ใจของพลอยปภัสเฝ้าฝันถึงวันที่จะได้แนบชิดกับอาชามาตลอด แต่มาตอนนี้เธอรู้สึกกลัว เพราะเขานั้นเกลียดชังตน ในใจบุรุษเต็มไปด้วยฐิติมนมาตลอด ไม่มีทางที่อาชาจะต้องการตัวเอง สองมือพยายามดันอกแกร่งดันตัวเองยกขึ้นเพื่อจะดิ้นหนีจากวงแขนแข็งแรง
“รังเกียจฉันเหรอ?”
คำถามบวกกับน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของอาชาทำให้พลอยปภัสที่กำลังดิ้นให้เป็นอิสระก็หยุดดิ้นแล้วเงยหน้าจากอกแกร่งมองสบตาสีเหล็กกล้า สาวน้อยมองเห็นความเจ็บปวดที่ส่งมาให้ตนเองแล้วก็รีบส่ายหัวปฏิเสธพร้อมพูด
“มะ...ไม่ค่ะ ในสายตาพลอย คุณอาชาเพอร์เฟกต์เสมอค่ะ” เธอกลัวว่าเขาจะน้อยใจ เสียใจจึงรีบพูดบอกเขา ไม่ว่าเขาจะอยู่ในสภาพไหน สำหรับตนนั้น เขายังคงเป็นผู้ชายที่มากล้นไปด้วยเสน่ห์เหมือนเดิม
หึหึ
“งั้นก็ทำให้ฉันมีความสุขสิ ทำให้ฉันหายเครียดสิ”
“ยังไงคะ?” น้ำเสียงของเธอแผ่วเบา
“อย่าทำเป็นไร้เดียงสาเลยน่า ฉันรู้ว่าเธอเข้าใจที่ฉันพูด”
“ตะ
