เคลวินเดินมายังเฉลียง และก็พบว่าป้าปราณียืนดักรออยู่ เขารู้ทันทีว่าหญิงสูงวัยต้องการพูดเรื่องอะไร
“เรื่องณิชา ผมคิดดีแล้วครับ”
สีหน้าของหญิงสูงวัยเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ ก่อนที่จะเอ่ยถามออกมา
“แล้วพ่อเลี้ยงจะเอาหนูปรางไปไว้ที่ไหนคะ”
เคลวินหันหน้าออกไปนอกเฉลียง เพราะไม่ต้องการให้ใครเห็นความรู้สึกของตนเอง
“ป้าก็น่าจะรู้ว่าเฌอปรางมีค่ากับผมก็แค่ผู้หญิงคั่นเวลา คนที่ผมรักคือณิชา”
“แต่คุณณิชา เธอทิ้งพ่อเลี้ยงไปแต่งงานกับผู้ชายคนอื่นนะคะ ทำให้พ่อเลี้ยงเจ็บปวด แล้วทำไมพ่อเลี้ยงถึงได้ยอมใจอ่อนให้กับเธอง่ายดายแบบนี้คะ”
“ผมมีเหตุผลของผมครับ”
“พ่อเลี้ยงใจร้ายมากนะคะ หนูปรางรักพ่อเลี้ยงมาก พ่อเลี้ยงก็น่าจะรู้...”
แผ่นหลังของเคลวินสะท้านเกร็ง แต่ไม่นานน้ำเสียงกระด้างไร้ความรู้สึกก็เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากสวย
“ผมไม่จำเป็นต้องให้ค่าคนที่แอบรักผมไม่ใช่หรือครับป้า”
“พ่อเลี้ยง...”
ป้าปราณีครางออ
