พิณตรากำลังตั้งใจขับรถฝ่าสายฝนกลับ เพื่อไปส่งพิมพ์ดาวที่บ้าน เธอเห็นสีหน้าของคนพี่ที่ชุมชนก็ดูรู้แล้วว่าพิมพ์ดาวไม่อยากจะเที่ยวเล่นกับเธอ และด้วยเพราะเวลาที่ล่วงเลยจนเกือบใกล้เวลาเลิกงาน ตอนนี้เธอจึงควรพาคนข้างๆ กลับไปพักผ่อน ระหว่างทางพวกเธอไม่ได้พูดคุยกันจนตอนนี้พิมพ์ดาวหลับไปแล้ว เสื้อที่ใช้คลุมตัวคนพี่ล่วงลงเผยให้เห็นแขนทั้งสองข้าง อากาศภายนอกและภายในรถค่อนข้างเย็นจนหนาว อีกไม่กี่อึดใจก็จะถึงที่พักของหล่อน คนน้องหยุดรถเพราะสัญญาณไฟจราจรขยับเข้าใกล้คนพี่คว้าเสื้อขึ้นคลุมให้อีก แต่ก็ไม่อาจผละตัวออกจากพิมพ์ดาวได้ ก้มลงหอมแก้มคนพี่อย่างแผ่วเบาและอีกหลายต่อหลายครั้งด้วยความอดใจไม่ไหว ลักหลับ ตอนนี้เธอกำลังทำเหมือนอย่างที่เคย
"พอแล้วค่ะ" สายตาพิมพ์ดาวที่กำลังจ้องมองเธอ
"ขอโทษ ค่ะ" พิณตราอ้อมแอ้ม แต่ไม่ยอมขยับตัวออกจากตรงนั้นมองคนพี่ไม่วางตาเช่นกัน
"ไฟเขียวแล้วค่ะ" ดันตัวคนพิณตราออกไม่จริง
