ระหว่างที่นั่งรอเธอสายตาที่ยังคงจดจ้องที่โทรศัพท์เมื่อเห็นเธอเดินออกมายังโต๊ะกินข้าวนั้น สายตาของเขาก็มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า....แต่...เขาสะดุดตาตรงเสื้อของเธอและแปลกใจเพราะลักษณะเหมือนเธอนั้นจะไม่อยู่บ้าน ผมจึงเอ่ยถามขึ้น
ชินกิ : แต่งตัวจะไปไหน ?
เอม : เดินเล่นห้าง (เธอตอบได้ห้วนมาก)
ชินกิ : ขอได้ไหมเสื้อตัวนี้
เอม : ทำไมจะเอาไปให้แฟนที่เกาหลีหรือไง (เธอตอบผมพร้อมหย่อนก้นงอนลงเก้าอี้ตรงข้าม)
ชินกิ : แฟนอะไรไรล่ะ ไม่มีหรอกแค่จะเอาไปเผาทิ้ง แม่งคอเสื้อนี่นะ ก้มทีทะลุยันไส้
เอม : ฮึ (เธอยกยิ้มมุมปากอย่างยียวนเดี๋ยวจับจูบสักทีจะหายซ่า)
...ความเงียบเข้าปกคลุมพื้นที่โต๊ะกินข้าว ทั้งเขาและเธอกินข้าวไปสักพักจนเหมือนเธอนั้นรู้สึกอิ่มแล้ว เธอยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม พร้อมกับสังเกตุเห็นคนที่ร่วมโต๊ะกับเธอนั้น เขามองเธอแล้วยิ้ม ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์
เอม : ยิ้มอะไร ?
ชินกิ : ยิ้มก็ผิด ?
เอม : ผิด ! รู
