“ป้า! พูดแบบนี้มันจะมากไปแล้วนะ” ศีรษะของเธอร้อนผ่าว
ก่อนที่จะสึนามิลูกใหญ่ภายในร่างกายของเธอจะสาดซัดออกมา แขนทั้งสองข้างของเธอก็ถูกเจ้าของร้านขนมหวานกับเพื่อนสาวเข้ามาล็อกเอาไว้ก่อน
“เฮ้ยรัญใจเย็นๆ ดิ” ตาหวานห้ามปรามเพื่อน
“ใช่จ้ะน้องรัญ ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากันดีกว่านะ คนบ้านใกล้เรือนเคียงกันทั้งนั้น อย่าได้มีเรื่องกันเลย พานมองหน้ากันไม่ติดเปล่าๆ” โฉมลูบต้นแขนรุ่นน้องป้อยๆ เกลี้ยกล่อมให้สงบลง
ป้าอ้อยเห็นใบหน้าจริงจังและหาเรื่องของหญิงสาวก็ถอยกรูดไปรวมกับเพื่อนร่วมอุดมการณ์
เจ๊บันนี่ที่เห็นท่าไม่ดี รีบเดินมาห้ามทัพทันที “อย่าไปถือสาพวกป้าๆ เลยรัญ แกก็รู้ว่ายัยป้าสองคนนี้ก็ปากหมาแบบนี้แหละ”
“ใช่จ้ะแม่รัญ ป้าก็พูดตามคนอื่นมาอีกทีน่ะ ถ้าแม่รัญไม่พอใจป้าขอโทษแล้วกันนะ”
ป้าอ้อยรีบแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นน้อยๆ
หิรัญญิการ์หลับตาลงพลางสูดลมเข้าปอดลึก แล้วพ่นลมหายใจแรงๆ ยาวๆ อย่างต้องการ
