เราไม่ได้เจอหน้ากันนานเป็นเดือนเพราะเขาต้องเรียนและต้องทำกิจกรรม แต่ยังได้คุยกันผ่านโซเชียลบ้างตามประสารุ่นพี่รุ่นน้อง
ฉันเซ็งสุดขีด จึงขอให้เขามารับแล้วพาฉันนั่งรถกินลมชมวิวแก้เซ็งหน่อย
พี่สิบคราง ‘อืม’ เพียงหนึ่งคำ ครึ่งชั่วโมงให้หลังก็มาถึง
แม่กับคุณพีเข้านอนแล้ว ดังนั้นฉันจึงออกไปกับเขาได้โดยไม่มีใครมาบ่นหรือต่อว่า
ตลอดทางพี่สิบไม่พูดอะไร ฉันเองก็ได้แต่เหม่อมองวิวข้างทาง
เป็นแบบนั้นนานเกือบสองชั่วโมง กระทั่งขากลับ...พี่สิบวกกลับเข้าห้องพักตัวเองเพราะต้องแวะเอาเสื้อแขนยาวหลังจากได้ยินฉันบ่นหนาว
ฉันเองที่คอแห้งมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วก็เข้ามาในห้องเพื่อขอน้ำกิน ทว่า...
“มิ้น นั่นไม่ใช่น้ำเปล่า” เสียงทุ้มต่ำของพี่สิบดังขึ้นในครั้งที่เห็นฉันกระดกเบียร์ซึ่งแช่ในตู้เย็นเข้าปากหลายอึก และแน่นอน ฉันไม่ได้ใสซื่อขนาดจะแยกไม่ออก
ฉันตั้งใจ เคยลองดื่มเบียร์มาแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นคือพร่าเบลอเ
