ลำนำรักร้าว

บทที่ 1 ตอนที่ 2

หายนะกำลังมาเยือน...หล่อนรู้ดีว่าภัยอันตรายนั้นมันเกินกว่าที่คุณหญิงจะคาดคิดถึงมากนัก ฎสินตร์หรือพี่อาร์มที่หล่อนเรียกติดปากมาตั้งแต่เด็กทั้งที่เขาไม่ชอบให้เรียก ร้ายกาจไร้ความปรานี และเขาน่ากลัวเสียเหลือเกินสำหรับหล่อน

           เขาไม่ได้กลับมาประเทศไทยบ่อยนัก สามปีสี่ปีถึงจะกลับมาสักครั้ง...แต่ละครั้งวีรกรรมที่เขาทำกับหล่อนมันฝังลึกอยู่ในใจเหมือนเป็นแผลเป็นที่ไม่มีวันเลือนหาย ยังตอกย้ำให้ระลึกถึงที่มาที่ไปอยู่เสมอเพียงแค่ได้ยินชื่อเขา

           ครั้งล่าสุด...เมื่อหกปีก่อนในขณะที่หล่อนยังเรียนอยู่เพียงชั้นมัธยมต้น เขายังเคยจับหล่อนโยนในบ่อน้ำจนเกือบจมน้ำตายมาแล้ว โชคดีได้ลุงพ่วงคนสวนเห็นเหตุการณ์และช่วยเหลือได้ทัน ตั้งแต่นั้นมาหล่อนก็กลัวน้ำลึกจนฝังจิตฝังใจ ไม่กล้าเข้าใกล้ และว่ายน้ำไม่เป็นมาจนถึงทุกวันนี้

           ยังไม่นับช่วงก่อนหน้าที่เขากลับมาในแต่ละครั้ง...หล่อนต้องหาที่หลบที่ซ่อนตัว ทำอย่างไรก็ได้ให้เขาหาไม่เจอ ลดการเผชิญหน้ากันให้น้อยที่สุด ไม่อย่างนั้นหล่อนก็มักจะเจ็บตัวเจ็บใจอยู่ร่ำไป

           ภาพเด็กหญิงตัวเล็กๆ ในวัยเพิ่งจำความได้ถูกรถยนต์ขับเฉี่ยวจนล้มลุกคลุกคลานหัวเข่าแตกก็ยังกบดานหยั่งลึกอยู่ในความทรงจำ ยังมีอีกหลายๆ เหตุการณ์เฉียดตายเพราะน้ำมือของฎสินตร์อีกนับไม่ถ้วนที่หล่อนต้องพบเจอทั้งๆ ที่เขากลับมาประเทศไทยเพียงไม่กี่ครั้ง ตั้งแต่ไปเรียนเมืองนอกเมืองนาเป็นสิบปี และแต่ละครั้งก็ไม่เคยพักอยู่นานเกินครึ่งเดือน

           แล้วหากต้องอยู่ร่วมชายคาเดียวกันล่ะ...หล่อนคงต้องมีอีกสักร้อยแปดชีวิตถึงจะเพียงพอในการสังเวยความเจ็บแค้นของเขา

           "..." คนตัวเล็กถอนหายใจหนักอก เดินลัดเลาะกลับไปยังทางเดิม หล่อนยังไม่ได้เปลี่ยนชุดนักศึกษาเลยเพราะรีบมาพบคุณหญิงก่อน และหลังจากนี้ก็มีงานบ้านเล็กๆ น้อยๆ รวมถึงช่วยป้าแม่ครัวทำกับข้าวมื้อค่ำด้วย หลังจากนั้นถึงจะมีเวลาเป็นของตัวเองในการทำการบ้าน ทำรายงาน และจัดเตรียมการเรียนสำหรับวันพรุ่งนี้

           หญิงสาวตั้งใจเรียนเป็นอย่างมาก หล่อนไม่เคยทำตัวเหลวไหล เพราะสำนึกในบุญคุณเจ้าของบ้านหลังนี้อยู่เสมอ เพราะถึงแม้จะมีที่มาอันอัปยศเป็นกาลกิณีของที่นี่ แต่คุณหญิงกัญญาก็ไม่ได้เลี้ยงหล่อนอย่างอนาถาแร้นแค้นอย่างที่ควรเป็น

           หล่อนมีบ้านหลังเล็กอยู่ในรั้วบริเวณเดียวกันเป็นที่คุ้มหัว และได้รับการดูแลเฉกเช่นลูกหลานคนหนึ่งซึ่งไม่ใช่คนใช้ นับเป็นความเมตตาอันสูงสุด ที่ใคร...ก็คงทำให้ให้กว้างเหมือนแม่น้ำอย่างคุณหญิงไม่ได้อีกแล้ว

           สิ่งที่หล่อนพอจะตอบแทนได้ก็คือการช่วยทำงานบ้านทุกอย่างไม่เคยเกี่ยงงอน และตั้งหน้าตั้งตาเรียนให้จนจบมัธยมมาด้วยเกรดเฉลี่ยติดท๊อปของประเทศ สอบเข้าในมหาวิทยาลัยชื่อดัง และขายของออนไลน์เล็กๆ น้อยๆ เพื่อลดค่าใช้จ่ายของท่าน

           หญิงสาวเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง...ทอดร่างนั่งลงบนเก้าอี้ตรงโต๊ะหนังสือคว้าโทรศัพท์มาเช็กว่ามีรายการอะไรอัพเดตบ้าง เพราะหล่อนขายของทางเน็ต ดังนั้นจึงต้องคอยดูแลตอบแชทลูกค้าอยู่แทบตลอดเมื่อมีเวลาว่าง

            หล่อนตั้งใจจะอาบน้ำหลังจากนี้แล้วค่อยลงไปช่วยในครัวทำกับข้าวสำหรับมื้อค่ำให้คุณหญิงกัญญา แน่นอนว่าบ่อยครั้งหล่อนจะได้ร่วมโต๊ะเป็นเพื่อนกับเจ้าของบ้านอยู่เสมอ

           "นี่ใคร...เล่นอะไรบ้าๆ" ข้อความในแชททุกข้อความเป็นของลูกค้าและหล่อนก็ไล่ตอบจนหมด แต่กลับมีข้อความหนึ่งส่งเข้ามาในเบอร์มือถือและเป็นเบอร์แปลกที่หล่อนไม่รู้จัก ซึ่งโดยมากต่อให้ขายของมีลูกค้ามากมายแค่ไหนหล่อนก็ไม่เคยแจกเบอร์โทร. ให้ใครเพราะมีช่องทางในการติดต่อสะดวกอยู่หลายช่องทางแล้ว

           "ออกไปซะ...ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่..." หล่อนไล่อ่านประโยคนั้นซ้ำๆ แล้วก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความไม่เข้าใจ ว่าใครที่มีเจตนากลั่นแกล้งถึงขนาดเอาความเป็นความตายมาขู่กันเช่นนี้ หล่อนเองก็ไม่ได้มีศัตรูคู่อาฆาตที่ไหน นอกจาก...

           "พี่อาร์ม..." ร่างกายชาวาบหัวใจเต้นสั่นระวิงเมื่อนึกขึ้นได้ดังนั้น นอกจากเขาแล้วคงเป็นใครอื่นไปไม่ได้ที่ทำแบบนี้ แต่...เขามีเบอร์มือถือของหล่อนได้อย่างไรกัน สืบเสาะเอามาจากไหน มือเล็กรีบกดลบข้อความนั้นแล้วบล็อกเบอร์ที่มาทันที ตัวเลขบ่งบอกว่าเป็นเบอร์ในประเทศไทย

           หรือว่าเขาจะมาถึงแล้ว...

           "คงไม่มีอะไรหรอก...แค่หลีกเลี่ยงเขาตามที่คุณหญิงว่า ก็คงไม่มีอะไร อดทน...จนกว่าจะเรียนจบนะจันทร์เจ้าแล้วเธอจะได้ไปจากที่นี่เสียที" เด็กสาวพร่ำบอกเป้าหมายกับตัวเอง

           หล่อนอยู่ยากแล้วหากว่าฏสินตร์คิดจะมาตั้งรากปักฐานที่บ้านเกิดของเขา คำขู่ในข้อความที่ส่งมาหล่อนรู้ดีว่าถ้าหากเป็นเขาแล้วล่ะก็มันไม่ใช่แค่ขู่แน่ๆ ผู้ชายคนนั้นเลือดเย็นและทำได้ทุกอย่างเพื่อกำจัดหล่อนไปจากวงโคจรชีวิตของเขา

           ความแค้นของเขารุนแรงยิ่งกว่าพายุไฟ และใครก็ขวางเขาไม่ได้เสียด้วย แม้แต่คุณหญิงกัญญาเองก็ทำได้เพียงห้ามปรามแต่ไม่เคยหยุดเขาได้สักที นั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมคุณหญิงถึงได้เรียกหล่อนไปบอกกล่าวให้ระวังตัวเองไว้ เพราะท่านเองก็รับรู้ถึงอันตรายเช่นกัน แม้จะไม่ถ่องแท้เท่าหล่อนก็เถอะ

           'ลูกอีเมียน้อย!' คือสรรพนามที่เขาใช้เรียกหล่อนเสมอตั้งแต่จำความได้ ฏสินตร์คือความน่ากลัว คือมารร้าย คือภูตผีที่มีตัวตนสำหรับหล่อน

           และเพราะเขานี่แหละหล่อนถึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้ว...ชาติกำเนิดตัวเองมีความเป็นมาอย่างไร...

           เรื่องนี้คุณหญิงกัญญาเองไม่เคยปริปากพูด แต่ก็ไม่เชิงปิดบังเสียทีเดียวเหมือนไม่อยากเอ่ยถึงมากกว่า เพราะหลายครั้งท่านมักจะหลุดปากค่อยแคะหล่อนเกี่ยวกับเรื่องในอดีตอยู่เสมอ

           ตอนเด็กๆ หล่อนยังไม่เข้าใจ พอโตขึ้นมาก็เรียนรู้จากคำบอกเล่าของคนอื่นๆ ในบ้าน ซึ่งบางคนก็อยู่ในช่วงเหตุการณ์นั้นด้วยเพราะทำงานให้คุณหญิงมานาน โดยเฉพาะป้าพิมพ์...และป้าใจและป้าณี แม่บ้านและแม่ครัวรุ่นใหญ่

           ทั้งสามเล่าให้หล่อนฟังและหล่อนก็นำมาปะติดปะต่อจนได้ความ...

