เวลา 15.50 น.
หลังจากทานมื้อเที่ยงอิ่ม ข้าวฟ่างก็อยู่พูดคุยกับอดีตแม่สามีโดยมีอดีตสามีนั่งฟังด้วยตลอด ช่างขวางหูขวางตานัก จากคิดว่าตลอดเวลาห้าเดือนที่จากไปจะ ‘ลืม’ เขาได้ แต่พอมาเจอการถูกเฝ้ามองและสายตาของเขา มันบ่งบอกชัดเจนว่ามี ‘ความต้องการ’ ตัวเองส่งมาให้ตลอดยามเผลอสบตา
“เนี่ยก็จะค่ำแล้ว ข้าวต้องกลับแล้วนะคะแม่ต้อง” เธอยกแขนดูนาฬิกาบนข้อมือแล้วเงยหน้าขึ้นเอ่ยกับท่าน
“แม่ว่าค้างที่บ้านดีกว่านะหนูข้าว บ้านหลังนี้ก็เปรียบเสมือนบ้านของหนู” ต้องเอ่ยกับอดีตลูกสะใภ้
“นั่นสิ ค้างที่นี่แหละข้าว ไม่ต้องกลับไปบ้านก็ได้ กลับไปก็อยู่คนเดียว” เตชน์เห็นด้วยกับแม่ของตน
“ใช่ลูก อยู่นี่เถอะนะ”
“แต่ข้าวของเสื้อผ้าของข้าวอยู่บ้านนะคะ อีกอย่างข้าวไม่ได้อยู่บ้านคนเดียวสักหน่อย มีน้าสมกับน้าชายอยู่ด้วยค่ะ”
“ค้างที่นี่เถอะ เดี๋ยวพี่ไปเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าให้ที่บ้านเอง”
“นั่นสิลูก ค้างที่นี่ด้วยกันนะลูก ส
