บทที่ 04 เข้าใจผิด
1427 คำ
"เฮียผมจัดเซตให้เรียบร้อยแล้วนะ" คริสผู้ช่วยตากล้องที่ทำงานในสตูดิโอของเจโรมเอ่ยขึ้น หลังจากที่จัดเซตและไฟที่จะต้องถ่ายงานในวันพรุ่งนี้เรียบร้อยเขาก็เตรียมแบกกระเป๋าเป้บนหลังพร้อมจะกลับบ้าน
"อืม…กลับบ้านดี ๆ" เจโรมที่เดินออกมาจากห้องนอนพยักหน้า เขาเองก็เตรียมจะกลับบ้านเหมือนกัน หลังจากที่ขลุกอยู่ในสตูดิโอมาทั้งวันแล้ว
"เออเฮีย…ครั้งนี้ก็อย่าเบี้ยวลูกค้าอีกล่ะ ผมไม่รู้จะตอบลูกค้ายังไงแล้ว" เจโรมทำงานตามอารมณ์ของตัวเอง อยากถ่ายก็ถ่าย แต่ถ้าไม่…ให้ตายยังไงเขาก็ไม่ถ่าย หน้าที่ลำบากใจจึงตกไปอยู่ที่คริสแทน เพราะเขาเป็นคนดีลกับลูกค้าโดยตรง
"กูก็ไม่ได้ง้อให้ใครมาจ้างกู" เจโรมยักไหล่ตอบสบาย ๆ เขาทำงานนี้เพราะรู้สึกว่ามันผ่อนคลาย เรื่องเม็ดเงินไม่ใช่ปัญหาแต่ก็แปลกใจลูกค้าที่รู้แบบนี้แล้วกลับยอมจ้างทั้งที่ต้องมาเสี่ยงรองอารมณ์ของเขา
"เฮ้อ…เบื่อกับเฮียว่ะ ผมกลับก่อนนะ"
"มรืนนี้กูไม่รับงานนะ สองวัน"
"ทำไมอะ บริษัทงานยุ่งเหรอเฮีย"
"กูต้องไปทะเลกับไอดีแลน"
"ทะเลเหรอเฮีย งี้ก็ได้เห็นสาว ๆ ใส่บิกินี่ดิ ผมไปด้วยดิเฮีย"
"ไม่ได้ ไอดีแลนมันไปแบบไพรเวท ส่วนมึงเลิกหื่นแล้วกลับบ้านไปได้แล้ว พรุ่งนี้ตอนกูถ่ายงานก็ไม่ต้องมา กูอยากถ่ายเงียบ ๆ"
"ถ่ายเงียบ ๆ หรือกินเงียบ ๆ เอาดี ๆ เฮีย"
"จะไปไหนก็ไป กูชักรำคาญมึงแล้ว" เจโรมถอนหายใจใส่ลูกน้องที่เอาแต่ถามไม่หยุด ทั้งที่บอกว่าจะกลับตั้งแต่ห้านาทีที่แล้ว แต่ก็ยังอยู่กวนตีนจนน่ารำคาญ
"ค้าบ กลับแล้วก็ได้ ไปทะเลอย่าลืมถ่ายรูปสาว ๆ อกตู้ม ๆ ฝากผมด้วยนะเฮีย ไปละ…"
"สาวอกตู้มเฮี้ยไร มีแต่เมียเพื่อนกับยัยนมเล็กโคตรเซ็ง" ไล่หลังคริสที่เปิดประตูออกไปเจโรมก็บ่นโอดคนเดียว เขาไม่อยากจะเข้าร่วมทริปทะเลนี้ด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่าจะได้รับงานถ่ายสินค้าของดีแลนยาว ๆ เขาคงไม่ไปให้เสียเวลาและเสียอารมณ์ตัวเอง
คนตัวโตเปิดกระเป๋าหยิบกล้องถ่ายรูปของตัวเองออกมาบ้าง หลังเลิกงานทุกครั้งเขาจะมาที่นี่เพื่อเซตกล้องที่จะถ่ายงานในวันต่อไป ร่างสูงจึงเริ่มจัดก่อนที่จะชะงักเมื่อมีเสียงประตูที่เคาะดังขึ้น
แกร็ก!
