คริสรอยยิ้มก่อนตอบว่า
“ผมไม่ได้มาทำอะไรหรอก ไม่ได้มาหาใครด้วย ผมเห็นคุณออกมาจากบ้านตั้งแต่ตอนเช้าก็เลยตามคุณมา”
“ตามฉันมาเหรอคะ?...คุณตามฉันมาทำไม”
“ผมแค่อยากรู้ว่าคุณจะไปไหน”
“ฉันไปไหนไกลไม่ได้หรอกค่ะเพราะว่ามีภาระหน้าที่ที่ฉันจะต้องทำนั่นคือการดูแลโซอี้”
“จริง ๆ แล้วผมไม่ได้แค่อยากรู้ว่าคุณไปไหนแต่ผมอยากคุยกับคุณน่ะ”
“เราเจอกันทุกวันอยู่แล้วค่ะ และเราก็คุยกันได้ที่บ้านของคุณ”
“ที่นั่นไม่ใช่บ้านของผมหรอกนะ เป็นบ้านพี่ชายของผมต่างหาก”
“มันก็ไม่ได้แตกต่างกันหรอกนะคะ ในเมื่อคุณสองคนเป็นพี่น้องกัน”
“แต่ผมก็รู้สึกว่าตัวเองไม่อิสระในการที่จะทำอะไรในบ้านของพี่ชาย ผมรู้ว่ามันอาจจะฟังดูไม่ดีเท่าไหร่เพราะว่าตอนนี้ผมกับคุณต่างก็อยู่ในอีกสถานะ แต่ผมก็อยากให้คุณรู้ไว้นะว่าผมยังคงเป็นห่วงคุณตลอดเวลา”
ภิณไลย์ญาเอียงคอมองเขา แววตาของเธอฉายความกังวลออกมา
“ขอบคุณนะคะสำหรับความเป็นห่วงแต่คุณออกมา
