เปรี๊ยง!!! "กรี๊ด!!" ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกดีดตัวผึงหายใจหอบตัวโยนด้วยความตกใจกับเสียงดังกึกก้องนั้น
"เป็นบ้าอะไรอีก!!"
"หนูกลัว...เสียงฟ้าน่ากลัวมากเลย" หล่อนบอกเขาเสียงสั่น น้ำตาคลอเบ้าเมื่อถูกตวาดซ้ำจนสะดุ้งโหยงเพราะยังเสียขวัญอยู่
"ไร้สาระ..."
เปรี้ยง!! "กรี๊ด!!" เสียงฟ้าร้องดังขึ้นอีกครั้ง พรพระจันทร์เอามือสองข้างอุดหูขดตัวนั่งงอเข่าร่างสั่นเทิ้ม ด้านนอกยังมีฝนตกโปรยปรายแต่ไม่แรงนัก ดีที่มีซอกหินนี้คอยกำลังทั้งลมทั้งฝนได้พอสมควร
"เธอนี่มัน!!..."
"หนูกลัว...หนูกลัว... แม่จ๋าช่วยหนูด้วย ฮือๆ" เด็กสาวไม่ได้ฟังเขาอีกต่อไปแล้ว หล่อนฝังใจอยู่กับความกลัวจากเสียงฟ้าร้องฟ้าลั่นนั้นจนจับจิต
ภาพในวัยเด็กที่ถูกจับขังเอาไว้ในห้องน้ำของสวนหลังบ้านในคืนที่ฝนตกและฟ้าร้องอย่างหนักมันกลับมาหลอกหลอนหล่อนจนแทบจะคุมสติไม่อยู่
ไม่ต้องถามว่าเป็นฝีมือใคร...ไม่ต้องย้ำว่าใคร...ที่ใจร้ายจับเด็กอายุเพียงเจ