เจโรมเปิดประตูออกจนเห็นคนที่ยืนยิ้มแป้นคือคริสที่วนกลับมาเคาะประตู
"อะไรของมึงอีก รหัสก็รู้อยู่แล้วจะเคาะเพื่อ?"
"ผมก็กลัวว่าเฮียทำธุระส่วนตัวอยู่ไง พอดีว่าผมลืมโทรศัพท์ขอไปเอาก่อนนะ" คริสยิ้มแห้ง ๆ แล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องก่อนที่จะรีบกลับมาด้วยความรวดเร็ว
"กลับจริง ๆ แล้วค้าบ มาผมปิดประตูให้" ผู้ช่วยค่อย ๆ ดันประตูปิดลงเบา ๆ ทั้งรอยยิ้มกวนตีน ส่วนเจโรมนั้นก็ถอนหายใจออกเป็นรอบที่ร้อย เขาคิดว่าตัวเองเป็นคนกวนตีนมากแล้ว แต่พอมาเจอกับคริสกลับกลายเป็นตัวเองเบาลงเสียเลย
คราวนี้ร่างสูงจึงเดินไปจัดกล้องต่อ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะหามุมถ่ายอยู่ ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกจนเขาเริ่มหงุดหงิด
"กูจะโบกหัวมึงให้เลือดอาบเลยไอคริส" ร่างสูงรีบเปิดประตูด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว มือหนาเตรียมจะง้างมือทุบหัวลูกน้องที่กวนตีนสักที แต่คราวนี้กลับไม่เห็นร่างของใครที่แสดงตัวสักคน
"ไอคริสมึงหยุดกวนตีนแล้วออกมา" เจโรมตวาดเรียกลูกน้องที่เขาคิดว่ากำลังแอบอยู่ตรงไหนสักที่ แต่แทนที่จะได้เห็นร่างของคริสที่ปรากฏตัว เขากลับได้ยินเสียงหวานที่ตะเบ่งขึ้นมาแทน
"อื้อ…ใครมาเสียงดังแถวนี้วะ คนจะนอน ~" เสียงนั้นดังขึ้นมาใกล้จากที่เขายืนอยู่มาก จนเจโรมหลุบตามองที่พื้นก็ต้องตกใจเพราะเห็นร่างเล็กที่นอนแผ่ราวกับคนหมดสติ
"เฮ้ย!!!" เจโรมสบถออกมาเสียงดัง รีบถอยหลังกรูเพราะอีกนิดเขาใกล้จะเหยียบเธอเข้าแล้ว
"บอกว่าอย่าเสียงดังไง ไม่เข้าใจไงวะ" คนนอนผงกหัวแล้วปรือตาตอบ ลักษณะเหมือนคนเมาที่ไร้สติจนเสียงยาน น้ำเสียงนี้เจโรมคุ้นหูเหมือนเคยได้ยินที่ไหน จนเขาเริ่มก้าวเท้าออกมาจากห้องช้า ๆ เพื่อดูใบหน้าของคนที่คิดว่ารู้จัก
"ยัยนมเล็ก?" ใบหน้าเขาขึ้นรูปคำถามเต็มไปหมด การแต่งตัวของเธอเปลี่ยนไปจนเขาจำแทบไม่ได้ แล้วทำไมเธอถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้ ทั้งที่คอนโดชั้นนี้มีแค่ห้องเขาและห้อง…
"ไอ้ดีแลน!" เจโรมรู้ได้ในทันทีว่าเธอเป็นมายังไง คนที่จะขึ้นมาได้ต้องมีคีย์การ์ดส่วนตัวเท่านั้นจึงรู้ได้ทันทีว่าคงจะเป็นฝีมือดีแลนที่ส่งเธอมา
คนตัวโตจ้องมองเรือนร่างที่นอนหน้าห้องเขาเอาเป็นเอาตาย และความดีที่ยังมีอยู่น้อยนิดก็ทำให้เขาลงมานั่งยอง ๆ แล้วใช้นิ้วเขี่ย ๆ เพื่อพยายามเรียกให้เธอตื่น
