“ผมว่าไม่รบกวนดีกว่านะครับ คุณพราวแต่งตัวเถอะนะครับ”
ต้นเหลือบมองร่างของหลินที่ยังหลับไม่รู้สึกตัวบนเตียงภายในห้องนั้น บังกะโลของเขาทำด้วยไม้ไผ่ทำให้แสงแดดสามารถลอดเข้ามาด้านใน แต่ตอนนี้ยังเป็นเวลาเช้าตรู่ทำให้ภายในนั้นยังไม่ได้รับแสงสว่างมากนัก แต่เขาก็เห็นสองสาวชัดเจน
โดยเฉพาะพราวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ หล่อนมองเขาและอมยิ้มกริ่ม ต้นทำหน้าไม่ค่อยถูก รู้สึกเขินอายแปลก ๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าสาวสวยที่นุ่งเพียงผ้าขนหนูเท่านั้น
“นั่งก่อนสิคะคุณต้น จะรีบไปไหนล่ะคะ”
“จะดีเหรอครับ...คุณหลินยังหลับอยู่เลย”
“นั่งเถอะนะคะ”
พราวดึงมือชายหนุ่มให้นั่งลงบนโซฟาโดยไม่สนใจว่าเพื่อนของหล่อนจะตื่นขึ้นมาหรือไม่ พราวยิ้มให้เจ้าของบังกะโลหนุ่มไทยหวานหยด ต้นนั่งลงเพราะขัดไม่ได้ พราวกระแซะเข้าไปนั่งเบียดบนโซฟาตัวยาวและยิ้มกริ่มให้เขา ผ้าขนหนูที่หล่อนใช้พันกายผืนเล็กมาก มันสั้นเต่อและชายของมันปิดที่ต้นขาอ
