[EP.10] ความห่วงใย
1292 คำ
เจด้าพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินกระแทกไหลล่กว้างของออนิวแรงๆ แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วย
จากนั้นท้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ เพราะต่างคนเลือกที่จะเงียบ ออนิวหันมองไปยังเจด้าเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าเดินคอตกไปนั่งที่โซฟา
Rrrrrr Rrrrrr
ไม่นานเสียงโทรศัพท์มือถือของเจด้าก็ดังขึน หญิงสาวล่ะสายตาออกจากเณรเบลล์แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าสะพายของตัวเองเพื่อดูว่าใครโทรมา
'ไม่รู้จัก'
"หืมมม" เจด้าขมวดคิ้วเป็นปมเล็กน้อย ก่อนที่ต่อมาจะกดรับสาย
"สวัสดีค่ะ เจด้าพูดคะ" หญิงสาวกรอกเสียงลงไปด้วยนํ้าเสียงสุภาพ
'เจด้า นี่พี่เองนะครับ พี่แพท' ปลายสายรีบตอบกลับไปด้วยนํ้าเสียงที่ดูรีบร้อน เพราะเป็นห่วงคุณหนูตัวน้อยของตัวเอง เมื่อเขาไปรับเธอที่มหาวิทยาลัยตามปกติเฉกเช่นทุกวันแต่กลับไม่พบวี่แววของคนที่เขามารับ พอโทรศัพท์ติดต่อไป แต่ผลที่ได้คือไม่สามารถติดต่อได้ และมันยิ่งทำให้เขาร้อนใจ ด้วยความเป็นห่วง
"พี่แพทเหรอคะ เจด้ากำลังหาวิธีจะติดต่อพี่ไปพอดีเลย เจเปลี่ยนมือถือใหม่เลยจำเบอร์พี่แพทไม่ได้" เพราะกลัวว่าคนที่บ้านของเณอเบลล์จะเป็นเธอจึงจะรีบโทรไปบอก แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าไม่มีเบอร์ของคนที่บ้านของเณอเบลล์เลย
'ครับ พอดีพี่จะถามน้องเจด้าว่าอยู่เณอเบลล์หรือเปล่า พี่ติดต่อเธอไม่ได้'
"อยู่ค่ะ"
'แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหนกันครับ ทำไหมไปไหนมาไหนเณอเบลล์ถึงไม่โทรบอกพี่ก่อน พี่ขอคุยกับเณอเบลล์หน่อยสิ'
"ตอนนี้เบลล์คงคุยกับพี่แพทไม่ได้หรอกค่ะ เพราะตอนนี้เบลล์อยู่ที่โรงพยาบาล" เจด้าพูดบอกกับคนปลายสายเสียงแผ่ว
'โรงพยาบาล หมายความว่ายังไง!'
"เบลล์ถูกรถชนค่ะ พี่แพทตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล"
'.........'
"พี่แพทคะ ได้ยินไหมคะ" เมื่อคนปลายสายเงียบไปเจด้าจึงเรียกถามขึ้น
'เปล่า ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลไหน พี่จะรีบไป'
"อยู่ที่โรงพยาบาล...ค่ะ" เจด้ารีบตอบ
'แล้วพี่จะรีบไป'
เฮ้อออ!
เจด้าถอนหายใจเบาไปแล้วเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าแล้วหันมาดูเณอเบลล์ต่อ
ส่วนออนิวก็ได้แต่นั่งฟังบทสนทนาของแพทและเจด้าเงียบๆ
ผ่านไปได้ประมาณ30นาที แพทก็เดินทางมาถึง
"เณอเป็นยังไงบ้างน้องเจด้า" แพทที่ยืนอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยจ้องมองร่างเล็กของคุณหนูตัวน้อยของเขาด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
"ตั้งแต่ออกมาจากห้องฉุกเฉิน ก็ยังไม่ฟื้นเลยค่ะพี่แพท" เจด้าพูดพร้อมกับเดินเข้าไปยืนอีกฝั่งหนึ่งของเตียงคนไข้ตรงข้ามกับแพท ส่วนออนิวก็เดินตรงเข้าไปหาแพทก่อนจะเอื้อมเอ่ยคำพูดออกมา
"ผมขอโทษนะครับพี่แพท ที่ทำให้เบลล์ต้องเจ็บตัวแบบนี้ ผมขอโทษนะครับ" ออนิวยกมือขึ้นไหว้ขอโทษด้วยความรู้สึกผิดที่มีอยู่ล้นอก
"มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้นหรอก อย่าโทษตัวเองเลย" แพทเอ่ย แล้วหันมองที่ออนิวเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองที่ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มของเณอเบลล์ต่อ
"ออนิวกับเจด้ากลับไปเถอะเดี๋ยวพี่อยู่เฝ่าเณอเอง"
"แต่..."
