“ท่านองครักษ์”
เจียวลู่เบิกตากว้าง แต่นางกำนัลคนอื่นถึงกับผวา พอตั้งสติได้ เสียงอื้ออึงก็ดังขึ้น จนขันทีผู้เฒ่าที่บังเอิญเดินผ่านมา ต้องเร่งฝีเท้าขึ้นเพื่อเข้ามาปราม
“ส่งเสียงดังอันใดกัน พวกเจ้าหุบปากได้แล้ว มิเช่นนั้นข้า...” ขันทีเฒ่าเบิกตาโต “ท่านองครักษ์ ท่านมาทำอันใดในห้องเครื่อง”
“ย่อมเป็นข้า ที่สมควรถามท่านมิใช่” หนิงเฉิงถามกลับ
“เหตุใดท่านถึงถามได้ ส่วนข้ามิควรถามดอกหรือ” ขันทีเฒ่าย้อนถาม
“ที่นึ่มิใช่ตำหนักซินหัวน่ะท่านขันที” หนิงเฉิงท้วง
“อ้อ ข้าย่อมรู้”
“นั่นสิ ข้าถึงแปลกใจ ใยเป็นท่านที่ถามข้า” หนิงเฉิงตอบ
“ข้าผิดเอง ท่านอย่าได้ใส่ใจ ข้าแค่มาตามนางกำนัลของตำหนักซินหัวเท่านั้นเอง” ขันทีเฒ่าแก้ตัว
“เช่นนั้นเอง ไว้โอกาสหน้า ข้าจะขอไปชิมฝีมือชงชาของท่านที่ตำหนังซินหัวแล้วกัน” หนิงเฉิงหันไปกล่าวกับเจียวลู่ แล้วก็เดินผ่านหน้าขันทีเฒ่าไป
“เดี๋ยวเจ้าค่ะท่านองครักษ์ ขนมนี่ไทเฮาสั
