ชั่วจังหวะที่เรียวคิ้วดุจกระบี่กระตุกไม่หยุด ฝ่ามือน้อยๆ ของคนงามตรงหน้าก็ยกขึ้นมาตามความหมายทางสายตา หมิงเฉิงย่อมเข้าใจ ฝ่ามือใหญ่จึงรีบเอื้อมขึ้นมาจับมือเล็กนุ่มของนางเอาไว้อย่างแน่นหนา เพื่อขัดขวางทุกความคิดนาง
ในใจเพียรย้ำตนเองให้ใจเย็น เพราะที่นี่คืออุทยานหลวง หาใช่ห้องนอนส่วนตัวที่จะปล่อยให้นางกระทำได้
“รอกลับเข้าเรือนก่อนมิได้หรือไร?” เขาถามเสียงต่ำ ความหมายชัดเจน คือให้ดูแน่แต่ต้องรอก่อน
“หื้อ!” โม๋เอ๋อร์ให้นึกขัดใจ อยากดูเดี๋ยวนี้เลยมิได้หรือไร? ไยเล่นตัว!
ภาพชายหญิงแนบชิด พร้อมประโยคชวนวาบหวิวเช่นนั้น ทำผู้คนต้องขนอ่อนลุกชันไปทั้งร่างอย่างไม่อาจควบคุม
ถึงแม้กู่โหยว่หลันจะเคยถูกเกี้ยวมาหลายครา แต่ทว่ายังไม่เคยเจอคำพูดเช่นนี้ และด้วยเพราะเป็นเพียงสาวน้อยแรกรุ่นที่เพิ่งปักปิ่นได้ไม่นาน นางจึงแตกตื่นในใจ ประหนึ่งถูกทิ่มเสียเอง สาวน้อยถึงกับหน้ามืดคล้ายจะเป็นลม ลำตัวระหงอ่อนแรงท
