ตกเย็นหลังรับประทานอาหารค่ำเรียบร้อยแล้ว หมิ่งจิ้นเหอเดินไปส่งเจียวอิงเข้านอน ลูบศีรษะเล็กเบาๆ รอจนหญิงสาวเคลิ้มหลับแล้วจึงค่อยเดินทางออกจากจวน
ผ่านไปสักพักใหญ่เจียวอิงพลันสะดุ้งตื่น อาจเพราะเคยชิดกับการนอนซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของหมิ่งจิ้นเหอมาตลอดหลายคืน เมื่อได้กลับมานอนคนเดียวจึงรู้สึกว่า...เตียงหลังนี้ช่างกว้างนัก
เจียวอิงลุกขึ้นจากเตียง สวมผ้าคลุมขนสัตว์ที่สั่งตัดพิเศษโดยเฉพาะ แม้จะให้ความรู้สึกอบอุ่นแต่ก็ไม่เหมือนยามได้รับไออุ่นจากอ้อมกอดของหมิ่งจิ้นเหอ
ห่างกันแค่คืนเดียวยังรู้สึกโหยหาถึงเพียงนี้...นี่ข้ากลายเป็นสตรีไร้ยางอายไปแล้วหรืออย่างไร
เจียวอิงเดินออกมาผ่อนคลายสมองด้านนอก ถอดสายตาไปยังเรือนฝั่งตรงข้ามที่มืดสนิท หวนคิดถึงคืนแรกที่ตนถูกนำมาขายที่จวนแห่งนี้
เจียวอิงร้องไห้สะอึกสะอื้น นั่งตัวสั่นอยู่ภายในห้องของหมิ่งจิ้นเหอ นางในตอนนั้นยังไม่ประสีประสากับเรื่องระหว่างชายหญิง ซ้
