การเดินทางมาที่ซ่องในเขตเขาหวงซาน ใช้เวลาเกือบสองชั่วยาม นางรำต่างอ่อนแรง และก่อนหน้านี้ถูกมอมยาด้วย ร่างกายจึงร้อนรุ่ม ทั้งรู้สึกถึงความต้องการทางเพศอย่างสูง
เหวินซืออี้ประคองสติตนอย่างลำบาก ทั้งที่นางแอบกลืนสมุนไพรป้องกันแล้ว ส่วนผิงจงไม่ได้เปิดปากพูดสิ่งใด นอกจากนั้นเมื่อลงรถม้า มีผู้คุมสถานที่สั่งให้นางรำแต่ละคนถอดเสื้อผ้าออก
ผิงจงดูไม่ทุกข์ร้อนต่อเรื่องดังกล่าว แต่การเปิดเผยเนื้อหนังต่อสายตาผู้อื่นเหวินซืออี้ไม่นึกว่าจะเกิดขึ้น และภายในร่มผ้านางมีเกาะทองคำ หากถอดชุดนางรำบางเบาทิ้ง คนพวกนี้ย่อมล่วงรู้แน่ว่านางแอบแฝงเข้าไปงานเลี้ยง
“ผู้ใดชักช้า แขนพวกเจ้าจะหลุดออกจากร่างทีละข้าง”
ชายร่างใหญ่เอ่ย อีกคนที่ร่างผอมแห้งก้าวเข้ามาใกล้ๆ เหวินซืออี้ หมายกระชากเสื้อผ้านาง ทว่ากลับมีเสียงหนึ่งดังที่ฟังแล้วมากด้วยอำนาจขัดเอาไว้
“ของสวยของงาม ให้สวะอย่างพวกเจ้า... เชยชมเล่นๆ ได้หรือ”บุรุษ
