Chapter 16
1281 คำ
เกรซ....
"มีอะไรเหรอคะ"
"ขอนอนด้วยสิ"
"หะ...หาาาาาาา"
ฉันอ้าปากค้างอย่างอึ้งสุดๆ ดะ..เดี๋ยวนะ นี่เขาจ่ายค่าโรงแรมไว้สองห้องไม่ใช่หรือยังไงแล้วทำไมไม่นอนที่ห้องของเขาหละมานอนกับฉันทำไมกัน
"ไม่ต้องหาหรอกน่า นอนคนเดียวเหงาแย่เลยจริงมั้ย"
เขาไม่รอให้ฉันคนนี้อนุญาตก่อนหรอก พูดจบเดินเข้ามาทันทีแล้วตรงดิ่งไปที่เตียงนอน ฉันมองตามเขาอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ได้จะว่าอะไร ก็ฉันไม่ใช่คนจ่ายเงินอ่ะ จะเรียกร้องอะไรได้หละ -_-
ปังงงงงง
ฉันปิดประตูห้องเสร็จก็เดินไปนั่งลงตรงขอบเตียงนอนมองเขากดรีโมททีวีเปลี่ยนช่องไปมาอย่างอารมณ์ดีสุดๆ ฉันควรจะปล่อยเขาตามสบายใช่มั้ย.... ฉันไปนอนลงข้างๆเขากอดอกมองจอโทรทัศน์เขากำลังดูสารคดีสัตว์อยู่
"รู้จักตัวนี้รึเปล่า"
"เสืออะเหรอคะ"
"ไม่ใช่มันคือแมวป่า"
ฉันถึงกับเงยหน้าหันไปมองเขาอย่างไว ฉันได้ยินไม่ปิดใช่มั้ยเขาเรียกเสือกว่าแมวป่าอย่างนั้นเหรอ...
"อะ..อะไรนะคะ แมวป่าเหรอ ฮ่าๆๆ มันใช่ที่ไหนคะคุณไบรอัน ที่โลกเขาเรียกว่าเสือ เนี่ยๆดูตัวนี้เขาเรียกว่าสิงโต"
"แต่ที่ดาว Karius เรียกเจ้านี่ว่าแมวป่า ส่วนตัวนั้นเรียกว่าเสือ"
"ไม่ใช่ค่ะตัวนั้นเรียกว่าสิงโต"
"เสือ!"
ฉันมองหน้าเขาอย่างหงุดหงิด ตัวเองไม่รู้จักแต่มาเรียกมั่วซั่วไปหมดน่าอายจริงๆ ละดูสิมาเถียงฉันจะเอาชนะให้ได้เลยผู้ชายอะไรเนี้ย!
"ช่างเถอะที่นี่ไม่ใช่โลกหนิเกรซลืมไป ใครอยากเรียกอะไรก็เรียกใครอยากจะเข้าใจอะไรก็ตามสบาย นอนดีกว่า!"
ฉันตะแคงข้างนอนลงหันหน้าหนีไปอีกทาง ไม่อยากคึยด้วยแล้วไอ้คนชอบเถียง ละคือแบบชอบมาว่าฉันขี้เถียงเขาไม่เถียงเลยเนาะ ... ขออนุญาตมองบนค่ะ
"เกรซฉันขอโทษ ..."
ฉันไม่สนใจเขาหรอกฉันงอนแล้ว เชอะ! ฉันเลิกผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวไว้ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเซงๆ ไม่สนุกเลย ...
หมับ!
"หืออออ"
ฉันรู้สึกว่ามีอะไรยุบอยู่ข้างหลังฉันเงยหน้าขึ้นไปมองก็เจอคุณไบรอันเอาคางมาวางไว้บนหัวไหล่ของฉัน มือใหญ่สอดเข้ามารอบเอวฉันแน่น เราสองคนมองสบตากันก่อนจะยิ้มให้แก่กัน
จุ๊บบบบบ
ฉันลืมตากว้างเมื่อเขาใช้ริมฝีปากจุ๊บตรงหัวไหล่ของฉันอย่างแผ่วเบา สายตาของเขายังไม่ละไปไหน เขายังมองสบตาฉันตลอดเวลาตลอดการกระทำนั้น
"คะ...คุณไบรอัน ทะ..ทำไม"
"ไม่รู้เหมือนกันรู้แค่ว่าอยากทำ ฉันไม่เคยรู้สึกหรืออยากจะทำแบบนี้กับใครมาก่อนเธอเป็นคนแรกที่ฉันอยากจะทำแบบนี้ด้วย"
ฉันหน้าแดงก่ำกับคำพูดของเขาก่อนจะหลุบตาลงต่ำไม่กล้าสบตากับเขาตรงๆ ไม่ใช่แค่เขาที่อยากทำแต่ฉันก็ชอบที่เขาทำเหมือนกัน อร๊ายยยย ยัยคนใจง่าย
"คุณไบรอันเหมือนกำลังบอกรักเกรซเลย"
"แบบนี้เขาเรียกว่าบอกรักเหรอ"
ฉันมองเขาก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ ฉันว่าเขาคงจะยังไม่เข้าใจว่าการที่เราจะรักหรือชอบใครซักคน อยากจะทำอะไรให้เขารู้สึกดีกับเราฉันว่าเขายังไม่ค่อยเข้าใจเลย
"คุณไบร์อันจะต้องรู้ความรู้สึกตัวเองก่อนค่ะว่ารู้สึกยังไงและจะต้องรู้ความหมายของคำว่ารักก่อน ไหนบองตอบเกรซสิคะว่ารักคืออะไร"
