บทที่ 3 : 50 %
1098 คำ
ชลทิศพาหญิงสาวเข้ามาในร้านเสื้อผ้าที่เขาชอบพามารดามาประจำ มือใหญ่คว้าแขนเล็กดึงให้เดินตามเข้ามาในร้าน
“ช่วยแต่งตัวและแปลงโฉมให้เธอที”
เขาแจ้งกับพนักงานสาวประเภทสองที่เดินมาต้อนรับ ก่อนจะปล่อยแขนเล็ก
“ยินดีมากค่ะ เชิญค่ะคุณผู้หญิง”
“คุณ…..”
ดารินหันมาขอความช่วยเหลือเมื่อถูกพนักงานสาวของร้านจูงมือเธอให้เดินตาม แต่ก็พบเพียงท่าทางนิ่งเฉยของอีกฝ่าย เมื่อเห็นว่าไม่มีประโยชน์ที่เธอจะร้องขออะไรจากเขาได้ก็จำใจเดินตามพนักงานสาวอย่างมิอาจขัดขืน
เกือบหนึ่งชั่วโมงเต็มหญิงสาวในชุดราตรีสีครามน้ำทะเลยาวเลยหัวเข่าก้าวออกมาจากม่านที่ปิดก้านอยู่ พร้อมทรงผมใหม่ที่ถูกจัดเกล้าขึ้นเผยให้เห็นดวงหน้างามที่ถูกเติมแต่งด้วยเครื่องสำอางราคาแพงจากมืออาชีพ สร้างความโดดเด่นให้กับใบหน้างามเป็นทวี
“เสร็จแล้วค่ะ”
เสียงพนักงานสาวประเภทสอง เรียกสติให้คนที่กำลังจดจ่ออยู่กับจอโทรศัพท์เงยหน้าขึ้นมามอง
ดวงตาคมกริบจ้องร่างบางตรงหน้าอย่างลืมตัวราวกับต้องมนต์สะกด แต่เพียงไม่นานก็รีบดึงสติเมื่อพนักงานสาวเอ่ยถาม
“เป็นไงบ้างคะ?”
“อืม สวยดีนี่”
เขาพยักหน้าตอบเสียงเรียบ ก่อนจะเดินไปเคลียค่าใช้จ่ายแล้วเดินมาหาเธอ
“ไปกันได้แล้ว”
ชลทิศบอกพลางโอบเอวคอดเดินออกจากร้าน
…………………………………
ในร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง ดารินหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ที่ชายหนุ่มเป็นคนเลื่อนให้ หญิงสาวกวาดสายตามองรอบๆด้วยความตื่นตาไม่คิดว่าชีวิตนี้เธอจะได้มีโอกาสมาทานอาหารในที่แบบนี้
ดารินรู้สึกเหมือนเธอกำลังตกอยู่ในบรรยากาศโรเเมนติก เหมือนคู่รักโต๊ะอื่นที่มาดินเนอร์สุดหรูด้วยกัน ทั้งชุดที่เธอใส่ บุรุษรูปงามที่เคียงคู่ และบรรยากาศรอบตัว ล้วนชวนให้ล่องลอย
ทุกอย่างรอบตัวดูสวยงามราวอยู่อยู่ในความฝัน แต่เค้กสุดน่ารักบนโต๊ะอาหารที่สลักชื่อเธอลงไปนั้น ย้ำเตือนว่านี่ไม่ใช่ความฝัน ดารินทำหน้าแปลกใจ มองหน้าชายหนุ่มที่กำลังทรุดลงนั่งตรงข้ามกับเธอในเชิญคำถาม ต้องการคำอธิบาย
“เค้กของคุณ”
“คุณจำได้?”
หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาที่ตื้นตัน ทุกปีเธอได้รับเค้กวันเกิดจากบิดา และได้ร่วมฉลองกันเล็กๆในครอบครัว ถ้าเลือกได้ปีนี้เธอก็อยากให้เป็นเหมือนเช่นทุกปีที่ผ่านมา แต่เธอเลือกไม่ได้เพราะตอนนี้เงินสำคัญว่าอะไรทั้งหมด ความเป็นอยู่ของคนในครอบครัวต้องมาก่อนสิ่งอื่นใด เธอจึงทุ่มเทเวลาส่วนใหญ่ให้กับงานมากกว่าที่จะคิดถึงความสุขเล็กๆของตนเอง
“อะไรที่เป็นของผมแล้วผมไม่เคยลืม”
คำตอบของเขาทำเอาคนฟังอึ้งไปครู่หนึ่ง
“คุณอยากทานอะไร คุณสั่งเลยนะ”
เสียงทุ่มเรียกสติให้หญิงสาว รู้สึกตัวเธอมองเมนูที่เด็กเอามาให้แล้วได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ แต่ละอย่างแพงจนแทบต้องใช้เงินเดือนทั้งเดือนของเธอซื้อเลย แต่ปริมาณอาหารที่ได้กลับตรงกันข้ามกับราคาอย่างสิ้นเชิง ดารินปิดเมนูก่อนจะส่งคืนให้เด็ก
“เอาน้ำเปล่าพอค่ะ”
หญิงสาวเชิดหน้าตอบ เด็กรับคำก่อนจะจากไป
“ทำไม ไม่ชอบอาหารของร้านหรือ?”
