บทนำ
790 คำ
เวลาค่ำคืนนอกจากอากาศเย็นแล้วก็ยังมีแมลงดูดเลือดที่มักมากวนใจ ทำเอาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่หน้าบ้านเดี่ยวหลังใหญ่นั้นไม่สามารถนั่งได้นาน เธอลุกขึ้นยืน เดินวนน้ำพุหน้าบ้าน หนียุงลายตัวใหญ่ เป็นการอุ่นร่างกายไปในตัวด้วย
“เฮ้อ...” เจ้าของร่างบางถอนหายใจออกมาแรง ๆ เธอส่ายหน้าเบา ๆ อย่างคนไม่เข้าใจว่าตนมาทำอะไรที่นี่ มารอเขาทำไม มารอคนใจร้ายทำไม
คิดได้อย่างนั้นก็เตรียมจะหมุนตัวกลับเข้าบ้าน ทว่าแสงไฟหน้ารถที่สาดเข้ามานั้นทำให้เธอรีบหันไปมอง ม่านมุกรู้สึกคลายกังวลลงเมื่อเห็นรถของคนเป็นสามี ก่อนจะรีบเดินเข้าไปในบ้านด้วยความรวดเร็ว ไม่คิดว่าจะอยู่ต่อหน้าเขาให้อีกฝ่ายนั้นต่อว่า ทว่า
“เฮ้ย!” เขากลับตามเข้ามาตะโกนเสียงดังไล่หลัง “จะเดินหนีทำไม คิดว่าฉันตาบอดหรือไง!”
เสียงของเขาดังมาก ดังจนเธอกลัวว่าลูกจะตื่น
“อย่าเสียงดังสิคะ ลูกจะตื่น” ม่านมุกเดินเข้ามาใกล้ กลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งก็ตีจมูกทันที
“หึ ถ้ากลัวแล้วจะเดินลงมาทำไม” เมฆคินทร์แค่นหัวเราะ เธอชอบทำอะไรย้อนแย้งเสมอ อย่างเช่นตอนนี้ “เธอมารอฉัน?”
“เอ่อ...” หญิงสาวอึกอัก เพราะเขาไม่ชอบเห็นหน้าเธอ คนเป็นสามีไม่เคยขอให้หล่อนมารอ แต่เธอก็ชอบเสนอหน้ามาทุกที
“หึ แต่ก็ดี” เขากระตุกยิ้มมุมปาก ค่อย ๆ ยกมือขึ้นปลดตะขอเสื้อเชิ้ตแขนยาวของตนออก ใบหน้าหล่อเหลานั้นกระตุกยิ้ม “มาทำหน้าที่ของเธอ”
“เอ่อ วันนี้ไม่ได้ค่ะ”
“ทำไม”
“ฉันเป็นเมนส์” เขาเลิกคิ้วสูง ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ อย่างคนไม่เข้าใจ
“แล้วทำไม เธอก็รู้ว่าฉันไม่สน” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง เขาใจร้ายไม่เคยสนใจอยู่แล้วว่าเธอจะมีประจำเดือนหรือไม่
"ตะ แต่ว่า...เอ่อ ไว้วันหลังไม่ได้เหรอคะ” มองด้วยสายตาเว้าวอน เพราะการมีเพศสัมพันธ์ในช่วงมีประจำเดือนนั้นมันทรมานมาก มดลูกลงมาต่ำ มันเจ็บและจุกมากจนหลาย ๆ ครั้งมักจะได้หยาดน้ำตา อีกทั้งยังอักเสบอีกด้วย ม่านมุกไม่เคยลืมความเจ็บปวด ความจุกเหล่านั้น
“ไม่ได้” ว่าแล้วก็กระชากแขนของเธออย่างแรงจนคนตัวเล็กปลิวมาติดตัวของเขา “หึ ถ้าเธอไม่ยอม ฉันจะไปเอาคนอื่น”
“ไม่นะ...” ริมฝีปากบางโพล่งออกมาเสียงดัง เธอกลัวโรคติดต่อที่สุด เรื่องหวงเขาน่ะมันก็หวงในฐานะที่ตัวเองเป็นภรรยาของเขา แต่เธอกลัวโรคติดต่อทางเพศเสียมากกว่า
ถึงเขาจะเลวมาก แต่ก็ไม่เคยนอกกายเธอ เมฆคินทร์นั้นไม่ได้รักหรือหลงอะไรเธอนักหรอก เพียงแต่ว่าตนนั้นไม่ใช่คนมั่วแต่ไหนแต่ไร มีแฟนก่อนแต่งงานก็ไม่เคยมั่ว และเขาก็จะรอแค่แฟนคนนั้นคนเดียว
“หึ ถ้างั้นก็อย่าพูดมาก” ว่าแล้วก็กระชากแขนของเธอไปที่บันไดบ้าน แต่ม่านมุกก็รั้งไว้
“เอ่อ ถ้าจะทำ ทำข้างล่างนะคะ เดี๋ยวลูกตื่น” รู้ว่าเขานั้นไม่ถนอมเธออยู่แล้ว หากมีอะไรกันขณะลูกหลับมีหวังลูกตื่นแน่ ๆ
“เรื่องมาก...”
“แล้วคุณอยากให้ลูกตื่นมาเห็นเหรอคะ” ช้อนสายตามองเขา เห็นอย่างนั้นเมฆคินทร์ก็ถอนหายใจออกมาแรง ๆ แม้นว่าจะไม่อยากมีลูกแต่ยังไงก็เป็นลูกตน ชายหนุ่มไม่อยากให้เด็กเห็นอะไรแบบนี้นักหรอก ถึงจะเป็นคนไม่ดี แต่ก็ไม่คิดทำร้ายเด็กที่ไม่ต่างจากผ้าขาวคนนี้
“งั้นก็มานี่” ว่าแล้วก็กระชากแขนของเธอแรง ๆ ให้สาวเจ้าเดินไปที่โซฟา ก่อนจะผลักร่างบางลงนอนบนโซฟาโดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว
“ว้าย!” ม่านมุกร้องเสียงหลง เธอตกใจมากจนใบหน้าเล็กเหวอ
“หึ จริตเธอนี่มันได้อารมณ์จริง ๆ” ว่าพร้อมกับหัวเราะสะใจ นานนับวันม่านมุกยิ่งเชื่อว่าคนเป็นสามีมีรสนิยมทางเพศซาดิสม์ เขาหัวเราะและมีความสุขเมื่อได้ทรมานเธอ หรือไม่เขาก็แค่สะใจที่ได้รังแกคนที่เขาเกลียดอย่างเธอ
...ร่างบางนั้นนอนตัวแข็งทื่อปล่อยให้เขากระทำตามใจ เธอไม่เคยมีความสุขกับการกระทำป่าเถื่อนของเขาเลยสักนิด ไม่เคยเลยสักครั้ง...
- ผู้เขียน
