[EP.5] ต้องเจ็บอีกกี่ครั้ง
1138 คำ
"คุณหนู..." แพทที่พอได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนสนิทของเณอเบลล์อย่างเจด้าว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูตัวน้อย เขาก็รีบมาหาเธอทันทีด้วยความรู้สึกเป็นห่วง
"อึก พะ แพท" เณอเบลล์หลังจากที่เจด้ากับออนิวช่วยทำแผลให้เด็กสาวก็เอาแต่นั่งร้องไห้ตลอด จนคนเป็นเพื่อนทั้งสองคนก็ไม่กล้าถามถึงสาเหตุเลยได้แต่พากันช่วยปลอบประโลมแล้วก็โทรหาแพทคนที่เณอเบลล์สนิทและไว้ในที่สุด
ร่างเล็กลุกขึ้นยืนโดยมีเจด้ากับออนิวช่วยประคอง เธอเรียกคนตรงหน้าเสียงสั่นดวงตากลมโตที่เอ่อล้นไปด้วยหยดนํ้าตามองมายังเขา แพทเดินเข้าไปหาเด็กสาวแล้วรวบตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอด เขาพอเดาได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ
"อึก ฮืออออ" เด็กสาวกอดตอบ ใบหน้าที่เอ่อนองไปด้วยนํ้าตาซุกเข้าที่อกกว้าง มือหนาเลื่อนขึ้นมาลูบศีรษะเล็กเบาๆ
"กลับบ้านกันนะครับ" เขาเอ่ยอย่างอ่อนโยน เด็กสาวเพียงพยักหน้ากับแผงอกเขาเท่านั้น
"เราสองคนจะกลับเลยไหม เดี๋ยวพี่ไปส่ง" แพทเอ่ยถามเด็กหนุ่มกับเด็กสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังของเณอเบลล์ ถึงจะเจอกันบ่อยครั้งตอนที่เขามารับมาส่งเณอเบลล์แต่ก็ไม่ได้คุยกันสักครั้ง เขาก็เลยไม่รู้ว่าทั้งคู่ชื่อว่าอะไร
"ไม่เป็นไรครับผมเอารถมา" ออนิวตอบ
"ส่วนหนู เดี๋ยวที่บ้านมารับค่ะ" เจด้าตอบพร้อมกับส่งยิ้มหวานอย่างที่เธอชอบทำ แพทพยักหน้ารับรู้
"ถ้างั้นพี่กลับก่อนนะ" ยื่นมือข้างหนึ่งไปรับกระเป๋าสะพายของเณอเบลล์จากออนิว
"กลับบ้านดีๆ นะเบลล์ แล้วเจอกัน" เจด้าเอ่ย เณอเบลล์ผละตัวออกจากอ้อมกอดของแพท แล้วเอี้ยวหน้ากลับไปส่งยิ้มบางให้กับออนิวและเจด้า
"อึก อืม ขะ ขอบใจนะ"
......................
"เช็ดหน้าหน่อยนะครับ" ในระหว่างที่นั่งอยู่บนรถแพทยื่นผ้าเย็นสำหรับเช็ดหน้าให้กับเณอเบลล์เมื่อเด็กสาวหยุดร้องไห้ถึงจะมีสะอื้นอยู่บ้างเป็นบางครั้ง เด็กสาวยังคงนั่งนิ่งไม่ยอมรับผ้าที่แพทยื่นให้ ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเอี้ยวตัวโน้มเข้าไปหาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ สายตาคมที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและห่วงใยจับจ้องที่ใบหน้ามนที่เต็มไปด้วยคาบนํ้าตา เขาค่อยๆ ใช้ผ้าสัมผัสลงใบหน้าแล้วค่อยๆ เช็ดคาบนํ้าตาให้เธออย่างเบามือ
"หนูเบลล์อยากไปหาพี่คาร์ลอส..." หลังจากที่นั่งเงียบมานานเด็กสาวก็เอ่ยสิ่งที่ต้องการขึ้น มือหนาที่กำลังเช็ดคาบนํ้าตาให้เธอถึงกับหยุดชะงัก
"แพทพาหนูไปนะ อึก" ริมฝีปากหนาเม้นเข้ากับแน่น มือค่อยๆ ลดระดับลงมาเลื่อนๆ ก่อนจะถึงมันกลับมาหาตัวเอง
"อึก แพท..." เด็กสาวหันหน้ามาหาชายหนุ่มอ้อนวอนเขาผ่านไปหน้าที่เปื้อนนํ้าตา ที่ตอนนี้มันกำลังจะไหลออกมาอีกครั้ง
แพทถอนหายใจออกมาหนักอย่างคิดไม่ตก ใบหน้าคมเบี่ยงออกไปอีกทางอย่างใช้ความคิด
"ถ้าแพท อึก ไม่พาไป นุ หนู ไปเองก็ได้" เฮ้ออ เขาถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ถึงเขาจะปฏิเสธยังไงเธอก็คงต้องหาทางไปที่นั่นอยู่ดี
