เอลิซ่าเดินเข้าไปในสวนของพระราชวัง ที่สวนนี้เธอเคยมานั่งรอท่านอีวาน..และเคยถูกจับตัวไปเพื่อพบท่านพี่บาร์ตัน เธอแค่อยากมาที่นี่เพื่อให้ดอกไม้พวกนี้ปลอบใจ ก่อนจะเข้าไปสู่สมรภูมิรบอย่างเป็นทางการกับท่านพี่บาร์ตัน

เธอไม่รู้ว่าจะต้องพบเจออะไร แต่ทว่ากับท่านพี่บาร์ตัน เธอมิได้หวาดกลัวเขาเลย แต่มันคือความประหม่ามากกว่า

"นี่คือความฝัน.หรือว่าภาพเบื้องหน้าของข้ามันคือความจริง?"

ในค่ำคืนที่มืดมิด แต่ท่านพี่บาร์ตันนั้นยังคงสว่างเจิดจ้าจนเธอสามารถมองเห็นเขาได้อย่างชัดเจน เส้นผมสีทองสว่างพลิ้วไหวไปตามสายลม ดวงตาของเขาจับจ้องที่ใบหน้าของเธอพร้อมกับการเดินอย่างรวดเร็วที่มีจุดมุ่งหมายคือตัวของเธอ..

"หมับ..!"

เขาดึงเธอเข้าไปกอดอย่างแรง เขาถาโถมเข้ามาด้วยความถวิลหาในจิตใจ

"ท่านดูไม่แปลกใจกับการมาของข้า แสดงว่าท่านคงจะรู้อยู่แล้วว่าข้าจะต้องมา"

เขาอุ้มเธอขึ้นมาก่อนจะพาเธอเดินไปที่ห้องของเขา เอลิซ่ายินยอมอยู่ในอ้อมกอดของท่านพี่บาร์ตันนิ่งๆ เธอมิได้โวยวายหรือว่าขัดขืนแต่อย่างใด เพราะเธอคิดว่าการที่เธอจะได้คำตอบของเรื่องราวในใจ บางทีมันอาจจะต้องแลกมาด้วยการสัมผัสร่างกายเช่นนี้

"ข้ามีคำตอบมากมาย เตรียมเอาไว้ให้ทุกความสงสัยของเจ้า.."

เขาเดินเข้ามาในห้องนอนก่อนจะยกมืขึ้นมาร่ายเวท ปรากฏเป็นทางเดินที่ทอดยาวลงไปในชั้นใต้ดิน ทั้งมืดมิดและอับชื้น..

"สีหน้าเริ่มเปลี่ยนแล้วสินะเอลิ ข้าชอบนะเวลาที่เจ้าเสียความมั่นใจ เพราะมันดูราวกับว่าเจ้ากำลังหวาดกลัวพี่บ้างแล้ว"

"หากว่าท่านพี่จะกักขังข้า ท่านพ่อจะยกทัพมาที่นี่..บางทีอำนาจในมือของท่านมันอาจจะเปลี่ยนไป"

ช่างหัวอำนาจบ้าบอนั่นไปสิ เรื่องอำนาจหาใช่เรื่องที่เขาต้องการไม่

สิ่งที่เขาต้องการคือการที่ได้มีเธออยู่ในอ้อมแขน และเขาจะไม่มีวันปล่อยเธอไป เราจะอยู่ด้วยกันจนกว่าใครสักคนจะตายจากไป..

"วางใจ ข้าคิดว่าเจ้าคงจะไม่คุยนานหรอกใช่ไหม ข้าก็แค่อยากจะหาที่เงียบๆเพื่อคุยเรื่องสำคัญกับเจ้าเท่านั้นเอง"

เธอยังคงมีสีหน้าไม่ไว้วางใจเมื่อเขาพาเธอเดินลงมาเรื่อยๆ เขาพาเธอมาได้สักพัก เอลิซ่าก็มองเห็นปลายบันไดที่อยู่ลึกลงไปมันมีแสงสว่างเจิดจ้ารออยู่ราวกับว่ามันคือปลายอุโมงค์

