“ท่านอ๋องช่างมีสติปัญญาเฉียบแหลมนัก ข้านับถือท่านจริงๆ”
“ทั้งกลยุทธ์การรบหรือการค้า ล้วนมองทุกอย่างทะลุปรุโปร่งหมด น่าเสียดายคนเก่งเช่นท่านอ๋อง น่าจะได้รับราชการ ดำรงตำแหน่งเสนาบดีเลยเป็นอย่างไร”
หมิ่งจิ้นเหอฟังคำยกยอจากสองขุนนางแล้วก็รีบเอ่ยถ่อมตน “ท่านทั้งสองกล่าวเกินไปแล้ว ข้าก็เป็นเพียงคนธรรมดา หาได้เก่งกาจเกินใครไม่”
หลังจากดื่มชาพูดคุยกันสักครู่ ทั้งหมดก็พากันลุกขึ้นและแยกย้ายกลับเข้างานเลี้ยง เล่อเยว่ฉีหันมายิ้มให้หมิ่งจิ้นเหอคล้ายชื่นชมเขาอยู่กลายๆ ก่อนจะทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดี เดินนำสองขุนนางอาวุโสออกไป
หมิ่งจิ้นเหอเดินออกมาคนสุดท้าย เขาหันมองไปทางโต๊ะอาหารที่เจียวอิงเคยยืนอยู่ แต่ตอนนี้กลับไม่เห็นเงาของนาง
ขณะบุรุษกำลังจะเดินออกไปตามหา เสียงเรียกของใครบางคนพลันเรียกรั้งเขาไว้
“เจอกันอีกแล้วนะเจ้าค่ะ สงสัยว่าพวกเราคงมีดวงสมพงศ์กันเป็นแน่”
หมิ่งจิ้นเหอชำเลืองมองสตรีทางด้านหล