"ก็ได้...ผมจะพาไปที่นั่น แต่คุณหนูต้องทำตามที่ผมบอก" เด็กสาวพยักหน้ารับทันที เธอจะทำตามที่แพทบอกทุกอย่างขอเพียงเธอได้พอพี่คาร์ลอสของเธอ
@คฤหาสน์คาร์ลอส
"นั่งรอผมอยู่ตรงนี้ ห้ามไปไหนเดี๋ยวผมกลับมา" เด็กสาวพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง แพทมองหน้าของเธอก่อนจะเดินเข้าไปในคฤหาสน์
เณอเบลล์มองไปรอบๆ คฤหาสน์หลังใหญ่ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยอยู่ที่นี่แต่มันก็นานมากแล้วจนเธอลืมความทรงจำที่มีต่อที่นี้ในวันวานจนหมด เธอมองสำรวจไปรอบๆ ที่มีชายชุดดำยืนกระจายอยู่ตามจุดต่างๆ รอบบริเวณบ้าน เด็กสาวทำท่างุนงงเล็กน้อย เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีคนพวกนี้มากมายนัก เด็กสาวที่นั่งอยู่ม้านั่งหินอ่อนบริเวณส่วนฝั่งซ้ายของตัวคฤหาสน์ เธอเลิกสนใจชายชุดดำแล้วหันกลับมาจ้องมองยังประตูบานใหญ่ที่แพทเดินเข้าไปเมื่อก่อนหน้านี้อย่างใจจดใจจ่อ
แค่คิดว่าจะได้เจอคนที่เธอเฝ้ารอบ่อนํ้าตาแห่งความดีใจก็เริ่มเอ่อนองคลอเบ้า
......................
"นายขัดคำสั่งฉันแพท พาเด็กนั้นกลับไปซ่ะ แล้วอย่าพามาที่นี้อีก" ถึงนํ้าเสียงเรียบนิ่งแต่มันก็แฝงไปด้วยอำนาจและความน่ากลัว ที่ผู้เป็นนายเอ่ยออกมาแพทรู้ดีว่าถ้าเขาขืนไม่ทำตามคำสั่งเขาต้องเจอกับอะไร แต่เขาก็ขอเสี่ยงเพื่อคนที่อยู่ด้านนอกนั้น
"แต่เธออยากเจอเจ้านายนะครับ แล้วเจ้านายก็สัญญากับเธอว่าถ้าเธอสอบได้ที่หนึ่งของสายชั้น นายจะยอมเจอเธอ" แพททำใจกล้า เขารู้ว่ามันเปล่าประโยชน์ที่เอ่ยอ้างทวงคำสัญญาที่คาร์ลอสเคยให้ไว้
"ฉันจำได้ว่า ฉันไม่เคยไปสัญญาอะไรกับใคร" เขาเอ่ยออกมาด้วยนํ้าเสียงเรียบนิ่ง ไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ความรู้สึกใดๆ ดวงตาคมเข้มดุจดังราชสีห์จ้องมองไปยังลูกน้องคนสนิท
"แต่คุณหนูเธอรอนายอยู่ข้างนอกนะครับ" เขาสงสารเด็กน้อยที่ไม่รู้ว่าป่านนี้นั่งร้องไห้อยู่ด้านนอกหรือเปล่า ถ้าร้องป่านนี้คงร้องไห้จนนํ้าตาหมดตัวแล้วมั้ง
"เรื่องของเด็กนั้น ไม่เกี่ยวกับฉัน แล้วก็อย่าพาเด็กนั้นมาเหยียบที่นี้อีก รู้นะว่าถ้านายขัดคำสั่งฉัน จุดจบนายจะเป็นยังไง" ว่าจบร่างสูงของคาร์ลอสก็เดินเลี่ยงออกไปจากบริเวณนั้น
แพทเดินกลับออกมาหาเด็กสาวด้วยสีหน้าเรียบเฉย เณอเบลล์เมื่อเห็นแพทเดินออกมาด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งไม่แสดงถึงความรู้สึกใดๆ ก็ทำให้เธอเข้าใจมันได้ทันที เด็กสาวลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาแพท
"เอ้ออ หนูเบลล์หิวข้าวแล้วอ่ะ เรากลับบ้านกันเถอะ" เด็กสาวฝืนยิ้มแล้วพูดออกมาทั้งที่ดวงตากลมมีนํ้าสีใสคลออยู่เต็มสองเบ้าตา เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าก่อนจะหันหลังเดินออกไป
"อึก...ฮืออ" เสียงสะอื้นร้องไห้ของเด็กสาวมันช่างบาดใจคนฟังเสียเหลือเกิน แพทเดินตามร่างเล็กที่สั่นไหวไปช้าๆ เขารู้ว่าเธอเสียใจทั้งที่พยายามเข้มแข็ง
หัวใจดวงน้อยถูกบีบรัดหนักขึ้นจนความเจ็บปวดเริ่มแปลเปลี่ยนมาเป็นความชินชา...
- ผู้เขียน
