ตอนที่ 4
พรึบ!
“แสบนักนะ!” ร่างสูงตวาดลั่นพร้อมโยนเสื้อใส่หน้าเรา
“ขอโทษ หนูไม่ได้ตั้งใจอะ หนูลื่นไปเหยียบหินก็เลยเดินทุลักทุเลน่ะ”
“เก็บ!”
“เก็บค่ะเก็บ!” เราตอบพร้อมคลานไปเก็บเสื้อผ้าที่ปลิว คิดว่าสิธีนี้น่าจะไวกว่ากระโดดขาเดียว เดือนก็ช่วยเก็บเหมือนกัน แต่เก็บไม่ทันไรก็... “ว๊าย!”
อาชิดอุ้มเราท่าเจ้าสาวเดินกลับบ้านทันที สีหน้ายังคงโกรธ ส่วนเสื้อผ้าที่ปลิวกระจายคนแถวนั้นก็ช่วยกันเก็บและให้เดือนเป็นฝ่ายถือมา
“ปล่อยหนู!”
“ก็ไหนว่าเจ็บเท้า?” เขาพูดโดยไม่มองหน้า แล้วก็ยังไม่ยอมวางเราลงอีก คิดว่าเป็นพระเอกนิยายในคราบโจรหรือยังไงย๊ะ!
“หนูเก่ง หนูเดินเองได้!”
“งั้นเดินเอง”
“โอ๊ย!” อาชิดวางเราลง แต่เขาดันปล่อยเราลงโดยที่เท้าฝั่งซ้ายถึงพื้นก่อน ยังไงต่อหรอก็เจ็บสิคะ! มันเจ็บจี๊ดจนเราล้มลงไปอีกครั้ง “อาอะ! ปล่อยหนูลงดีดีสิ!”
“ไม่ทันได้ยืนก็ล้มลงไปเสียก่อน เอ็งคิดว่าเอ็งเป็นเด็กเล็กหัดเด
