สิบห้านาทีต่อมา
“มุมอับมากเลยมิ้น ย้ายห้องไหม?” อี้ถามขึ้นหลังจากเข้ามาสำรวจห้องฉันก่อนกลับ
คงเพราะเป็นคืนแรกในที่พักแห่งใหม่ แถมยังเป็นการอยู่คนเดียวอย่างจริงจังครั้งแรกของฉันด้วย อี้จึงกังวลหนักมาก ยิ่งมาเห็นว่าห้องพักราคาถูกที่เจ้าของอพาร์ตเมนต์เตรียมไว้ให้ไม่ได้ดีสมราคาคุยก็ยิ่งไม่พอใจ ถึงขนาดอยากให้ฉันย้ายห้องกันเลยทีเดียว
“มันก็ไม่ได้แย่นะ”
ฉันกวาดสายตามองรอบห้องอย่างไม่ยินดียินร้าย
มีเตียงนอน มีตู้เสื้อผ้า มีห้องน้ำ มีแอร์...ถึงจะเป็นแอร์รุ่นเก่าแล้วก็เถอะ แต่เมื่อเทียบกับราคาไม่กี่พันต่อเดือน กับค่าประกันไม่กี่บาท ฉันว่าคุ้มอยู่นะ ที่เหลือคงอยู่ที่การจัดแจงตกแต่งให้ห้องมันน่าอยู่ขึ้นเท่านั้น
“มิ้นอยู่ได้จริง ๆ เหรอ ถ้ามันไม่โอเคบอกอี้ได้นะ อี้มีที่ดีกว่านี้” แต่อี้ที่สำรวจสภาพห้องทุกซอกทุกมุมจนพบว่ามันไม่ดีสมใจเขาก็ยังคงหน้ามุ่ยไม่เลิก
แหงล่ะ ครอบครัวอี้มีเงิน เขาเคยชินกั