ขมวดคิ้วถาม
“เปล่าคะ ฉันแค่ยังไม่หิว”
หญิงสาวพูดโกหกออกไป ทั้งที่หิวจนไส้แทบขาด วันนี้งานยุ่งจนแทบไม่มีเวลาหาอะไรทาน แต่ถ้าจะให้มาทานอาหารแพงๆแบบนี้ เธอเลือกทานน้ำเปล่าดีกว่า
“อันที่จริง คุณไม่น่าลำบาก”
“ลำบาก?”
ขมวดคิ้วถาม มองหน้าหญิงสาวอย่างไม่เข้าใจ
“ฉันหมายถึง คุณไม่ต้องพาฉันมาในที่แบบนี้ หรือว่ากินอาหารแพงๆพวกนี้ ฉันไม่อยากเป็นต้นเหตุที่ทำให้คุณต้องเสียเงินจำนวนมากมายเพียงเพื่อเอาใจฉัน”
เธอไม่อยากเข้าข้างตัวเอง แต่บรรยากาศและสิ่งต่างๆที่เขากำลังทำอยู่มันทำให้คิดแบบนั้น
“แล้วผมควรทำแบบไหน เพื่อให้คุณพอใจ?”
“ไม่ต้องทำอะไรเลยค่ะ แค่คุณเป็นตัวของตัวเองก็พอ”
“ผมว่าผมเป็นตัวของตัวเองนะ ว่าแต่คุณเถอะเป็นตัวของตัวเองไหมเวลาอยู่กับผม?”
คำถามตรงๆจากเขา ทำเอาดารินถึงกับไปไม่เป็น
“ค่ะ ฉันก็เป็นตัวของตัวเอง”
โกหกไปทั้งที่ใจจริงแทบจะทำอะไรไม่ถูกเวลาสายตาคมคู่นั้นจ้องมอง โตมาจนป่านนี้ไม่เคยรู้สึกหวั่นไหวกับเพสตรงข้ามแบบนี้มาก่อน
“ผมอยากจะบอกอะไรคุณอย่างนะ ตั้งแต่วินาทีนี้ไปชีวิตของคุณอาจจะไม่เป็นส่วนตัวอีก”
“ทำไม?”
ขมวดคิ้วถามด้วยความแปลกใจ ชลทิศไม่ตอบแต่หันไปทางด้านหลังเธอแทน ดารินมองตามสายตาของเขาแล้วก็พบว่ามีชายสวมหมวก
แก๊ปกำลังยืนลับๆล่อๆอยู่ในมุมมืดมุมหนึ่งของดาดฟ้า
“มีคนตามเราเหรอ?”
“อารอง”
เขาเอ่ยอย่างไม่ต้องเดาให้เสียเวลาราวกับพบเจอเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติ ซึ่งเขาคิดไว้ไม่มีผิด อารองไม่มีทางปล่อยเขาง่ายๆแน่ เธอจะต้องตามสืบเรื่องเขาต่อเพราะไม่เชื่อที่เขาพูด
“ฉันไม่อยากโกหกคนอื่นอีกแล้ว ขอร้องเถอะบอกความจริงกับทุกคน แล้วฉันจะไม่คิดค่าเสียเวลาคุณเลยสักบาท”
ดารินรู้สึกกังวลเมื่อเห็นว่าสิ่งที่เธอทำอยู่ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องเล็กๆเสียแล้ว
“เสียใจครับ เพราะผมทำอะไรแล้วไม่ถอดใจง่ายๆ”
“งั้นฉันจะไปบอกคุณปู่คุณย่าของคุณว่าคุณแค่จ้างฉันเป็นแฟน เราไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ”
“ก็เอาสิ ถ้าคิดว่าท่านจะเชื่อ ก็ไปบอกเลยสิ ผมก็จะไปบอกว่าคุณงอลผม ก็เลยหาเรื่องเลิกกับผม”
ชลทิศยิ้มอย่างมีชัย
‘เด็กบ้า ทำไมฉันต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้ด้วยเนี่ย!’
ดารินได้แต่แอบบ่นในใจ เมื่อไม่สามารถทำอะไรเขาได้
- ผู้เขียน
