เมื่อรติกาลเดินห่างออกไป สายตาคมเข้มสองคู่จึงหันกลับมาสนใจกันและกัน “มีอะไรจะคุย ก็คุยมา” เขาเป็นคนเริ่มก่อน
“จะรีบไปไหนวะ อย่างกะคนมีเมียรออยู่ที่บ้าน...” เฮริคเอ่ยเย้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่อีกฝ่ายตีหน้ายักษ์ใส่ แล้วรีบเอ่ยกลบ
“ไม่มีโว้ย เมีย เมอ ที่ไหน...” เสียงทุ้มเอ่ยบอกเสียงแข็ง ทั้งที่จริงหัวใจไหวยวบ แค่คิดถึงใบหน้าหงิกหงอที่เกือบกลายร่างเป็นแม่เสือสาว “นายนั้นแหละ อย่าหยอกเด็กของฉันเป็นอันขาด”
“ฉันเคยเล่นๆ กับผู้หญิงมามาก ตอนนี้คงถึงเวลาแล้วล่ะ” เฮริคบอกสีหน้าจริงจังและเอ่ยเข้าเรื่องที่ยังคาใจ
“ว่าแต่เรื่องเสี่ยเกรียง ฉันอยากให้นายจับตาดูคุณสงวนและปนัดดาเอาไว้ก็ดี เพราะฉันสืบรู้มาว่า นายสงวนเป็นหนี้เสี่ยเกรียง และคงไม่มีปัญญาจ่ายหนี้สินแน่ๆคงหาทางหาเงินด้วยวิธีอื่นอีก ฉันสงสาร...”
ประโยคที่เฮริคไม่ได้เอ่ยถึง มนัสรู้ดีว่าเพื่อนรักจะเอ่ยถึงใคร หากไม่
