ตอนที่ 8
1043 คำ
EP.08 ตรวนล้อมรัก
ที่ตรวจวัดการตั้งครรภ์ 3 ชิ้น 3 ยี่ห้อ ทุกชิ้นขึ้นแถบสีชมพูอ่อน 2 ขีด นั่นคือสิ่งยืนยันว่าชลธีจะได้รับผิดชอบหล่อนกับลูกอย่างสมใจ
นับตังค์มองแม่ของหล่อนที่ยิ้มน้ำตาคลอ มองพ่อแม่ของชลธีที่กอดกันแสดงความดีใจที่จะได้หลาน และมองชลธีที่มองมาที่หล่อน หล่อนเห็นวาวน้ำตาในดวงตาคมเข้ม
“ขอบคุณนะตังค์ ที่ให้ลูกที่น่ารักกับเรา”
หล่อนจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าหล่อๆ เพราะเสียงทุ้มนั้นราวจะหวานสุดตั้งแต่รู้จักชลธีมา ความร้อนวูบวาบขึ้นสู่ใบหน้าและกระจายไปทั่วทั้งตัว ทางเดียวที่จะระงับอารมณ์ไม่ปกติของหล่อนได้ตอนนี้ก็คือ ทำเป็นไม่พอใจ
“รู้ได้ไงว่าน่ารัก ยังไม่ออกมาเลย”
“ก็แม่น่ารัก ลูกก็ต้องน่ารักแน่นอน”
ความร้อนราวจะกระจายไปทั่วทั้งร่าง โดยเฉพาะที่ใบหน้านั้นผ่าวจนเหมือนไปอังไฟ หล่อนก็ยิ่งต้องทำหน้าง้ำกลบเกลื่อน เพราะคำพูด น้ำเสียง และสายตาที่ชลธีใช้พูดและใช้มองหล่อนมันคืออะไร
หล่อนกับเขาเป็นเพียงเพื่อนสนิทที่บังเอิญมีสัมพันธ์กันเพราะเมา และบังเอิญมีลูกด้วยกันเท่านั้นนะ ไม่ใช่คนที่รักกันสักหน่อย
“เราจะดูแลตังค์กับลูกให้ดีที่สุดเลยนะ”
ชลธีบอกพลางเอื้อมมือไปกอบกุมฝ่ามือที่วางไว้บนหน้าตักของนับตังค์ เพื่อนสาวที่กลายเป็นภรรยาและกำลังจะกลายเป็นแม่ของลูกสะดุ้งน้อยๆ แต่หล่อนยังคงทำหน้ามุ่ย พยายามชักมือออก แต่เขาไม่ปล่อย เพราะนี่คือสิ่งที่เขารอคอย
หัวใจราวจะพองฟูขึ้นอีกเท่าตัว เมื่อสิ่งที่จะพันธนาการนับตังค์ไว้ให้ดิ้นไม่หลุดสัมฤทธิ์แล้ว
ที่คอนโดมิเนียมของนับตังค์ ชลธีลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาในขณะที่นับตังค์นั่งอยู่บนโซฟาหวายตัวสวย หล่อนปรายตามองชลธีแบบไม่ค่อยพอใจเท่าไร ก็ควรต้องเป็นอย่างนั้นเพราะเช้าวันนี้หล่อนกับเขาไปจดทะเบียนสมรสกันตามคำบัญชาของพ่อแม่เขาและแม่หล่อน เพราะถ้าจัดงานแต่งงาน กว่าจะเตรียมงานเรียบร้อยก็คงจะช้าไป
ทั้งสองครอบครัวจึงตกลงกันว่าให้ไปจดทะเบียนสมรสกันไว้ก่อน จากนั้นเมื่อหล่อนคลอดลูกและร่างกายแข็งแรงดีแล้ว ค่อยจัดงานแต่งงานหรือที่ใครๆ เรียกกันอย่างหรูๆ ว่า ‘ฉลองสมรส’ ทั้งสองครอบครัวจะได้เชิญแขกเหรื่อและแจ้งข่าวให้ญาติพี่น้องได้รู้
ใจจริงหล่อนอยากบอกว่าไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ไม่ต้องแม้กระทั่งจดทะเบียนสมรส หล่อนไม่อยากมีสามี แม้จะยอมรับว่าเกิดหวั่นไหวกับชลธีก็ตาม แต่นั่นก็อาจเป็นเพราะความกระดากอายที่สถานะของเพื่อนเปลี่ยนไป
ดังนั้นเมื่อหล่อนคลอดลูก แค่ชลธีมาจดทะเบียนรับรองบุตรก็พอ แต่อาการแพ้ท้องเวียนหัวก็พานให้หล่อนพูดอะไรไม่ได้มากไปกว่าพยักหน้าอย่างเนือยๆ
