เกราะรักพันธนาการหัวใจ

เสื้อร้ายโดนลูบคม

ปากยักบางอย่างผู้หญิง คลี่ยิ้มอย่างเอ็นดู กับท่าทางตื่นตาของอีกฝ่าย ก่อนจะหันกลับมา และเป็นจังหวะเดียวกันที่สายตาเขาปะทะกับร่างใครคนหนึ่ง

หล่อนมาได้อย่างไร? ก็ในเมื่อเขาให้เมลสันเฝ้าเธอไว้! และเวลานี้เขาสังเกตได้ว่า คู่กรณี กำลังถูกเชิญตัวไปที่ไหนสักแห่งโดยพนักงาน

“รอผมอยู่ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวคุยธุระเสร็จผมจะลงมา ไม่นาน...”

เขาหันไปบอกและยืนยันกับปนัดดา หล่อนยิ้มรับ แต่ในใจห่อเหี่ยว เข้าใจว่านักธุรกิจหนุ่มอย่างเขา มีเดทร่วมกับงานได้เสมอ และคงเป็นเธอคนเดียวกระมั่ง ที่เขาทำแบบนี้อยู่ประจำ มีนัดก็ต้องมีงานร่วมด้วย!...

เฮริคจัดการให้พนักงาน รับหน้าที่ดูแลปนัดดา โดยเขา ต้องขึ้นไปพบเพื่อนหนุ่มที่ดูแลสถานที่แห่งนี้ โดยในใจนึกถึงแต่ใบหน้าสวยคมของคนที่เพิ่งเดินหายไป

‘หึ แล้วเธอจะรู้ว่าคนอย่างเฮริคกัดไม่ปล่อย เมื่อเธอพลัดหลงเข้ามาในถ้ำเสือเอง’ เขาคิดอย่างมาดหมายและเมื่อแยกตัวออกมาจากปนัดดา เฮริคก็โทรหาลูกสมุนคู่ใจและได้คำตอบ โดยที่เขาไม่ต้องซักถามอะไรมากมาย

“แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆทำไมถึงได้เก่งกล้าหลอกผู้ชายร่างยักษ์อย่างพวกนายได้วะ?” 

เสียงห้วนตะคอกถามเมื่อแน่ใจว่าเหยื่อได้หลุดออกมาจริงๆและเขาพร้อมจะตะครุบเหยื่อกลับไป

ห้องรับรองที่ว่า ทำให้รติกาลถึงกับก้าวขาไม่ถนัด ก็ในเมื่อทุกอย่างในห้องสี่เหลี่ยม กว้างกว่าห้องเช่าภายในห้องถูกตกแต่งไว้อย่างลงตัวและเป็นสัดส่วน ไม่ว่าจะเป็นเตียงนอนจัดไว้มุมสุด ตู้เสื้อผ้าลายไม้ใหม่เอี่ยม กั้นเป็นฝาห้องไปในตัว พร้อมแบ่งส่วนเป็นห้องครัวขนาดเล็ก โดยมีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครันและที่สำคัญ สิ่งที่ประดับตามมุมต่างๆและฝาผนัง ไม่ว่าจะเป็นนาฬิกาติดฝาผนังสีทอง แจกันลายครามใบใหญ่วางอยู่มุมห้อง กระทั่งภาพวาดสีน้ำมัน ที่เธอเคยอ่านและศึกษาหาข้อมูลในเวปเพื่อเขียนนิยาย ก็มีอยู่ในห้องนี้ด้วย นั้นบ่งบอกได้ว่า คนที่กุมกรรมสิทธิ์ในที่แห่งนี้ มีระดับการเงินมั่นคงอย่างแน่นอน

            ‘พี่นัสให้พนักงานมาส่งผิดห้องหรือเปล่าเนี่ย?...’

รติกาลเกิดความลังเล ก่อนหันหลังกลับไปยังจุดที่เดินเข้ามา หากแต่ประตูที่เปิดออก มีบางสิ่งบางอย่างโผล่เข้ามา

            “หะ อุ๊ย... คุณ?”

