[EP.2] ไร้ซึ่งเยื่อใย
428 คำ
"อึก อือออ" เด็กสาวนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ที่มุมห้อง ความรู้สึกเสียใจที่เด็กสาวได้รับมันซํ้าๆจากคนที่เธอเฝ้ารัก เฝ้ารอ เฝ้าคิดถึง และสิ่งที่เขาตอบแทนเธอกลับมามีเพื่อแค่หยดนํ้าตาแห่งความเสียใจ
ตลอดหลายปีที่เธอต้องใช้ชีวิตอยู่กับพี่เลี้ยง คาร์ลอสไม่แม้จะคิดที่จะมาหาเธอเลยสักครั้ง เธอก็เหมือนกับเด็กทั่วไปที่อยากได้ความรัก อยากได้กำลังใจจากคนในครอบครัวจากคนที่เธอเรียกว่าพี่ชาย แต่มันก็ไม่เคยมีเลยสักครั้งเดียว
ในขณะที่เธอพยายามเดินเข้าไปหา ก็เหมือนเขาจะยิ่งถอยห่างออกไปมากแค่นั้น
"หนูเบลล์" ยิหวาที่เดินตามเข้ามาในห้องเอ่ยเรียกชื่อคุณหนูตัวน้อยเสียงแผ่ว เธอมองภาพเด็กหญิงตัวน้อยที่นั่งกอดเข่าแล้วซุกหน้าร้องไห้ด้วยความสงสารจับใจ กี่ครั้งแล้วที่เธอต้องเห็นเด็กน้อยคนนี้เสียใจ กี่ครั้งแล้วที่เธอต้องเธอเด็กน้อยคนนี้เสียนํ้าตา และต้องเสียใจอีกกี่ร้อยกี่พันครั้งคนที่เด็กน้อยเฝ้ารอจะคิดสงสารเห็นใจ
"อือออออออ"
@คฤหาสน์คาร์ลอส
"เจ้านายครับคุณหนูฝากเค้กมาให้ เธอตั้งใจทำเองเลยนะครับ แล้วเธอก็ฝาก ผะ..." ยังไม่ทั้งที่แพทจะเอื้อนเอ่ยสิ่งที่คุณหนูตัวน้อยฝากมาบอกจบประโยค นํ้าเสียงทรงอำนวจของผู้เป็นนายก็เอ่ยแทรกเสียก่อน
"เอาไปทิ้งซะ ฉันไม่ต้องการ" ถอยคำที่ดูไร้ซึ่งเยื่อใยถูกเอื้อนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากหนา
"แต่ว่าคุณหนู" แพทยังจะพยายามที่จะพูดต่อ
ปัง!!
"ฉันบอกให้เอาไปทิ้ง" ฝ่ามือหนาฟาดลงที่โต๊ะทำงานเสียงดังลั่น ก่อนที่ร่างสูงจะกระชากตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปหาแพทด้วยท่าทางเกรี้ยวกราด
"ถ้านายไม่ทิ้ง ฉันทิ้งเอง" ว่าจบก็แย่งกล่องเค้กมาจากมือของแพท แล้วเดินตรงไปที่มุมหนึ่งของห้องที่มีถังขยะตั้งอยู่ คาร์ลอสใช้เท้าเหยียบตรงที่เหยียบเพื่อเปิดฝาถังขยะก่อนจะทิ้งกล่องเค้กลงไปแล้วเดินไปที่โต๊ะทำงานเหมือนอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ถ้าคุณหนูรู้ว่าเค้กที่เธอตั้งใจ'ฝึกฝนทำให้ผู้เป็นพี่ชาย ถูกคนที่เธอเรียกว่าพี่ชายโยนทิ้งลงถังขยะอย่างไม่คิดที่จะเหลียวเล คุณหนูคงจะเสียใจมาก แพทเอ่ยคิดในใจ

- ผู้เขียน