"ยัยนมเล็กมานอนอะไรตรงนี้…ตื่น"
"…" ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่กำลังปลุก เธอนอนหลับตาพริ้มราวกับส่วนกลางหน้าห้องเขาเป็นห้องของตัวเอง
"เธอ…ตื่น!" เจโรมพยายามอีกครั้ง แต่คราวนี้ก็เหมือนเดิม จนเขาละความพยายามเพราะถือว่าช่วยแล้วแต่เธอดันไม่รู้สึกตัวเอง จึงปล่อยเธอไว้ตรงนั้นส่วนเขาก็กลับเข้าไปในห้องเพื่อจัดมุมถ่ายงานต่อ
ผ่านไปหลายนาทีทุกอย่างก็เข้าที่เตรียมพร้อมหมดแล้ว เจโรมใช้ผ้าคลุมกล้องและปิดไฟในสตูดิโอ ก่อนที่เขาจะหยิบโทรศัพท์และกุญแจรถหมายจะกลับบ้านแล้วรีบเปิดประตูห้อง
"เฮ้ย…เธอ!" เจโรมรีบประคองคนที่ไหลมาตามประตูที่เปิดออก คนเมาเริ่มพัฒนาจากนอนบนพื้นแล้วพิงประตูห้องเขาพอเปิดออกก็เกือบล้มหน้าคะมำแต่โชคดีที่เขาประคองไว้ทัน
"เมาหรือซ้อมตายวะเนี่ย…" ชายหนุ่มเริ่มหัวเสีย เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงเมาแล้วทิ้งตัวขนาดนี้มาก่อนเลย
ระหว่างที่กำลังคิดว่าจะเอายังไงต่อไปสายตาคู่คมก็บังเอิญเห็นสิ่งที่กำลังล่อตา เหมือนว่าเขาจะคิดผิดที่เคยเรียกเธอว่านมเล็ก เพราะจากเสื้อเกาะอกที่เธอใส่อยู่ตอนนี้แล้ว นมใหญ่กว่าสาวที่เขาเคยเจอมาแล้วเสียอีก วัดจากสายตาไม่ต่ำกว่าคัพอีแน่นอน
"อิงบอกว่าไม่กินแล้ว อึก…บังคับกันอยู่ได้ ~" คนเมาเสยคางเขาเต็มแรง จนร่างสูงที่เผลอมองเนินอกถึงกับเซจนเกือบล้มไปอีกคน
"อ่า…ขนาดเมาก็ยังทำร้ายร่างกายฉันได้ยัยบ้าเอ้ย!" เจโรมรวบแขนคนที่เพิ่งทำร้ายร่างกาย แล้วถือวิสาสะเปิดกระเป๋าที่เธอสะพายมาด้วยเพื่อหาคีย์การ์ดห้องของเธอ
"ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพื่อนน้องปลายฝน ฉันปล่อยเธอนอนให้ยุงกัดตรงนี้แน่" เจโรมหาเจอก็ช้อนร่างของคนเมาขึ้นมา เขาแตะคีย์การ์ดเปิดประตูห้องคนในอ้อมแขนก็เริ่มดิ้นเพราะอึดอัด
"อื้อ…จะนอน ~"
"อยากตกลงมาหัวแตกหรือไง!" เจโรมยังไม่ทันเดินพ้นขอบประตู พอเธอดิ้นเขาก็ชะงักเท้าเพราะกลัวเธอจะหลุดจากอ้อมแขนจริง ๆ
"ปล่อยจะนอน ~"
"ได้ อยากนอนมากใช่ไหม งั้นก็นอนตรงนี้แหละ" คนอุ้มค่อย ๆ วางร่างของเธอให้พิงผนังใกล้ประตู โซนนี้เป็นที่ถอดรองเท้าของห้องกว้างแต่เขาไม่สนใจอยากให้ปล่อยเขาก็จะตามใจความต้องการของเธอ
"ถ้าไม่ติดว่าขี้โวยวาย ป่านนี้เธอคงอ่อยฉันติดไปแล้วยัยนมโต"
- ผู้เขียน
