จุนซา : ไปผับไหม ?
เอม : ไม่ค่ะ (ฉันตอบเขาและหันหน้าออกนอกรถ)
...ตั้งแต่ที่ร้านอาหารจากที่ฉันนั้นยิ้มแย้ม ร่าเริง ก็ต้องกลับเข้าโหมดหน้านิ่งแสนหยิ่งอีกครั้งเมื่อบอสของของถามคำถามนั้นที่แสนจะอึดอัด รถแล่นมาเรื่อย ๆ ตามทางที่ตอนนี้ฉันสังเกตุเห็นว่าทางที่เจ้านายพามามันไม่ใช่ทางเดิมที่เคยมา
เอม : นี่ไม่ใช่ทางกลับคอนโดหนิ (ฉันหันหน้าถามคนข้าง ๆ)
จุนซา :.........
เอม : คุณจะพาฉันไปไหน (ฉันเริ่มกังวลเพราะสิ่งที่ถามไป ไร้การตอบกลับ)
จุนซา : ........
เมื่อคำถามที่ถามออกไปไร้ซึ่งคำตอบ ฉันจึงเลือกที่จะเงียบเขาคงไม่พาไปปล่อยทิ้งกลางป่าหรอกมั้ง... ไม่นานนักรถก็จอด แต่ฉันนั่งนิ่งไม่ยอมลงรถ จนคนที่พามานั้นเดินมาเปิดประตูฝั่งที่ฉันนั่งอยู่
จุนซา : ลงมาซิ
ฉันไม่สนใจนั่งนิ่งในรถมือกอดอกอย่างไม่สนใจ ทำไมพี่กับน้องถึงเหมือนกันแบบนี้นะ พวกชอบบังคับ บ้าอำนาจ
จุนซา : จะลงมาดี ๆ หรือให้ผมอุ้ม ณัฐณิชา (เ
