“เวลาป่วยนี่รัญดื้อยิ่งกว่าเดิมอีกแฮะ”
หญิงสาวกลอกตาไปมา วันนี้โดนคนอื่นพูดว่า ‘ดื้อ’ จนแทบนับไม่ถ้วนเลย ยกมือขึ้นกอดอก ก่อนใช้ไม้ตายสุดท้าย ส่งสายตาอ้อนๆ ให้คุณหมอหนุ่ม
“หมอ...”
คเชนทร์สบสายตาหวานฉ่ำที่มองมา น้ำเสียงหวานช่างออดอ้อนนั้นทำเอาเขาต้องลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ผ่อนลมหายใจเข้าออกถี่ๆ
“หมอไปบอกเพื่อนหมอที่รักษาเราให้หน่อยสิว่าให้เรากลับบ้านได้แล้ว ตอนนี้เราหายป่วย ไม่มีไข้แล้วด้วยนะ เราอยากกลับบ้านมากๆ โรง’บาลมันน่าเบื่อจะตายชัก ทำอะไรก็ไม่ได้ นอกจากนั่งๆ นอนๆ”
คนถูกฤทธิ์ลูกอ้อนแทบไปต่อไม่เป็น รวบรวมสติที่มีอันน้อยนิดส่ายหน้าปฏิเสธ “ยังมีไข้อ่อนๆ อยู่เลย รัญนอนพักที่โรงพยาบาลสักคืนนะ ถ้าพรุ่งนี้อาการดีขึ้น กินข้าวได้มากกว่าวันนี้ เดี๋ยวพี่ไปคุยกับหมอให้”
หิรัญญิการ์ถอนหายใจเฮือก แล้วก็ล้มตัวลงนอนราบไปกับเตียงราวคนหมดอาลัยตายอยาก เอ่ยกับคุณหมอหนุ่มแผ่วเบา
“หมอพูดแล้วนะ พรุ่
