ของหวง 1 - เอิงเอย
955 คำ
Talk เอิงเอย
ฉันลืมตาขึ้นภายใต้ห้องที่ไม่คุ้นตา ก่อนจะค่อยๆ ประคองตัวเองลุกขึ้นจากเตียงแล้วใช้มือกุมศีรษะเพราะความหนักอึ้ง
ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เมื่อคืนไปดื่มกับเพื่อนเนื่องด้วยโอกาสที่เรียนจบและสอบได้ทุนไปเรียนต่อเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศกันยกแก๊ง
“ชะเอม มีน แกอยู่ไหน” ฉันเรียกหาเพื่อน สองคนนี้ทำไมถึงพาฉันมาอยู่ที่นี่กันนะ แทนที่จะพากลับบ้าน
ฉันค่อยๆ ลุกจากเตียงเดินออกมาดูรอบๆ ห้อง มันว่างเปล่าราวกับไม่มีใครอยู่
“อะ!” เท้ามันเหยียบอะไรบางอย่างฉันรีบก้มมองเห็นว่าเป็นกระเป๋าของตัวเองเลยรีบหยิบมันขึ้นมา
“ยัยเอมกับยัยมีนหายไปไหนนะ ทิ้งฉันให้นอนอยู่แบบนี้คนเดียวได้ยังไง”
ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเพื่อจะโทรหาเพื่อนแต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าเบอร์ของเพื่อนโทรมานับร้อยสายตั้งแต่ช่วงเที่ยงคืนจนถึงเช้า
หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นแรงเพราะความกลัว เพื่อนฉันโทรมาหลายสายขนาดนี้แปลว่าพวดเธอไม่ได้อยู่ที่นี่กันใช่ไหม เมื่อคิดแบบนั้นฉันก็เริ่มกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องอย่างระแวงอีกครั้ง
“ทะ ที่นี่ที่ไหน ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง มากับใคร”
กริ้ง~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาทำเอาฉันสะดุ้งจนโทรศัพท์เกือบจะหลุดมือ เบอร์ที่โทรมาคือเบอร์ของชะเอม ฉันจึงรีบกดรับสาย
( ยัยเอยแกหายไปไหนรู้ไหมฉันกับยัยมีนตามหากันทั้งคืนแทบไม่ได้นอน ยายแกก็เป็นห่วงไม่ยอมนอนรอแกกลับบ้าน )
“ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เหมือนจะโดนลักพาตัวมา ฉันจำอะไรไม่ได้เลย” ฉันพูดแบบกระซิบกระซาบให้เสียงมันเบาที่สุด
( ห๊ะ!! ลักพาตัว ) ชะเอมตกใจร้องอุทานออกมาเสียงดัง
( แค่นี้ก่อนนะแกฉันต้องรีบออกไปจากที่นี่ก่อนจะมีใครมาเห็น ฝากบอกยายด้วยว่าฉันไม่เป็นไรฉันกำลังจะกลับบ้าน )
ตอนนี้ไม่มีเวลาคุยอะไรมากหลังจากวางสายแล้วฉันรีบวิ่งไปเปิดประตูห้องแล้วสับขาวิ่งออกมาจากโรงแรมแบบไม่คิดชีวิต
พอวิ่งมาหยุดที่หน้าถนนได้ฉันก็ยืนหอบ เหงื่อออกท่วมตัว โชคดีของอีเอิงเอยจริงๆ ไม่มีเวลาคิดอะไรมากฉันรีบเรียกแท็กซี่ก่อนที่จะมีใครมาเห็น มันระแวงไปหมด
ระหว่างนั่งรถไปฉันก็พยายามคิดว่าตัวเองไปอยู่ที่โรงแรมนั่นได้ยังไง ใครพาไป แล้วพาไปทำไม….ไม่ใช่พาไปทำมิดีมิร้ายหรอกนะ!!
ฉันรีบยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกตัวเองเมื่อคิดได้แบบนั้น ความบริสุทธิ์ที่ฉันหวงแหนมาทั้งชีวิต ไม่นะ!!
“พี่คะไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดก่อนค่ะ” ฉันบอกแท็กซี่ ที่บอกให้ไปโรงพยาบาลเพราะอยากจะไปตรวจร่างกาย ฉันไม่สามารถนอนหลับลงได้หากไม่รู้ให้แน่ชัด
พอมาถึงโรงพยาบาลฉันก็บอกหมอให้ตรวจร่างกายของตัวเองให้ละเอียด เอาแบบละเอียดมากๆ และมันก็โล่งใจที่ผลออกมาว่าร่างกายของฉันไม่ได้ถูกล่วงละเมิดทางเพศแต่อย่างใด
เมื่อคืนจำได้ว่าฝันเห็นเทวดารูปงามองค์หนึ่ง ใบหน้าของท่านนั้นหล่อเหลามากๆ ท่านต้องช่วยฉันให้พ้นจากอันตรายแน่ๆ
#บ้านของฉัน
บ้านที่อยู่คือบ้านเช่าหลังเล็กๆ บ้านหลังนี้มีฉันกับยายและน้องชายอีกหนึ่งคน พ่อแม่เสียไปตั้งแต่ฉันกับน้องยังเด็ก
“ยาย” พอเห็นหน้ายายฉันก็รีบวิ่งไปกอด ชะเอมกับมีนมารอฉันที่บ้านด้วย
“พระคุ้มครองนะหลาน ยายเป็นห่วงจนนอนไม่หลับ”
“หนูขอโทษนะคะ เมื่อคืนหนูเมาเลยไปเปิดห้องนอนไม่ได้รับสายใครเลยจนทำให้คนอื่นวุ่นวายกันหมด ต่อไปนี้หนูจะไม่ดื่มเหล้าแล้วค่ะ” ฉันอ้างออกไปแบบนั้นเพราะไม่อยากให้ยายเป็นห่วงไปมากกว่านี้
ฉันพายายเข้าบ้านมานอนพัก จากนั้นก็ออกมาคุยกับเพื่อนที่หน้าบ้าน
“เรื่องมันเป็นยังไงแกไปอยู่ที่ไหนมา” มีนถาม
“ฉันจำอะไรไม่ได้เลยแก ตื่นขึ้นมาฉันนึกว่าพวกแกพาไปเปิดห้องนอน แต่ไม่เจอใครเลย”
“ระ หรือว่าแกจะโดน….”
“ไม่ๆ ฉันไปตรวจร่างกายแล้วยังบริสุทธิ์อยู่ แต่ใครกันนะที่ลักพาตัวฉันไปแบบนั้น น่ากลัวจังเลยคนสมัยนี้”
“แต้มบุญแกสูงมากยัยเอย นี่เห็นในข่าวไหมที่ถูกฆ่าข่มขืนน่ะ”
คำพูดของเอมทำเอาขนทั้งตัวมันลุกตั้ง โชคดีที่ฉันรอดมาได้ ต่อไปนี้ต้องระวังตัวเองให้มากๆ
“ไม่ใช่ว่าไอ้โรคจิตนั่นตามแกอยู่นะ ไปแจ้งความดีกว่า”
“อย่าเลยแกฉันไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ ร่างกายฉันปกติดีไม่โดนทำร้าย อีกอย่างเดือนหน้าเราก็ต้องเตรียมตัวไปเรียนที่ต่างประเทศกันแล้ว ฉันไม่อยากมีคดีความให้ค้างคา”
ฉันกับเพื่อนเราไม่ได้มีฐานะที่รวยอะไรเลย แต่โชคดีที่เราเรียนเก่งเลยสอบได้ทุนที่ต่างประเทศ ใกล้จะไปเรียนที่นั่นแล้วจึงไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ต่อไปนี้ฉันจะระวังตัวเองให้มากๆ
- ผู้เขียน
