CHAPTER 2 คอปเตอร์VSดราก้อน…ผู้ชายอันตราย!
2599 คำ
CHAPTER 2 คอปเตอร์VSดราก้อน…ผู้ชายอันตราย!
ฉันถูกอีตาหัวตั้งลากขึ้นมาจนถึงชั้นดาดฟ้า ที่พอเปิดประตูออกไปก็มีห้องๆ หนึ่งถูกสร้างเอาไว้อย่างดี แต่ถึงอย่างนั้นสภาพของมันก็ไม่ได้ต่างไปจากไอ้ตึกสี่ตึกที่เห็นมาเลย ทั้งพ่นสีแดงด้วยคำหยาบคาย และยังมีกระป๋องเบียร์กับก้นบุหรี่กองอยู่เกลื่อนหน้าห้องอีก ละ…แหล่งมั่วสุมชัดๆ
ก๊อกก๊อกก๊อก
“ขอนุญาตินะครับท่านคอปเตอร์”
“เข้ามา”
อีตาหัวตั้งเปิดประตูเข้าไปทันทีที่ได้รับอนุญาต ภายในห้องกว้างขวางและดูสะอาดตากว่าภายนอกเยอะมาก เฟอร์นิเจอร์ไม่เยอะเท่าไหร่ ดูหรูหราแบบเรียบง่าย ตรงกลางห้องมีโซฟาสีดำอันใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ และใครบางคนก็นั่งไขว่ห้างอยู่บนนั้น ผมสีชาให้ความรู้สึกถึงฤดูใบไม้ผลิดูยุ่งเหยิงรับกับนัยน์ตาเรียวยาวแสนมีเสน่ห์ จมูกโดงรั้นกับริมฝีปากกระจับน่าจูจุ๊บ สองมือกางออกราบไปกับขอบโซฟาโดยที่กระดุมเสื้อปลดออกมาสามเม็ดสี่เม็ดเผยให้เห็นแผงอกกว้างขาวๆที่มีซิกแพ็คชวนให้น้ำลายไหล ฉันกลืนน้ำลายมองคนตรงหน้าอย่างหักห้ามใจ
ให้ตายสิ…เป็นอันธพาลที่หล่อกระชากมดลูกชะมัด T.,T
“มายฟา!”
คอปเตอร์ตะโกนเรียกฉันอย่างดีใจ ก่อนที่ไอ้หัวตั้งจะผลักให้ฉันเข้าไปหาเขา ทันทีที่ฉันเซเข้ามาในรัศมีที่เขาสามารถเอื้อมถึง คอปเตอร์ก็ดึงแขนฉันจนล้มลงไปนั่งตักเขาแบบพอดิบพอดี ใบหน้าซุกอยู่ที่อกอุ่นๆ ทำเอาเผลอสูดดมกลิ่นไปอย่างลืมตัว T.,T
ฟื้ดดด!
“หอมมั้ยล่ะมายฟา~”
ฉันรีบเด้งตัวลุกขึ้นจากตักของคอปเตอร์เมื่อสติสตังกลับคืนมาอย่างครบถ้วน มะ…เมื่อกี้ผีนางไม้ที่ไหนมันมาเข้าสิงฉันนนน ซุกจมูกเข้าสูดกลิ่นผู้ชายตรงซอกคอเนี่ยนะ! ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นสักหน่อย อ๊ากกกก ลืมตัวไปได้ยังไงกันเนี่ย >///////O___<”
ฉันหลับตาปี๋เมื่อไอ้นักมวยปล้ำสามคนง้างเท้าขึ้นพร้อมกันเตรียมรุมกระทืบฉันเต็มที่ ลาก่อนนะพี่ฟา ฉันคงหาตัวคนร้ายให้พี่ไมได้แล้ว…
พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!
“คู่ต่อสู้ของแกคือฉันเฟ้ย!”
