หนุ่มนักธุรกิจมาดนิ่ง&ผู้จัดการสาวหน้าหยิ่ง

ครั้งแรก

ชินกิ : ผมจะรอวันที่คุณเปิดใจ...แต่ (เขาลุกขึ้นยืนสองมือล้วงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเผยรอยยิ้มอ่อนส่งไปให้กับคนตรงหน้า) เย็นนี้ไปกินข้าวกับผมนะ 17.00 น. เจอกันหน้าบริษัท...บาย

เธอยังไม่แม้จะอ้าปากตอบหรือปฏิเสธเขาด้วยซ้ำ เขาไม่สนใจเดินห้องจากห้องทันที เพราะเขามีแรงสัมผัสมากพอที่จะเดาได้ว่า หากรอให้เธออ้าปาก คงไม่พ้นการปฏิเสธเป็นแน่แท้

เอม : ดะ เดี๋ยว.....เฮ้อ เอาแต่ใจจัง (เธอได้แต่ส่ายหัวเบา ๆ เมื่อเขานั้นไม่เปิดช่องว่างให้เธอได้ตอบ)

....จบจากการปะทะฝีปากกับบอสหนุ่มวัย 32 เสร็จ เธอก็หันกลับมาตรวจงานต่อ เธอใช้เวลาในการตรวจสอบตัวเลขนี้ค่อนข้างนาน เพราะทุกอย่างต้องเป๊ะแม่นยำ การทำงานบัญชีต้องรอบคอบ และต้องละเอียดเป็นอย่างมาก

17.00 น.

ก๊อก ๆ ๆ ฝ้ายขอเข้าไปหน่อยนะคะ (น้ำเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยขอก่อนจะเปิดประตูเข้าไป)

เอม : จ้า

ฝ้าย : เลิกงานแล้วพี่เอมไปไหนต่อไหมคะ

เอม : ไม่นะ...ทำไมหรอ (เธอตอบรุ่นน้องกลับไปพร้อมกับก้มหน้าก้มตาเก็บสัมภาระส่วนตัว)

ฝ้าย : เราไปตื้ดกันมะ ชวนพี่แพรว พี่แจนไปด้วย

เอม : หืม...คิดไงเนี่ยถึงชวน (ด้วยความสงสัยเธอจึงเอ่ยถามออกไป เพราะปกติรุ่นน้องคนนี้ไม่ค่อยจะออกเตร็ดเตร่ไปไหนในเวลากลางคืน)

ฝ้าย : นี่เราทำเช็คจ่ายเสร็จแล้ว งานเคลียร์ ฝ้ายปวดสมอง เราไปผ่อนคลายกันนะ

เอม : เอ่อ...(เธอตะกุกตะกัก เพราะก้มมองมือที่เจ็บแล้วชะงักเพราะไม่รู้จะปฏิเสธยังไง นานทีน้องคนนี้จะชวน)

ฝ้าย : นะคะพี่เอม นะ นะ เราไม่ได้ไปนานมากแล้วนะคะ นานทีปีหน นะนะ พรุ่งนี้วันหยุดด้วย

เอม : จ๊ะๆ ฝ้ายโทรชวนสองสาวเลยละกัน ที่ไหนส่งข่าวพี่ด้วยนะ พี่กลับบ้านก่อน

...เมื่อเจอการอ้อนขนาดนี้ เป็นใครจะไม่ใจอ่อน เอม ณัฐณิชา หญิงสาวหน้าหยิ่งแต่ใจดี เป็นกันเอง ขี้ใจอ่อนเป็นที่สุด(แต่ไม่ใช่ทุกเรื่อง) ก็ต้องสิโรราบให้กับรุ่นน้องคนสนิทคนนี้แทบทุกครั้ง สองสาวแยกย้ายกันกลับที่พักของใครของมัน หากเมื่อใดพระอาทิตย์หลับสนิทค่อยเจอกันใหม่ตามที่นัดหมาย

เอมเดินออกมาจากห้องทำงานในเวลา 17.15 น. แล้วมุ่งหน้าออกจากบริษัทเพื่อโบกแท็กซี่กลับคอนโดของเธอ แต่เธอคงจะลืมอะไรสักอย่างที่ชายหนุ่มสั่งไว้...ระหว่างที่เธอยืนรอแท็กซี่อยู่นั้นเสียงมือถือในกระเป๋าเธอก็ดังขึ้น ก่อนจะหยิบมาดูก็พบกับเบอร์ใครก็ไม่รู้แต่ช่างคุ้นตา