เสียงแหลมเปล่งออกมาพร้อมกับสีหน้าตกใจ เมื่อสายตา จับจ้องใบหน้ารูปนั้นชัดเจน

            “เป็นไง เจอกันอีกจนได้ หึ?...” สีหน้าเรียบนิ่ง แต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ จ้องมองใบหน้าหวานอย่างรอคำตอบ

            “อะ...คือ คะ คือ...”

ทำไมโลกกลมนัก... รติกาลเริ่มรับรู้ถึงต่อมฮอร์โมนในร่างกาย ที่เริ่มหลังสารอะดรีนาลีน กลายเป็นของเหลวๆ ไหลออกมาตามใบหน้าและทุกรูขุมขน

“คือ... นี่คุณจะบอกผมว่า คุณมาหาผมโดยที่ไม่อยากให้ผมยุ่งยากตามตัวคุณใช่มั้ย?...” เขาว่า ตั้งใจกวนโมโหอีกฝ่าย เพราะอยากเห็นว่าหล่อนจะปากเก่งได้แค่ไหน

คำย้อนที่อีกฝ่ายแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ มันทำให้รติกาลเจ็บจี๊ด เพราะมันขัดกับความตั้งใจเธอโดยสิ้นเชิง

“คุณคิดว่ามันสนุกนักหรือไง กับข้อกล่าวหาที่คุณยัดเยียดให้?”  

 “คุณอย่ามากล่าวหาชุ่ยๆ นะ แหวนผมราคาเกือบ... เกือบหลักล้าน คุณหามาใช้ผมได้เหรอ ในเมื่อผมต้องการใช้มันด่วน” หลักล้านคือคำปด ส่วนต้องการใช้ด่วนตอนนี้เขาเปลี่ยนใจแล้ว แต่ที่เอ่ยออกไปนั้นเพราะต้องการให้เธอเห็นความจำเป็นของสิ่งนั้น

“... แหวนบ้าแหวนบออะไรของคุณ ทำไมมันแพงนักล่ะ”

“นิพูดให้ดี แหวนผมไม่ใช่ทองชุบหรือเม็ดก้อนกรวดที่จะได้ตีราคาต่ำ เหมือนอย่างพวกคุณใช้กันหรอกนะ”

แม้จะไม่เคยคิดดูถูกคนที่ต่ำต้อยกว่า แต่ครั้งนี้เฮริคจำใจเอ่ยออกมาเพื่อต้องการเอาชนะสาวตรงหน้าเท่านั้น

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน จนเป็นเส้นตรง เจ็บจี๊ดกับคำเปรียบเปรยของอีกฝ่าย “หึ คุณตีค่าราคาของ คนระดับต่ำกว่าคุณว่าต่ำอย่างนั้นหรือ แล้วการกระทำของคุณที่กำหนดและยัดเยียดข้อกล่าวหาออกมา ให้คนคนหนึ่งต้องมารับผิดชอบในสิ่งที่ไม่ได้กระทำ มันไม่ต่ำกว่าหรือไง?...”

แม้จะไม่เคยก้าวร้าวต่อคนรอบข้าง แต่ครั้งนี้การกระทำของผู้ชายผู้ตรงหน้า ทำให้ความรู้สึกเกลียดขึ้นมาจนยากจะงับความรู้สึกไว้ได้

“นิ คุณว่าไงนะ!...” เขาก้าวไปหน้าหนึ่งก้าว พร้อมยื่นแขนแกร่งออกแรงกระชากคนตรงหน้า “ใครบอกว่าผมยัดเยียด คุณทำเองต่างหาก” เสียงเหี้ยมเค้นลอดไรฟัน

 “คุณปรักปรำฉัน” เธอกระชากเสียงใส่ไม่ลดละ เมื่อถูกเอาเปรียบใครจะยอมกันง่ายๆ... คิดอย่างแค้นใจ

“ผมไม่ได้ปรักปรำ แต่คุณเป็นคนปัดของในมือผมหล่น คุณก็เห็น”

 “นั้นแหละเขาเรียกปรักปรำ ของในมือคุณแต่คุณกลับปล่อยให้หล่นหาย แล้วมายกให้คนอื่นรับผิดชอบ นั่นแหละเขาเรียกยัดเยียดเข้าใจไว้ด้วยไอ้ฝรั่งขี้นก!”

