ลูกสาวบุญธรรมของแกรนด์ดยุคปีศาจ (SS2)

6.เหมือนเดิม

มือของชาร์ลนั้นกำแน่น เขารู้ดีว่าเอลิซ่านั้นคือจอมเวท แต่ไม่คิดว่าดวงตาของนางจะสามารถมองเห็นพลังความสามารถของเขาด้วย

"ไม่ตอบแบบนี้แสดงว่า..มันเป็นเรื่องจริงใช่ไหมคะ นี่ถ้าหากว่าข้าเอาเรื่องนี้ไปบอกท่านพี่บาร์ตันจะน่าสนุกขนาดไหนกันเนี่ย?"

"เอลิ! เจ้าไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น อย่าพรากเจเนซิสไปจากข้าเลย.."

"เช่นนั้นท่านพี่ชาร์ลก็ควรบอกข้าสิ ว่าอนาคตที่ท่านมองเห็นก่อนที่ท่านจะทำลายพลังความสามารถของตัวเองมันคืออะไร หลังจากนั้นเรามากล่าวคำปฏิญาณเวทต่อกัน"

น่าเศร้าที่สายตาของชาร์ลมันมิใช่สายตาแห่งความหวาดกลัว แต่มันคือสายตาแห่งความว่างเปล่า ราวกับว่าตัวเขาในตอนนี้กำลังขัดแย้งกันอย่างรุนแรง..

"ไม่ต่างกัน เพราะหากว่าข้าบอกกล่าวกับเจ้าว่าข้าเห็นอะไร ข้าก็จะตายเหมือนกัน พลังการมองเห็นอนาคตมีข้อจำกัดอยู่มากและหนึ่งในนั้นคือข้าไม่อาจบอกเจ้าอย่างชัดเจนได้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นเด็กน้อย"

อันที่จริง มันมากพอแล้ว ทั้งเรื่องที่เขายอมรับว่าตัวเองไร้ซึ่งพลังและ..เรื่องที่เขาทำงานให้กับท่านพี่บาร์ตัน

แสดงว่าเรื่องราวของอดีตจักรพรรดินีเอเลเนอร์ ทุกความสับสนและทุกความวุ่นวาย มันมาจากแผนการของเขา

เธอพอจะเข้าใจเรื่องราวแล้วล่ะนะ ในตอนนี้

"เช่นนั้นระหว่างข้ากับทานพี่ชาร์ล คงจะไม่มีเรื่องอันใดให้ต้องพูดคุยหรือว่า..พบหน้ากันอีก"

เขามิได้กล่าวคำใด ถึงแม้ว่าเอลิซ่าจะเดินหายจากไปจนลับตาแล้ว ชาร์ลยังคงนั่งอยู่อย่างนั้นตรงที่เดิม กับบางเรื่องมันเกินกำลังของเขามากจริงๆ เรื่องราวในอดีตผูกนางเอาไว้แน่น ไม่มีใครที่จะหนีพ้น ความจริงจะปรากฏออกมาสักวันและ..เมื่อถึงวันนั้นเอลิซ่าจะต้องพบเจอกับคำว่าใจสลาย ได้อย่างชัดเจน

บางทีเขาควรจะละทิ้งอำนาจต่างๆแล้วพาเจเนซิสไปจากที่นี่ซะ หากว่าบาร์ตันรู้ว่าเขาไม่มีพลังแล้ว มันก็จะมีเพียงความตายเท่านั้นที่รอคอยเขาอยู่

หลังจากทำงานรับใช้บาร์ตันมาสองปีเต็ม สิ่งที่เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาคือหมอนั่น..แทบจะไม่ใช่มนุษย์แล้ว ความโหดเหี้ยมไร้ปรานีที่ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างบาร์ตันจะกลายเป็นคนแบบนั้นไปได้

บางอย่างมันกำลังกลืนกินจิตใจของหมอนั่นไปอย่างช้าๆ

เกินเยียวยาจริงๆ ไม่ว่าใครก็ไม่อาจหยุดยั้งหายานะที่จะกำลังจะเกิดขึ้นมาได้

.........

เมื่อเธอเดินทางกลับมาที่คฤหาสน์อาเชน่า รถม้าที่ประทับตราของตระกูลคามิลจอดอยู่หน้าคฤหาสน์ หัวใจพลันเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ เธอรู้ว่าท่านพ่อนั้นเฉลียวฉลาดกว่าใคร ท่านน่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเธออยู่ที่นี่ แต่ที่ท่านยังไม่เดินทางมาหาเธอในทันที นั่นเป็นเพราะว่าท่านนั้นต้องการให้เวลา..กับเธอ

เวลาในการคิดทบทวนและเวลาแห่งการทำใจ

หนีไม่พ้นอีกแล้ว และเธอไม่คิดว่าจะหนีด้วย เพราะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอจะต้องคุยกับท่านพ่อให้รู้เรื่อง

เมื่อเดินเข้าไปด้านใน ไม่ใช่แค่เพียงท่านพ่อ แต่ท่านอีวาน และท่านอาลีอองก็อยู่ด้วย ทุกคนนั่งรอเธออยู่ในห้องอาหารที่ปกติไม่เคยมีใครมาใช้งาน ทว่าในวันนี้มันมีอาหารมากมาย ไวน์ชั้นเลิศ รวมไปถึงเสียงหัวเราะที่ลอยไปตามสายลม

คฤหาสน์อาเชน่าที่เงียบเหงา วันนี้ดูครึกครื้นเป็นพิเศษ

"มานั่งนี่สิเอลิ มานั่งใกล้ๆพ่อ"

น้ำเสียงและแววตาของท่านพ่อนั้นยังคงเป็นเหมือนเดิม เหมือนเดิมในทุกอย่างจนเธอรู้สึกว่ามันราวกับว่าเรากำลังนั่งอยู่ในคฤหาสน์คามิลที่แสนคุ้นเคย ทุกสิ่งทุกอย่างมันเหมือนกัน แตกต่างแค่เพียง..ตอนนี้เธอนั้นเดินออกมาจากที่นั่นแล้ว และที่นี่ไม่ใช่คามิลแต่คืออาเชน่า

"ลูกมีเรื่องอะไร จะถามหรือว่าคุยกับพ่อรึเปล่า?"

