“เล่มนี้หรือเปล่า?” เมื่อเจ้าตัวไม่ปฏิเสธ ผมจึงยื่นปลายนิ้วไปแตะสันหนังสือเล่มดังกล่าวเบา ๆ พลางหลุบมองซีกหน้าด้านข้างของเธออย่างใกล้ชิดจนได้กลิ่นอ่อน ๆ อันเป็นเอกลักษณ์ลอยโชยเตะจมูก
ผมมองค้างและยังไม่หยิบหนังสือเล่มนั้นออกมา
บอกว่าเป็นการประวิงเวลาก็คงไม่ผิดนัก
“ค่ะ” มิ้นขานรับสั้น ๆ พอเป็นพิธี สองตากลมโตเอาแต่มองอย่างอื่นที่ไม่ใช่ผม ดังนั้นผมจึงเขยิบเข้าไปใกล้อีกนิดจนหยาดน้ำบนตัวซึมไปถึงเสื้อที่เธอสวมเรียบร้อย “รีบ ๆ หยิบได้ไหม จะยืนแช่ทำไม?”
ทำเสียงขึ้นจมูกอีกแล้ว
ไอ้ตัวแสบ ขี้หงุดหงิดจริง ๆ...
ในที่สุดผมก็ละมือออกจากหนังสือเล่มนั้น เปลี่ยนมาขยับองศามือทั้งสองข้างแล้วค้ำไว้กับชั้นวางในตำแหน่งที่ต่ำกว่าตอนแรก...ดังนั้นในตอนนี้ มิ้นจึงไม่ต่างอะไรไปจากลูกหมาตัวน้อยที่กำลังถูกขังอย่างไม่มีทางเลือก
“ไอ้แมนบอกพี่ว่าเราให้ข้าวให้ขนมมันกิน ใจดีและเฟรนด์ลี่กับมันมาก”
“...”
“แล้วพี่..