กริ่งๆ

เอม : เบอร์ใครวะ ? คุ้นๆ...(เมื่อจ้องมองอย่างวิเคราะห์แต่ไม่อาจรู้เธอจึงตัดสินใจรับสาย)

... : อยู่ไหน !! (เสียงแข็งของปลายสายออกถามอย่างฉุนเฉียว)

เอม : อืม..ชัดเลย...(เธอสบถกับตัวเองเมื่อรู้แล้วว่าปลายสายนั้นคือใครเจ้านายตัวดี)/ หน้าบริษัทค่ะ (เธอตอบออกไปด้วยเสียงนิ่ง)

ชินกิ : รออยู่ตรงนั้น ถ้าไปแล้วไม่เจอเราเห็นดีกัน

ตู๊ด ๆ ๆ ๆ

เอม : อะไรของเขาวะ (หญิงสาวถึงกับงงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้น จ้องมองโทรศัพท์ในมือจนสบถออกมา)

ปี๊ดๆ...รถยนต์คันหรูแล่นมาจอดเทียบตรงหน้าเธอพร้อมกับเจ้าของรถสุดหล่อที่กำลังเดินลงมาหาเธอ ท่ามกลางสายตาของพนักงานบริษัทเดียวกันที่ยืนรอรถจุดเดียวกันกับเธอ ทุกสายตาที่พบเจอจ้องมองมาที่เธอกับหนุ่มหล่อ ดีกรีผู้บริหารระดับสูง

ชินกิ : ขึ้นรถ !! (ชายหนุ่มเปิดประตูรถฝั่งด้านข้างคนขับพร้อมสั่งเธอเสียงแข็งกับสีหน้าที่บึ้งตึง)

เอม : ทำไมดิฉันต้องขึ้นรถคุณ

ชินกิ : ณัฐณิชา !!

เมื่อสิ้นเสียงเธอนั้นย่อมรู้ทันทีเมื่อใดที่เค้าเอ่ยชื่อจริงของเธอ นั่นคือการจริงจัง อารมณ์เดือดดาล เธอจึงต้องจำยอมขึ้นรถเขาอย่างจำยอม มือหนาบังกั้นขอบรถให้เธออย่างสุภาพบุรุษกันหัวกระแทกหากเธอนั้นเผลอพลาดพลั้งไม่ทันได้ระวัง ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งยังฝั่งคนขับก่อนจะออกรถแล่นไปจากบริเวณนั้น

เอม : คุณจะพาฉันไปไหน

ชินกิ : คุณลืมหรอเอม (ประโยคที่ย้อนถามทำให้คนที่ได้ฟังนั้นขนลุก น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกแต่แฝงอย่างเอาเรื่อง)

เอม : ...??...

เมื่อนึกขึ้นได้เธอจึงเอ่ยปากออกไป

เอม : ขอโทษค่ะ...(เธอก้มหน้าพร้อมเอ่ยคำขอโทษทันที เมื่อย้อนนึกไปกับสิ่งที่เขานั้นเคยบอก เพราะอยากสนิทถึงแม้จะแค่คำพูดเล็กน้อย)

ชินกิ : อืม

เอม : แต่ดิฉะ...

ชินกิ : อะแฮ่ม

เอม : แต่เอมว่า......วันนี้เอมไม่สะดวก

เอี๊ยดดดดด.....เท้าหน้าของชายหนุ่มเหยียบเบรกหยุดรถทันทีที่เธอพูดจบ ปึก ! จนหน้าผากของเธอกระแทะกับคอนโซนหน้ารถเพราะไม่ทันระวัง

เมื่อเขานั้นเห็นหน้าผากของเธอกระแทกกับรถ ก็ต้องตกใจด้วยความห่วงใย แต่เข้าต้องปรับสีหน้าใหม่เมื่อเธอหันหน้ามองมาที่เขา

เอม : หยุดรถทำไมเนี่ย !...เจ็บนะ (เสียงแหวอย่างเอาเรื่อง มือบางลูบหน้าผากปรอย ๆ ระบายความเจ็บ)

ชินกิ : ทำไม ? (น้ำเสียงที่เย็นยะเยือก แต่ในแววตาในลุกโชนยิ่งกว่าไฟแผดเผามองหน้าสาวข้างกายอย่างจดจ้อง)