ริมฝีปากบางหยักยิ้มขึ้นมาพร้อมกับ มือที่ยกมากอดเอวของท่านพ่อเอาไว้

"มี..เยอะมากเลยค่ะ ลูกมีคำถามและมีหลายอย่างที่จะบอกท่านพ่อ"

"เช่นนั้นก็นับว่าโชคดียิ่งนักเพราะว่าพ่อว่างมากทีเดียว พ่อมีเวลาว่างมากพอที่จะรับฟังในทุกความในใจ ทุกความคิดเห็นและทุกความต้องการของลูกเลยเอลิ"

ขอบตาพลันร้อนผ่าวไปหมด เธอซบใบหน้าลงไปในอ้อมกอดของท่านพ่อ

"ลูก..จะไม่กลับไปที่คามิล"

ฮาซานหลับตาลง เรื่องนี้ไม่เกินที่เขาคาดการณ์เอาไว้เลย

"เรื่องนั้นพ่อรับปากมิได้ เพราะที่คามิลคือบ้านของลูกเช่นกัน หากลูกจะไม่กลับไปที่นั่นพ่อไม่สามารถทำใจยินยอมได้หรอกนะ"

"ลูกไม่อยากทำให้ท่านพ่อลำบากใจ อีกอย่างการอยู่ที่นี่มันก็สะดวกกว่าในการเคลื่อนไหว และการที่ลูกมิได้เป็นคามิลมันทำให้ทุกการกระทำของลูกไม่ต้องพะวงหน้าพะวงหลัง เพราะการกระทำของลูกต่อจากนี้ บางทีมันอาจจะดึงท่านพ่อเดือดร้อนไปด้วย"

เราต่างก็พยายาม พยายามอย่างยิ่งในการปกป้องกันและกัน ความรักและความสัมพันธ์ของพ่อลูกที่มิได้มีสายเลือดเดียวกันนี้ช่างลึกซึ้งยิ่งนัก

"หากเป็นเรื่ององค์จักรพรรดิ พ่อจะคอยอยู่เคียงข้างลูก"

"อ่า..ท่านพ่อคะ ตอนนี้สิ่งที่ท่านพ่อควรจะทำคือการดูแลแกรนด์ดัชเชสและลูกสาวของท่านพ่อ ควรจะใช้เวลาในการอยู่ด้วยกันในมาก เพื่อชดเชยช่วงเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ลูกอยู่ที่นี่จะไม่เป็นไรแน่นอนเพราะว่าลูกมีท่านอีวาน เลเซนและคาเมลคอยปกป้อง ลูกอยากเห็นท่านพ่อมีความสุขนะคะ"

ฮาซานยกมือขึ้นมาลูบผมของเอลิซ่าเบาๆ

"แล้วในใจของลูก คิดว่าสิ่งที่พ่ออยากเห็นมันคืออะไรล่ะ?"

"...."

พ่ออยากเห็น ลูกมีความสุข

"เรื่ององค์จักรพรรดิพ่อจะมาหารือด้วย ห้ามกระทำการโดยพลการเด็ดขาด เจ้าเด็กนั่นไม่ใช่คนที่จะสามารถรับมือด้วยได้ง่าย เขามีทั้งเล่ห์เหลี่ยมและฝีมือที่คาดไม่ถึง"

เรื่องราวนี้ หากเดาไม่ผิด จะต้องฝีมือของบาร์ตันอย่างแน่นอน ทั้งเรื่องของเอเลเนอร์ที่เปลี่ยนไปและเรื่องของลูกสาวตัวจริงของเขาที่ไม่สามารถใช้เวทได้แม้แต่น้อย..

แผนการของเจ้านั่นล้ำลึกราวกับห้วงมหาสมุทรที่ค่อยๆกลืนกินชีวิตเข้าไป มันทั้งอึดอัดและไร้ทางออก มีแต่ต้องเดินเข้าไปเท่านั้นจึงจะสามารถล่วงรู้ว่าภายในมหาสมุทรที่แท้จริงมันน่ากลัวและร้ายกาจแค่ไหน..

มิใช่ว่าเขานั้นใจแคบ เพราะหากบาร์ตันรักเอลิซ่าจริงๆเขาอาจจะยินดีมอบเอลิซ่าให้กับหมอนั่น แต่เพราะเจ้าเด็กนั่นมิได้รักเอลิซ่าเลย..

และเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าบาร์ตันทำไปเพื่ออะไรกัน ตอนแรกเขาคิดว่าที่บาร์ตันเข้าหาเอลิซ่ามันเป็นเพราะว่าหมอนั่นต้องการอำนาจของคามิล แต่ทว่ายามนี้เอลิซ่าไร้อำนาจ..และที่นางที่ไร้อำนาจมันเป็นฝีมือของหมอนั่นเองด้วย

บาร์ตันทำไปเพื่ออะไรกัน ไม่ว่าจะคิดเช่นไรก็ไม่มีความสมเหตุสมผลเลยกับเรื่องนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขามิอาจเดาใจของคู่ต่อสู้ออก..