"กลับไปเถอะ พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่" เสียงเรียบแต่ฟังดูน่าเกรงขามของแพทเอ่ยขึ้นอีกครั้งทำให้ออนิวกับเจด้ายอมกลับตามคำสั่งแต่โดยดี
"ครับ/ค่ะ"
หลังจากที่ออนิวกับเจด้าเดินออกไป แพทก็เดินอ้อมกลับมานั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเตียงคนไข้
ผ่านไปไม่นานหลังจากที่ออนิวกับเจด้ากลับไป ร่างเล็กที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บทเตียงคนไข้อยู่ก็เริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา แพรตาสวยทั้งสองข้างเริ่มขยับไปมาก่อนจะค่อยๆขยับเปิดขึ้นช้า
"คุณหนู" แพทเอ่ยเรียกคนบทเตียงด้วยความดีใจ
"นะ นํ้า" เสียงแหบพร่าของเณอเบลล์ถูกเปล่งออกมาเบาๆ
"นํ้าเหรอ แป็บนะครับ" แพทรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปเทนํ้าที่โต๊ะข้างเตียงคนไข้ใส่ลงในแก้วและไม่ลืมหยิบหลอดที่วางอยู่ข้างๆมาด้วยเพื่อให้หญิงสาวดื่มนํ้าง่ายขึ้น
"ค่อยๆดื่มนะ" แพทประคองร่างเล็กของเณอเบลล์ลุกขึ้นนั่งด้วยความระมัดระวังเพื่อให้เธอดื่มนํ้าได้สะดวก
"พอแล้วค่ะ" เด็กสาวตอบ
แพทวางแก้วลงที่โต๊ะ แล้วกดปุ่มขอความช่วยเหลือเพื่อบอกให้หมอเข้ามาตรวจดูอาการของเณอเบลล์
"คนไข้ฟื้นแล้วครับ"
'เดี๋ยวคุณหมอเข้าไปตรวจนะคะ'
"โอ้ยย เจ็บ" เณอเบลล์ร้องออกมาด้วยความเจ็บตรงบริเวณศีรษะ เมื่อเธอขยับร่างกาย จนแพทรีบพุ่งตัวเข้ามาดูทันที
"เจ็บมากไหมครับ เดี๋ยวหมอก็มานะ" เขาเข้าไปตะกองกอดร่างของเณอเบลล์เข้ามาไว้ในอ้อมแขน มือเรียวยาวดั่งผู้หญิงลูบศีรษะเล็กเบาๆอย่างปลอบประโลม
"ฮึก จะ เจ็บไปหมดเลย" ด้วยแรงกระทบจากการที่ถูกรถชนทำให้ร่างเล็กปวดไปตามเนื้อตัว ไหนจะแผลถลอกตามจุดต่างๆของร่างกายอีก ตัวเล็กแค่นี้จะอดทนต่อความเจ็บได้แค่ไหนกันเชียว
"ชู่~ ไม่ร้องนะครับ" เมื่อรับรู้ถึงความอุ่นที่หน้าอกจากนํ้าตาของคนในอ้อมแขน แพทก็รีบเอ่ยปลอบเด็กสาวทันที มือเรียวดั่งผู้หญิงค่อยๆเช็ดนํ้าตาให้เด็กสาวอย่างอ่อนโยน
"ฮึก ฮือออ" เหมือนยิ่งปลอบยิ่งทำให้ต่อมนํ้าตาของเด็กสาวไหลออกมา
"ไม่เอาครับไม่ร้อง เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว"
แอดด
"ขอโทษนะครับที่มาช้า พอดีหมอติดคนไข้อยู่" นายแพทย์หนุ่มเอ่ย แล้วยิ้มส่งให้เด็กสาวในอ้อมอ้อมของแพทบางๆ เมื่อเด็กสาวกำลังจ้องมองเขาอยู่ ใบหน้าเล็กที่แปะเปื้อนไปด้วยหยาดหยดน้ำตาดวงตากลมใสแป๋วนั้นมันช่างดูน่ารักน่าแอดูเหลือเกิน
"จะมองอีกนานไหม รีบเข้ามาตรวจสิ" เสียงเข้มของแพททำให้นายแพทย์หนุ่มหลุดออกภวังค์ความคิดของตัวเองแล้วหันไปยิ้มแห้งๆส่งให้แพท
"ครับ"
"หมอขอตรวจหน่อยนะครับ" นายแพทย์หนุ่มเอ่ยขอด้วยนํ้าเสียงสุภาพ เณอเบลล์พยักหน้ารับน้อยๆ แล้วผละตัวออกจากอ้อมแขนของแพท ส่วนแพทก็ถอยหลังไปประมาณ2ก้าวเพื่อให้นายแพทย์หนุ่มได้ตรวจดูอาการของเณอเบลล์
"ทุกอย่างปกติดีนะครับ ภายในไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง จะมีแค่แผลถลอกตามร่างกายที่ต้องหมั่นทายาไม่นานก็หายเป็นปกติ ส่วนแผลตรงบริเวณศีรษะจะต้องดูแลเป็นพิเศษ อย่าให้แผลโดนนํ้าแล้วก็ต้องล้างแผลเป็นประจำทุกวันนะครับส่วนบริเวณข้อเท้าที่หมอใส่เฝือกอ่อนไว้นันประมาณ1อาทิตย์ก็สามารถถอดออกได้เลยนะครับแลภายใน1อาทิตย์นี้ก็พยายามอย่าเดินบ่อยนะครับ เพื่อจะได้หายเร็วๆ ส่วนอาการปวดหมอจะสั่งยาแก้ปวดให้" นายแพทย์หนุ่มอธิบายอย่างละเอียด ยกจะยกมือเรียวของตัวเองมาลูบศรีษะเล็กของเด็กสาวเบาๆอย่างนึกเอ็นดู
แพทพยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่ก็ไม่วายจิกกัดนายแพทย์หนุ่มด้วยคำพูด
"ถ้ามือมันไม่มีที่วางนักก็ตัดมันทิ้งไปก็ได้นะหมอ เห็นแล้วเกกะลูกกะตา"
.............................................
- ผู้เขียน