เธอหลับตาลงเมื่อแสงดวงตาวันสาดส่องเข้ามา ก่อนที่จะค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ ภาพเบื้องหน้าคือบ้านหลังเล็กๆที่อยู่บนเขา รอบด้านคือป่าที่เต็มไปด้วยต้นสน ด้านหน้าบ้านมาแปลงดอกไม้ขนาดใหญ่มาก มันคือดอกกุหลายสีแดงที่เธอชอบ

ที่นี่..ไม่ได้มีอยู่จริง มันถูกสร้างขึ้นมาด้วยพลังเวทของท่านพี่บาร์ตัน เอลิซ่ารู้สึกว่าตัวเองเริ่มใจชื้นขึ้นมาเพราะหากว่าเป็นพลังเวท เธอเหนือชั้นกว่าเขาอย่างแน่นอน ไม่ว่าเขาจะสร้างกรงขังหรือว่าอะไรก็ตามมากักขังเธอ เธอก็จะสามารถพังมันออกไปอย่างง่ายดาย

เขาหอมแก้มเธอเบาๆพร้อมกับพาเธอไปนั่งที่ด้านหน้าบ้านหลังเล็กนั่น

"เรื่องอดีตจักรพรรดินีเอเลเนอร์ คือฝีมือของท่านพี่อย่างนั้นหรือคะ?"

บาร์ตันวาดมือไปในอากาศ กาน้ำชาและขนมมากมายก็ปรากฏขึ้นมาบนโต๊ะ เขารินน้ำชาใส่ถ้วยให้เธอพร้อมกับยกถ้วยน้ำชาขึ้นมาดื่มด้วยท่าทีสบายๆ

"ใช่แล้ว ฝีมือของข้าเอง"

เธอมองหน้าเขา ก่อนจะกำมือแน่น

"ท่านพี่..ทำมันลงไปทำไมกันคะ ข้ารู้ว่าเรื่องนี้จะต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอนในอนาคตแต่ทว่าเพราะการกระทำที่มันมาถึงก่อนเวลาอันควร ทำให้เรื่องราวมันแย่ลงไปหมด ท่านพ่อกับท่านเอเลเนอร์กำลังมีปัญหากัน ทั้งที่พวกเขาควรจะรักกัน บางทีหากว่าท่านเอเลเนอร์มาถึงช้ากว่านั้นอีกหน่อยทั้งสองคนอาจจะรักกันเหมือนเดิม.."

"ไม่หรอกเอลิ ไม่ว่าจะเร็วหรือว่าช้า ท่านอาก็มิได้รักหรือว่ารู้สึกอะไรกับอดีตจักรพรรดินีผู้นั้นอีกแล้ว เพราะว่าที่เหมือนเดิมมีเพียงใบหน้าของนาง แต่ทว่านิสัยหรือการพูดคุยมันไม่มีอะไรเลยสักอย่างที่เหมือนเดิม ไม่แปลกที่ท่านอาจจะไม่รักนาง"

เธอจ้องมองหน้าเขาด้วยขอบตาที่ร้อนผ่าว

"หมายความว่ายังไงกันคะ?"

"ข้ารู้ว่าเจ้าจะไม่เสียท่านพ่อที่เจ้ารักไปหรอก เพราะเอเลเนอร์ตัวจริงความจำเสื่อม ข้าจึงทำการดัดแปลงความทรงจำของนางเกี่ยวกับท่านอา และแน่นอนมันไม่ได้สมบูรณ์แบบเพราะข้าไม่รู้ว่าคนทั้งสองคนนั้นเวลาอยู่ด้วยกันเป็นเช่นไร"

ที่ข้าทำลงไปทั้งหมดมิได้ต้องการให้เจ้าเจ็บปวดแต่ทว่าข้าต้องการ..ให้เจ้ามาหาข้า

ทำยังไงดีล่ะเอลิ..ในเมื่อแผนการของข้ามันสมบูรณ์แบบแล้ว ข้าในยามนี้ไม่สามารถเก็บกักความดีใจเอาไว้ได้เลย!