“ไปไหม” คำถามนั้นถูกส่งมาในรูปแบบของการกระซิบ
มันเบาบางจนคิดว่าแม่คงไม่ได้ยิน แต่สำหรับฉันที่ได้ยินชัดเจนยิ่งกว่าใครสามารถรับรู้ได้ถึงความหนักแน่นและแน่วแน่จากน้ำเสียงของเขา
ชวนไปอยู่ด้วยแบบนี้ หมายความว่ายังไงกันแน่?
พี่สิบน่ะ เขารู้ตัวบ้างไหมว่าตัวเองพูดอะไรออกมา
มาชักชวนเอาตอนที่ฉันหมดศรัทธาในตัวแม่
มาพูดเอาตอนที่ความอดทนที่ฉันมีต่อแม่หมดลงแบบนี้ มีเขวเหมือนกันนะ...
แล้ว...ทำไมฉันถึงไม่ตัดสินใจด้วยตัวเองวะ ทำไมไม่เด็ดเดี่ยวพอ ทำไมถึงต้องให้เขาคอยช่วยเหลือ
อีมิ้น แกจะเคยตัวกับการมีเขาอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้ เสียนิสัยหมดแล้ว
“พ่อหนุ่ม...” หลังจากทุกอย่างหยุดชะงักไปได้ชั่วครู่ชั่วคราว แม่ที่เพิ่งลงมือประทุษร้ายฉันอย่างรุนแรงก็รีบเอ่ยทักทายพี่สิบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและท่าทีที่ต่างออกไป แตกต่างจากตอนอยู่กับฉันจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว “เป็นไงมาไงจ๊ะเนี่ย”
“...” พี่สิบไม่พูดอะไรนอกจาก