“เราเอาเสื้อผ้าไปเก็บในห้องนอนนะ”
“ทำไมไม่อยู่บ้านตัวเอง ทำไมต้องมาอยู่ที่นี่ด้วย”
หล่อนเปิดฉากถามขณะยังยัดยาดมคาไว้ในรูจมูก เพราะอาการวิงเวียนช่างมาได้พร่ำเพรื่อเหลือเกิน ยิ่งยามที่หล่อนหงุดหงิดหรือโมโหชลธี หล่อนก็ราวจะเวียนหัวมากขึ้นไปอีก แต่ก็ต้องถามเพราะนึกขัดใจที่ชลธีควรจะทักท้วงอะไรบ้าง ไม่ใช่เห็นดีเห็นงามและเออออกับพ่อแม่ไปเสียทั้งหมด
“ก็เราอยากดูแลตังค์นี่นา”
“แกก็รู้ว่าฉันไม่ต้องการ ฉันไม่ชอบอยู่กับใคร”
“แต่ตอนนี้ตังค์ไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะ ถ้าตังค์เวียนหัวหรืออ้วก ใครจะคอยดูแลล่ะ”
“ฉันดูแลตัวเองได้ แกกลับไปอยู่คอนโดฯ แกเถอะ พ่อแม่แกกับแม่ฉันไม่รู้หรอก ถ้าถาม ฉันก็จะบอกว่าอยู่ด้วยกัน แล้ววันศุกร์อะ แกก็มารับฉันกลับบ้านด้วย”
“ไม่ได้หรอกตังค์ เราห่วงตังค์และก็ห่วงลูกด้วย”
คำตอบแสดงความห่วงใยสุดๆ กับสีหน้าจริงจังของชลธียิ่งทำให้นับตังค์เวียนหัว หล่อนหลับตามือกุมขมับ จนชลธีต้องรีบเข้ามาประคอง แต่เป็นหล่อนที่ปัดมือเขาออก
“ไม่ต้อง ฉันดูแลตัวเองได้ แกจะเอาเสื้อผ้าไปเก็บไม่ใช่เหรอ ก็ไปสิ แต่แกห้ามนอนเตียงฉัน แกนอนที่โซฟานี่”
พูดโดยที่ไม่ลืมตา พยายามสูดกลิ่นยาดมเข้าไปให้มากที่สุด เพราะตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงจะไปสู้รบปบมือกับใครได้เลย รวมทั้งไม่มีเรี่ยวแรงจะไปทำงานด้วย
นับตังค์ทอดตัวยาว นอนราบไปบนโซฟา นึกถึงสิ่งที่ต้องทำต่อไปนี้ ลำพังงานวาดภาพประกอบของหล่อนก็ทำอยู่ที่คอนโดฯ อยู่แล้ว นานๆ ทีจึงจะเข้าไปที่ออฟฟิศ แต่ปัญหาหลักก็คือการอยู่ร่วมห้องกับชลธีนี่สิ เพราะหล่อน... หวั่นไหวเข้าแล้ว
ดวงตาที่ปิดอยู่ค่อยๆ เปิดออกเพียงนิดเมื่อได้ยินเสียงล้อลากของกระเป๋าตรงไปยังทิศทางของห้องนอน เบื้องหลังและร่างสูงใหญ่ของชลธีดูแปลกตาไปหมดสำหรับหล่อน
นับตังค์ปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง ไม่อยากยอมรับสิ่งที่หัวใจกำลังรู้สึก มันอาจเริ่มตั้งแต่คืนนั้น ถ้าไม่เกิดเรื่องคืนนั้น หล่อนสาบานได้ว่าหล่อนไม่เคยคิดเกินเลยกับชลธีมาก่อน
เด็กชายข้างบ้านที่เป็นลูกไล่ของหล่อนเสมอ แม้ชลธีจะหล่อเว่อร์จนบรรดาเพื่อนๆ ของหล่อนตั้งแต่มัธยมฯ จนถึงมหาวิทยาลัยอยากให้หล่อนเป็นแม่สื่อแม่ชักให้ แต่หล่อนก็ไม่เคยเห็นว่าชลธีจะมีใคร คงเหมือนกับที่หล่อนไม่มีใครเหมือนกัน แต่นั่นไม่ใช่สาเหตุที่หล่อนกับชลธีต้องได้กันเองนะ นั่นมันอุบัติเหตุที่ไม่มีใครคาดคิด แต่ผลพวงนั้นกลับทำให้หล่อนบาดเจ็บที่หัวใจ และร่างกายหล่อนก็เกิดเอ็กซิเด้นจนมีเจ้านี่ในท้อง
- ผู้เขียน
