ปริ่มได้ยินเช่นนั้น ก็ไม่อาจเก็บอาการดีใจไว้ได้ “ขอบคุณมากๆ มนัส ฉันไม่รู้จะบอกว่าไง แต่หลังจากนี้คงหาทางค*****นให้เร็วที่สุด” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบสั่น หากแต่เธอเหลือบมองดูลูกสาวสักนิด ก็จะได้เห็นสีหน้ากังวลที่แสดงเด่นชัด
“ผมต้องกลับก่อนนะครับ” เขายกมือไหว้ ปริ่มรับไหว้ไวๆ
ถึงตอนนี้ปนัดดาจึงเงยหน้ามองใบหน้าคมเข้ม ที่ครั้งหนึ่งเธอเกลียดเขา หากแต่กลับกัน เขาไม่เคยแสดงว่าเกลียดเธอ อย่างเช่นครั้งนี้เขาเต็มใจช่วยทั้งที่เธอไม่ได้เอ่ยปาก แล้วเธอจะทำอย่างไรได้เล่า สับสน ดีใจ ละอาย เธอไม่อาจแยกแยะได้เลย
“ไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรอีก ดูแลตัวเองให้ดีก็พอ” ชายหนุ่มเอ่ยย้ำ ส่งสายตาสบนัยน์ตากลมโตที่เอ่อคลอด้วยน้ำตาจนเกิดเป็นเงาสะท้อน เขาอยู่ในนั้น ปริ่มยิ้มมองหนุ่มสาวเหมือนอีกฝ่ายกำลังออดอ้อนปลอบโยน หากแต่ลูกสาวนาง หวั่นวิตกในสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด นางจึงเบนสายตาเข้าด้านใน
“นางเล็ก นางเล็ก เอาน้ำย