คอปเตอร์กระดิกนิ้วเรียกพวกมันอย่างยั่วโมโห เขาคือคนที่พุ่งเข้ามากระโดดถีบไอ้นักมวยปล้ำสามคนนี้จนกระเด็นเพื่อช่วยฉัน
ระ…รอดแล้ว TT^TT
“ไปหาที่หลบก่อนไป วันนี้นายดูแปลกๆ นะ”
คอปเตอร์หันมาสั่ง ฉันพยักหน้ารับและรีบทำตามที่เขาบอกคือหาที่หลบ แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่คนสู้กันทั้งนั้น ไม่เห็นจะมีที่ให้หลบเลยนี่หว่า
หมับ!
“อ๊ะ!”
พลั่ก!
ด้วยความตกใจที่จู่ๆ ก็ถูกคว้าแขนเอาไว้แน่น ฉันเลยยกขาเตะผ่าหมากคนที่จับแขนฉันโดยอัตโนมัติ คนของแดนตะวันตกลงไปนอนกองกับพื้น สองมือกุมเป้าไว้อย่างเจ็บปวด นะ…ในที่สุดฉันก็จัดการพวกมันได้หนึ่งคนล่ะทุกคน ฮือๆๆ ฉันทำได้แล้ววว!
ฉันไม่มัวยืนเอ้อระเหยชมผลงานของตัวเอง รีบวิ่งหาที่ซ่อนเป็นพัลวัน ที่ทางออกมีคนของแดนตะวันตกกำลังต่อสู้กันอยู่เต็มไปหมดจนไม่สามารถแทรกหนีออกไปได้ ฉันหันซ้ายหันขวาหาหนทางจนไปจ๊ะเอ๋เข้ากับห้องๆ หนึ่งที่ถูกปิดสนิท เข้าไปแอบในห้องนั้นรอจนกว่าสถานการณ์จะสงบดีกว่า!
เมื่อคิดได้แบบนั้น ฉันก็รีบพุ่งไปที่ห้องนั้นด้วยความเร็วแสง เปิดประตูเข้าไปและปิดมันลงพร้อมกับลงกลอนทันที วิถีชีวิตในโรงเรียนของพี่ฟาช่างน่ากลัวยิ่งนัก ฉันจะสามารถสวมรอยเป็นพี่ฟาไปได้อีกนานแค่ไหนกันนะ
“นายคือคนที่หลุดเข้ามาได้เหรอ ไอ้ฟา”
“!!!”
ฉันสะดุ้งตัวสุดตัวรีบหันหลับไปมองต้นเสียง ผู้ชายผมสีทองตัดสั้นจนเกือบเกรียนนั่งอยู่บนโต๊ะนักเรียนที่หลังห้อง ในมือเขาถือมีดเล่มเล็กๆ แกว่งไปแกว่งมา สายตาน่ากลัวยิ่งกว่าพญามัจจุราชเสียอีก ใครกันล่ะเนี่ย T^T
“สามารถบุกเข้ามาถึงด่านสุดท้ายได้ เหลือเชื่อจริงๆ”
ไมได้บุกอะไรสักหน่อย แค่วิ่งเข้ามาด้วยความเร็วกว่าเสียงก็เท่านั้นเอง T^T
เฟี้ยว…ฉึก!
“O_O!!!”
ฉันเบิกตากว้างจนแทบถลนออกมาจากเบ้า ร่างกายนิ่งไม่ไหวติง หัวใจสั่นไหวด้วยความหวาดกลัว เมื่อมีดในมือของผู้ชายตรงหน้าถูกเขวี้ยงมาทางฉันแบบไม่ทันตั้งตัว มันเฉียดแก้มฉันไปจนมีแผลเป็นทางยาวและเลือดไหลซิบออกมาก่อนจะไปปักเข้ากับกำแพงของห้องอย่างแน่นหนา
“คู่ต่อสู้ของท่านดราก้อนคนนี้…คือนายสินะ”
ดะ…ดราก้อน! หมอนี่คือหัวหน้าของแดนตะวันตกงั้นเหรอ!
- ผู้เขียน
