อรุณฉัตรลืมตาขึ้นอย่างเคืองๆ ปากเหยียดเป็นเส้นตรงอย่างเหนื่อยหน่าย เธอจะขอพรหรือขออะไร ทำไมเขาต้องมาทำลายสมาธิกันด้วย
“ฉันจะขอจะลูกหรือขออะไรคุณก็ไม่ต้องมายุ่ง มันเรื่องของฉัน!”
อรุณฉัตรโต้กลับแล้วสะบัดช่อผมอย่างแรง จนปลายของหางเปียยาวๆ เกือบเหวี่ยงไปฟาดหน้าบุรุษหนุ่มที่ยืนอยู่เบื้องหลัง
ชาร์ลส์รีบหลบผมเปียของครูสาวก่อนที่หล่อนจะใช้มันเป็นอาวุธสังหาร แต่อะไรก็ช่างเถอะ หล่อนยอมพูดคุยด้วยอย่างปกติก็ดีแล้ว
“เอลลี่ เธอยังโกรธฉันเรื่องเมื่อคืนหรือเปล่า ฉันไม่ขอโทษหรอกนะเพราะเธอก็...อื้อ...” ชาร์ลส์ยังพูดไม่จบ อรุณฉัตรก็หันกลับมาอย่างไว ใช้มือสองข้างตะปบปากเขาไว้
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้! อย่าได้พูดอะไรออกมาเชียวนะ เดี๋ยวชาวบ้านก็รู้เรื่องบ้าๆ นั่นพอดี ฉันเสียหายนะคุณ!”
ชาร์ลส์ยกมือทั้งสองขึ้นมากางออกเป็นเชิงบอกว่ายอมแพ้ เขาไม่พูดเรื่องเมื่อคืนนี้ก็ได้ ถ้าหล่อนจะเลิกงอนเสียที
อรุณฉัตรยอมปล่อย
