(ฉันถลึงดวงตาเบิกกว้างเมื่อเขานั้นวางริมฝีปากลงปากของฉันอย่างกะทันหัน ร่างกายแน่นิ่งเหมือนหยุดหายใจ เพราะอะไรที่เขาทำแบบนี้ แล้วเมื่อกี้เขาว่าอะไรนะ ฟังไม่ค่อยถนัด)
จุน: เอม ... เอม....เอมครับ...เอม !!
เอม : ขะ คะ....บอสว่าอะไรนะเมื่อกี้ (ฉันหลุดจากภวังค์เมื่อเขานั้นเขย่าแขนแรงจนได้สติ)
จุน : ผมชอบคุณ...ชอบมานานแล้วด้วย
เอม : นานแล้วงั้นหรอ ... แล้วทำไม ?
จุน : ผมกลัวคุณปฏิเสธ และไม่กล้าเข้าหาจนน้องชายผมดันชิงตัดหน้าไปก่อน ผมเลยทำใจ...แต่ตอนนี้คุณหัวใจว่างพอที่จะให้ผมเข้าไปได้ไหมครับ
(ฉันนั่งทึ่งอยู่นาน นั่งคิดทบทวนหลาย ๆ อย่างที่ผ่านมา)
เอม : ตลอดเวลาที่เอมเสียใจ ร้องไห้ นอกจากแพรวแล้ว ก็มีบอสนี่แหละที่อยู่ข้าง ๆ ตลอด...ขอบคุณมากนะคะที่ไม่ทิ้งไว้เพียงลำพัง
จุน : หมายความว่า ?...
เอม : ตอนนี้เอมทำใจได้ในระดับหนึ่งค่ะ...แต่คงตอบไม่เต็มปากว่าไม่รักคุณชินแล้ว...เพราะจริงแล้วยังรักคุ