“หือออ ปากนะปาก” เขาสบถออกมาพร้อมกับการกระทำที่อีกฝ่ายไม่คาดคิดก็เริ่มขึ้น  เมื่อฝ่ามือที่ไม่เคยจับต้องงานหนัก จับยึดหัวไหล่มนทั้งสองข้าง

และทันที ที่เป้าหมายหยุดนิ่ง ริมฝีปากยกได้รูป ก็ก้มประกบริมฝีปากบางช่างย้อนทันที และเป็นจังหวะเหมาะเมื่อริมฝีปากบางอ้าออกเหมือนจะต่อว่า ซึ่งกลายเป็นการเบิกทาง ให้อีกฝ่ายที่ช่ำชองในเชิงปลุกเร้าได้สะดวกขึ้น ลิ้นร้อนชื้นได้ที สอดแทรกดุนดันเข้าหาโพรงปากหวาน สำรวจซอกซอนสูบความหอมรัญจวนจนฉ่ำชื่นหนำใจ

ร่างบางสะท้านไหว ในกายเหมือนโดนสูบเรี่ยวแรงออกไปจนเกือบหมด ทั้งกลัว ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด ทั้งกระดากอาย จนแทบกรีดร้องออกมา แต่ก็ไม่อาจทำได้อย่างใจคิด

ความหอมหวานและการกระทำที่ตอบรับไม่ประสีประสา ทำให้เสือร้ายอย่างเฮริคเริ่มลำพองใจ จากที่คิดว่าแค่สั่งสอนกลายเป็นว่าตอนนี้ การกระทำของตนเองย้อนกลับมาทรมานตน เลือดในกายร้อนรุ่มอยากให้สิ่งในกายของตนเองได้ปลดปล่อย

 “นอนกับฉันสักครั้ง เรื่องทุกอย่างเป็นโมฆะ” เอ่ยน้ำเสียงแหบพร่าหากแต่สีหน้าไร้แววล้อเล่นยื่นข้อเสนอออกไป มันง่ายสำหรับคนมีเงินอย่างเขา

ความที่เป็นคนเอาแต่ใจและมั่นใจในตัวเอง เมื่ออยากได้สิ่งใดก็ต้องได้สิ่งนั้น คำพูดที่เปล่งออกมาจึงไม่ต้องใช้สมองไตร่ตรองให้เสียเวลา เอ่ยสิ่งที่ใจต้องการ โดยไม่คำนึงถึงความถูกต้องหรือยินยอมของอีกฝ่ายหรือไม่

คำพูดร้องขอของคนตัวโต ส่งผลให้ร่างบางที่กำลังหมดแรงเกิดแรงต่อต้านขึ้นมาอย่างฉับพลัน ร่างบางผละห่างเมื่อได้จังหวะที่อีกฝ่ายคลายวงแขนออกไว้แค่หลวมๆ

“ผู้ดีมีเงินเขาทำกันแบบนี้หรือ!” น้ำเสียงสั่นเครือบังคับเสียงให้สูงขึ้นตะคอกถาม แล้วมาพร้อมกับเสียงดัง เพี๊ยะ!!!

ใบหน้าคมเข้มหันไปตามแรงตบ หากแต่มันแปลบปลาบซีกหน้าไม่เท่ากับการถูกตอกกลับด้วยการกระทำและคำพูด กรามหนาบดเข้าหากันจนเกิดเสียง ตาคมเข้มวาววับจ้องหน้าหวาน ตอนนี้เขาอยากหักคอคนตรงหน้าทิ้งเสีย