ฉันตะแคงหันหน้าเข้าไปหาเขาโดยตอนนี้ฉันอยู่ในอ้อมกอดของเขาอยู่
"รักเหรอ อืมมม รักคือการที่เรารู้สึกดีกับอีกฝ่าย แล้วก็อยากได้มาครอบครองมั่ง เหมือนตอนนี้ที่ฉันอยากจะครองครองเธอไงเกรซ "
โอ๊ยยย อี่คุณไบรอัน! ทำไมเขาถึงเป็นคนตรงๆแบบนี้นะ ฉันเขินนะเว้ย! ไม่ใช่ว่าจะทนฟังแล้วเฉยๆนะ ฉันเขินจนตัวบิดไปหมดแล้ว
"คุณไบรอันพูดอ้อมๆหน่อยก็ได้ค่ะ เกรซเขิน"
"ฉันเป็นชายชาติทหาร ไม่ว่าจะพูดหรือคิดอะไรมันต้องซื่อตรงตลอดเวลา"
"มันไม่เหมือนกันค่ะ ความรักกับหน้าที่ การใช้ชีวิต อย่าเอามาปะปนกันซิคะ"
เขาทำหน้างงๆใส่ฉันจนฉันไม่รู้จะอธิบายยังไง เขาโตมาแบบไหนเนี้ย ... เห้ออออ
"แล้วจะให้ทำยังไงตอนนี้"
"ช่างมันเถอะค่ะ เอาเป็นว่าคุณไบรอันจะต้องรู้จักความรักก่อน ไม่ใช่แค่ถูกใจก็เออออว่ามันคือความรัก บางทีตอนนี้ที่คุณไบรอันรู้สึกกับเกรซ มันอาจจะเป็นแค่ความถูกใจเพียงเพราะเกรซไม่เหมือนผู้หญิงของดาว Karius ก็ได้ เดี๋ยวคุณไบรอันก็เบื่อ"
ฉันเอ่ยออกไปเสียงเบามองสบตากับเขาที่ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่เช่นกัน
"แล้วถ้าฉันไม่ใช่แค่ถูกใจเธอ แต่มันคือความรักหละ ถึงเวลานั้นเธอจะไปจากฉันมั้ย"
เราสองคนมองสบตากันเงียบ เอาจริงๆตอนที่ฉันอยู่บนโลกใช่ว่าฉันจะมีความสุขพ่อเสียตั้งแต่ฉันยังเล็กๆ ส่วนแม่ก็แต่งงานใหม่มีน้องมาอีกคน ฉันที่เป็นลูกที่แม่ไม่ต้องการก็ต้องดูแลตัวเองทำงานหาเงินเลี้ยงดูที่บ้านอีกดีที่ได้ทุนการศึกษาจากมหาวิทยาลัยก็เลยพอจะสบายค่าเทอมมาบ้าง ถ้าเลือกได้ฉันคงจะเลือกอยู่ที่นี่ เพราะฉันไม่ต้องคิดอะไร ไม่ต้องพยายามอะไรเพื่อใคร แต่ยังไงนั้นก็แม่ฉันควรจะตอบแทนที่เขาเลี้ยงฉันมายังไงถ้าถึงเวลานั้นที่ฉันต้องกลับไปที่โลกอยู่ดี
"เกรซมีแม่ที่ต้องดูแล ครอบครัวเกรซไม่ได้รวยเหมือนคนอื่นๆหรอกค่ะ ตอนที่เกรซอยู่ที่นั้นเกรซต้องส่งเสียเลี้ยงดูตัวเอง และต้องส่งเงินให้คนที่บ้านใช้อีก"
"ถ้าพวกเขามีเงินมากพอล่ะ"
"ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆเกรซก็อาจจะไปมีชีวิตเป็นของตัวเองบ้าง แต่งงาน มีลูก มีครอบครัวที่อบอุ่น"
เขาฟังฉันพูดด้วยรอยยิ้มและแววตาที่อ่อนโยนที่สุดที่ฉันเคยได้รับมาจากคนทั้งชีวิต ไม่เคยมีใครมองฉันแบบนี้มาก่อนเลยแม้กระทั่งครอบครัวของฉันเอง
"ทางออกมันมีเสมอ ฉันสามารถที่จะจัดการมันได้จำได้ว่าที่ดาวโลกของมีค่าคือพวกเพชรพลอย แล้วก็ทองคำ รู้มั้ยว่าที่นี่มันคือของราคาถูกมาก ทางฐานบัญชาการจะเอาไปมอบให้ด็อกเตอร์ที่ดาวโลกทุกปีเพื่อตอบแทนความสามารถของเขา ฉันสามารถที่จะเอาให้เธอไปให้ครอบครัวได้มากพอรับรองว่าอยู่สุขสบายตลอดชีวิต และถ้าถึงตอนนั้นเธอจะกลับมาอยู่กับฉันใช่มั้ย"
ฉันตื้นตันในความมีน้ำใจและความพยายามของเขามาก เหมือนว่าเขายอมทุกอย่างที่จะทำให้ฉันได้อยู่กับเขาที่นี่
"คุณไบรอันอยากให้เกรซอยู่ที่นี่กับคุณตลอดไปเหรอคะ"
"ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอไม่ไปจากฉันเกรซ"
- ผู้เขียน