เอม : เอมนัดกับฝ้ายไว้ค่ะ ว่าจะไปผับกัน

ติ่ง (ข้อความไลน์) " 3 ทุ่มผับ Z นะคะพี่เอม เจอกันที่นู่นเลย" เธอหยิบโทรศัพท์มาดูทันทีที่ได้รับการแจ้งเตือน

ชินกิ : คุณลืมนัดผมได้ยังไงเอม (เขาถามเธอด้วยเสียงที่น้อยใจ...สีหน้าเศร้าสลดลงทันทีเมื่อเหมือนเธอนั้นลืมเขาได้ยังไง ทำไมผู้หญิงคนอื่น ๆ ถึงสนใจ แต่กลับไม่ใช่เธอ)

เอม : เอ่อ....(เมื่อสีหน้าที่สลดน้อยใจ เธอต้องตัดสินใจยังไง ก่อนจะก้มมองนาฬิกาสวยบนข้อมือ) งั้นทานข้าวกับคุณก่อนก็ได้ค่ะ ยังมีเวลา

...คำตอบที่เขานั้นต้องการจนเผยรอยยิ้มออกมาเมื่อเธอกล่าวก่อนจะขับรถมุ่งหน้าไปยังที่หมาย...ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงร้านอาหารที่เขานั้นจับจองไว้ เป็นอาหารไทยที่ตกแต่งสไตล์น่ารักๆ ร้านไม่เล็กไม่ใหญ่ เหมาะแก่การทานอาหารสำหรับคู่รัก คู่รัก!!

เอม : เราจะทานกันที่นี่หรอคะ

ชินกิ : ครับ...เอมไม่ชอบหรอ

เอม : เปล่าค่ะ เราเข้าไปกันเถอะ

ทั้ง 2 ก็เดินเข้าไปในร้านอาหาร

พนง. : สวัสดีครับ ไม่ทราบมากี่ท่านครับ... (พนักงานในร้านเข้ามาต้อนรับอย่างมีมารยาท)

ชินกิ : จองไว้ อีชินกิ (เขาตอบกลับเสียงนิ่ง แล้วจับมือเธอขยับเข้าหาตัวอย่างเป็นเจ้าของเธอ จนเธอนั้นเงยหน้ามองอย่างงงงวย พยายามรั้งมือออกแต่ไม่เป็นผล)

พนง. : เชิญครับ (คำเชิญเมื่อเอ่ยจบ พนักงานก็เดินนำไปนั่งโต๊ะที่จองไว้ เขาและเธอนั่งลงเก้าอี้ ตามด้วยพนักงานที่ยื่นเมนูอาหารให้…เขาจัดการสั่งอาหารทุกอย่างโดยไม่ถามความเห็นเธอสักนิดแต่เธอก็ไม่ได้ต่อว่าอะไร ปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจไปเพราะไม่อยากขัด

ชินกิ : เอา ~~~~~~~~~~~ / เอมเอาอะไรอีกไหม

เอม : ไม่ค่ะ แค่นี้ก็เยอะแล้ว

ชินกิ : งั้นเอาแค่นี้

พนง .: ครับ รอสักครู่ครับ

ในระหว่างรออาหารเธอรู้สึกเบื่อหน่ายจึงหยิบมือถือมาตอบไลน์ข้อความในกลุ่มเพื่อนฆ่าเวลา แต่หารู้ไม่ว่าสายตาเฉี่ยวดุจเหยี่ยวนั้นจ้องมองเธอไม่วางตา

ชินกิ : เอม (เขาเรียกเธอเสียงเรียบ เพราะเธอนั้นไม่ได้สนใจเขาเลยสักนิด เอาแต่ก้มหน้าชิดโทรศัพท์ยิ้มร่า)

เอม : คะ ( เสียงตอบที่เปล่งออกมา แต่สายตายังคงจ้องมองโทรศัพท์)

ชินกิ : เอม (น้ำเสียงที่นิ่งกว่าเดิมเพราะเขานั้นเริ่มไม่พอใจ ทำไมเธอไม่สนใจพูดคุยกับเขาบ้าง)

เอม : ว่า....