         คุณหญิงและสามีแต่งงานกันเพราะทางผู้ใหญ่เห็นชอบ ทั้งที่ในตอนนั้นคุณหญิงอายุยังน้อย วัยเพียงสิบเจ็ดปีเศษ และสามีอายุยี่สิบห้าปี เมื่อแต่งงานกันได้เพียงปีเดียวคุณหญิงก็ตั้งครรภ์และให้กำเนิดฏสินตร์เป็นทายาทสืบสกุล

           ทั้งคู่อยู่กินกันปกติ โดยสามีของคุณหญิงมีบริษัทรับเหมาก่อสร้าง จึงมักต้องเดินทางไปต่างจังหวัดบ่อยๆ เพื่อดูงาน ทางด้านคุณหญิงก็ไปด้วยบ้างในบางครั้ง แต่ส่วนมากจะอยู่ดูแลลูกรวมถึงกิจการร้านเบเกอร์รี่เล็กๆ

         หลายปีผ่านไปทุกอย่างราบรื่นด้วยดีมาตลอดจนกระทั่งฏสินตร์อายุได้สิบเจ็ดปี เรื่องร้ายก็เกิดขึ้น...สามีของคุณหญิงพาเมียน้อยเข้ามาอยู่ในบ้าน เกิดเหตุทะเลาะเบาะแว้งกันรุนแรงถึงขั้นลงไม้ลงมือจนคุณหญิงได้รับบาดเจ็บนอนโรงพยาบาลอยู่เป็นอาทิตย์

           เมื่อออกจากโรงพยาบาลทางผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายจึงตกลงให้ทั้งคู่หย่าร้างกัน โดยสมบัติทั้งหมดต้องยกให้คุณหญิงเนื่องจากไม่ได้เป็นคนผิด ฝั่งสามีก็เลือกผู้หญิงคนใหม่ที่ทราบภายหลังว่าเป็นแม่หม้ายมีลูกติดอายุเพียงสามขวบ และย้ายถิ่นฐานไปอยู่ที่อื่นโดยไม่มีใครทราบนับแต่นั้นมา

           ฝ่ายคุณหญิงยังอาลัยในความรักต่อสามี ถึงขั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับ ตรอมใจและคิดฆ่าตัวตายหลายครั้ง โดยฏสินตร์รับรู้เหตุการณ์ทั้งหมดมาโดยตลอด และต้องกลายเป็นหัวหลักของครอบครัวทั้งที่อายุยังน้อยไปโดยปริยาย คุณหญิงป่วยเป็นโรคซึมเศร้า ต้องพบจิตแพทย์เพราะรับกับเรื่องที่เกิดขึ้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัวไม่ได้

           คนสองคนที่ใช้ชีวิตร่วมกันมาเป็นสิบกว่าปี จู่ๆ เพียงเวลาไม่กี่เดือนก็ต้องเลิกร้างกันไปเพราะมีมือที่สามซึ่งแทรกตัวเข้ามาเพียงไม่นาน แม้จะได้รับผลประโยชน์มหาศาลแต่มันก็ชดเชยทดแทนความเจ็บปวดในหัวใจของคุณหญิงไม่ได้เลย

           ท่านยังออกตามหาสามีอันเป็นที่รักด้วยความคิดถึง กระทั่งสืบรู้ที่อยู่ของผู้หญิงคนนั้นแต่เมื่อไปถึง...กลับพบเพียงเด็กน้อยซึ่งถูกทิ้งให้อยู่กับยายแก่ๆ สภาพน่าอเนจอนาถใจคุณหญิงจึงรับมาเลี้ยงดูด้วยความเวทนา

           ลึกๆ ก็หวังใช้ประโยชน์จากเด็กคนนี้ ว่าในอนาคตแม่ของเด็กคงตามมาหาและได้รู้ว่าเด็กอยู่ที่ไหน เมื่อนั้น...ท่านก็คงได้พบกับสามีอีกสักครั้งหนึ่ง

           พรพระจันทร์เอง...เมื่อได้รับรู้เรื่องราวเหล่านั้นก็เข้าใจคุณหญิงและลูกชายอย่างลึกซึ้ง ว่าพวกเขาเจ็บปวดมากมายแค่ไหน ต้องใช้เวลานานตั้งเท่าไหร่กว่าจะเรียนรู้การใช้ชีวิตโดยขาดเสาหลักไปอย่างกะทันหัน แต่จะมีใครรับรู้หรือไม่ว่าหล่อน...ก็ได้รับบาดแผลจากเรื่องเหล่านั้น และระทมใจตราบเท่าทุกวันนี้ เช่นกัน...