“ป๋าขา!” บ่ายวันต่อมา พิมพ์ลภัสกลับมาเป็นคนเดิมอีกครั้ง แม้จะต้องฝืนตัวเองให้สู้กับความอ่อนเพลียมากแค่ไหน เธอมาที่บ้านสวนชานเมือง ซึ่งเป็นที่ที่พ่อของเธอเลือกมาใช้ชีวิตสงบๆ และพักผ่อนสบายๆ
“ลูกสาวตัวดี เป็นยังไงมายังไง มาหาป๋าถึงที่นี่หะ ปกติต้องให้ป๋าเข้าเมืองไปหาตลอดเลย” ดิเรกหยุดพักจากการรดน้ำต้นไม้ ก่อนจะหันมาสวมกอดลูกสาว
“คิดถึงค่ะ” พิมพ์ลภัสพยายามปกปิดความปวดร้าวในใจไว้ เพราะหากเธอพลาดแม้แต่นิดเดียว พ่อของเธอต้องจับได้แน่
“ใช่เหรอ... จะมาขอเงินป๋าไปช็อปปิ้งหรือเปล่า ช่วงนี้ที่ห้างเค้ามีของลดราคากันไม่ใช่เหรอ”
“เปล่าค่ะ แต่ถ้าได้ก็ดี” พิมพ์ลภัสยิ้มกว้างก่อนจะแบมือรอรับเงินจากผู้เป็นพ่อ
“แล้วนอกจากคิดถึงป๋า หนูมีอะไรพิมพ์” ดิเรกมองหน้าลูกสาวอย่างค้นหาอะไรบางอย่าง
“พิมพ์ขอลาพักร้อนจากงานที่โรงแรมได้ไหมคะ” เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อรวบรวมความกล้า ก่อนจะพูดออกไป ซึ่งเมื่อดิเรกได้ย