พึ่บ ! เขาไม่รอให้เธอตอบเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ก่อนจะซ่อนไว้ในกระเป๋ากางเกงตัวเองเพราะอยากให้เธอนั้นสนใจเพียงเขาในเวลานี้

เอม : เอ๊ะ คุณนี่ ...ไม่เห็นหรอฉันคุยกับเพื่อนอยู่ (

ชินกิ : หยุดเล่น !! นี่คุณมากับผมนะ

เอม : เอาคืนมา (เธอแบมือขอคืน แต่มีหรือเขานั้นจะยอม)

ชินกิ : ไม่ให้ ! จนกว่าจะกินข้าวเสร็จ

สีหน้าไม่พอใจผุดขึ้นบนใบหน้ากลมมน จากนั้นความเงียบก็เข้าครอบงำ จนอาหารมาครบ เขาและเธอต่างลงมือทานอาหาร โดยไม่มีการพูดคุยกันเลยแม้แต่คำเดียว จนอีกฝ่ายนั้นทนความเงียบนี้ไม่ไหวจึงเอ่ยขึ้นก่อน

ชินกิ : อร่อยมั๊ย ? (เขาถามเสียงอ่อน)

เอม : อืม...(คำตอบเพียงสั้น ๆ สายตามองต่ำลงจานข้างตรงหน้าก่อนจะตักข้าวเข้าปากอย่างไม่ได้สนใจ)

ชินกิ : แล้วจะไปผับกี่โมง

เอม : 3 ทุ่ม

ชินกิ : ผมไปด้วยสิ ตั้งแต่มายังไม่เคยได้ไปไหนเลย

เอม : มีแต่ผู้หญิงคุณคงอึดอัด

ชินกิ : ไม่เป็นไร...ผมอยู่ได้ถ้ามีเอมอยู่ด้วย...แล้วมีใครบ้าง

เอม : ฝ้าย พี่แจนและแพรว

ชินกิ : มีแต่พนักงานผมกันเองทั้งนั้น...

เอม : งั้นก็แล้วแต่คุณ...เอมคงห้ามคุณไม่ได้

ชินกิ : รู้ก็ดี (เขาพูดเบา ๆ เพราะจากสีหน้าตอนนี้เธอคงงอนเขาเรื่องโทรศัพท์ที่เขานั้นยึดไว้)

เอม : คุณว่าอะไรนะ

ชินกิ : ป่าวหนิ...รีบกินเถอะ...คุณจะได้กลับไปเตรียมตัว

เธอจะรู้ไหมว่าเขานั้นดีใจแค่ไหนที่คืนนี้จะได้ไปเที่ยวกับเธอ การได้ใกล้ชิดมันอาจจะทำให้เธอนั้นเปิดใจ อะไรที่ได้มายาก ๆ มักมีค่าเสมอ ซึ่งเธอคือคนนั้นที่เขานั้นพร้อมจะยอมทุกอย่าง

ชินกิ : เอม

เอม : คะ ?...

ชินกิ : อิ่มยัง...เดี๋ยวผมไปส่ง

เอม : อิ่มแล้วค่ะ

...รถยนต์คันหรูจอดเทียบคอนโดที่พักของเธอก่อนที่เขาจะเอ่ยออกมา

ชินกิ : เดี๋ยวผมมารับนะ 20.30 น.

เอม : ค่ะ

เวลาผ่านไปจนถึงเวลานัดหมายชายหนุ่มมารอเธอที่หน้าคอนโด จนเลยเวลานัดที่เขาบอกไว้ไปหลายนาทีทำไมเธอยังไม่ออกมา เมื่อนึกคิดได้ก่อนหยิบมือถือเพื่อโทรหาเธอ พอดีกับสายตาที่มองเห็นเธอเดินลงมา มุ่งหน้าตรงมาที่รถที่คุ้นตา ก่อนที่เธอเปิดประตูอีกฝั่งแล้วหย่อนก้นงอนนั่งลงทันที

เอม : รอนานไหมคะ ? พอดีเอมหาคีย์การ์ดไม่เจอเลยนาน

ชินกิ : อืม

..แล้วชายหนุ่มก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังผับโดยที่มีคนข้างๆ คอยบอกทางให้ สายตาคอยมองมายังคนที่นั่งข้าง ๆ ในบางจังหวะ บุคลิกที่เปลี่ยนไปที่นอกเหนือจากเวลาทำงานเธอยิ่งดูมีเสน่ห์ ชวนให้เขานั้นอยากมองจนอยากจะครอบครองในเร็ววันไม่อยากให้ใครได้มองเธอนอกจากเขาเท่านั้น