เช้าวันหยุดกับแสงแดดอ่อนอบอุ่น สาดแสงเข้ามากระทบม่านตาของหญิงสาวผู้มีเสน่ห์น่าหลงใหล เธอค่อยๆ บิดขี้เกียจเผื่อผ่อนคลายเล็กน้อย แล้วค่อยๆ ลืมตา ขยับร่างกายอันบอบบางพิงกับหัวเตียง มือ2 ข้างกุมขมับ
เอม : เฮ้อ...........ปวดหัวจัง
... : หิวข้าวไหมที่รัก
เอม : เชี่ย !!!....คะ คุณชิน มาอยู่นี่ได้ไงคะ
ชินกิ : ก็ผมมาส่งเอมเมื่อคืน เอมเมาใครจะกล้าให้อยู่คนเดียว เผื่อเดินละเมอพลัดตกคอนโดตายทำไง (คำพูดติดตลก กับรอยยิ้มสดใสยียวนในยามเช้าที่กล่าวทักทายเธอนั้นช่างเสนาะหูจริง ๆ)
เอม : นั่นปากหรอ...แช่งลูกน้องแบบนี้ระวังไม่มีใครทำงานให้นะคะ บอส
ชินกิ : ฮ่าฮ่า งั้นหรอ...ผมควรดีใจสินะ
เอม : ต้องดีใจสิ...ว่าแต่ใครอนุญาตให้เรียกฉันว่า " ที่รัก " มิทราบ
ชินกิ : ผมอนุญาตตัวผมเองนี่แหละ
เอม : คนบ้า ! ... คุณไม่ได้ทำอะไรฉันใช่ไหม เมื่อเธอนึกขึ้นได้ว่าอยู่กับผู้ชายสองต่อสองจึงสำรวจเสื้อผ้าของตัวเอง
ชินกิ
